Wat in het vat zit verzuurt niet, zeggen ze wel eens.
Nou, in mijn geval is dat toch net even iets anders! Bij mij komt van lange tijd iets uitstellen toch 9 van de 10 keer wel afstel, kan ik zeggen.
Maar goed, het eigenlijk onderwerp is hier: tropenjaren. Tropenjaren die je kan ervaren als je kinderen hebt (hoe prachtig ze ook zijn.....) en dan vooral in de puberteit.
Er valt geen peil te trekken op kinderen die in deze periode zitten. En dat deze puberteit enorm lang kan duren weet ik uit eigen ervaring! Bij mijn woont 1 kind sinds bijna 1 jaar op zichzelf. De zorgen om haar worden er niet minder door. Ze zijn zo wisselvallig, inconsequent en denken niet vooruit.
Soms zijn ze lief en gezellig, van goedemorgen tot aan welterusten. Maar er zijn van die dagen dat ze het hele huis voor zichzelf lijken te willen. "Je verwent ze te veel", hoor ik ook vaak.
Tja, misschien wel. Maar ik vooral graag uit van het principe dat elk individu anders is en dat we dat vooral moeten respecteren. Dit kost dan wel weer een hoop moeite en energie. Ik heb mezelf te lang teveel weggecijferd, moet ik ook toegeven. Dus moet ik nu soms best wel knokken voor mijn eigen individualiteit. Zowel wat betreft binnen het gezin als in het algemeen trouwens.
En dat terwijl ik zelf vaak niet eens wie ik ben en wat ik nog wil doen in mijn leven! (maar dit terzijde).
Het heeft me dus wel wat gekost deze 3 kids, en nee dan bedoel ik dus niet vooral in financieel opzicht. Maar wat ben ik trots! Die trots gaat ook niet meer wijken, welke tegenslag of teleurstellingen me ook te wachten staan. De band die ik met ze opgebouwd, is naar mijn idee nu beter en sterker dan ooit. En dat is me veel waard. Elke dag vind ik momenteel bijzonder.
Maar hoe anders zag ik een paar jaar geleden. Toen ze nog vrij klein waren en ik me kwetsbaar voelde en oh zo vaak eenzaam. Ik voelde me echt een slachtoffer van mijn omstandigheden. Dus niet meer, want pas sinds een jaar of 2 besef ik maar al te goed dat we zelf onze omstandigheden mede creeeren...... dus dan ga je pas echt goed naar jezelf kijken. Fouten maken we, dat hou je toch. Weg met schuldgevoel en zelfbeklag, want die zijn zo destructief. Die passen niet meer in het plaatje!
Nou, in mijn geval is dat toch net even iets anders! Bij mij komt van lange tijd iets uitstellen toch 9 van de 10 keer wel afstel, kan ik zeggen.
Maar goed, het eigenlijk onderwerp is hier: tropenjaren. Tropenjaren die je kan ervaren als je kinderen hebt (hoe prachtig ze ook zijn.....) en dan vooral in de puberteit.
Er valt geen peil te trekken op kinderen die in deze periode zitten. En dat deze puberteit enorm lang kan duren weet ik uit eigen ervaring! Bij mijn woont 1 kind sinds bijna 1 jaar op zichzelf. De zorgen om haar worden er niet minder door. Ze zijn zo wisselvallig, inconsequent en denken niet vooruit.
Soms zijn ze lief en gezellig, van goedemorgen tot aan welterusten. Maar er zijn van die dagen dat ze het hele huis voor zichzelf lijken te willen. "Je verwent ze te veel", hoor ik ook vaak.
Tja, misschien wel. Maar ik vooral graag uit van het principe dat elk individu anders is en dat we dat vooral moeten respecteren. Dit kost dan wel weer een hoop moeite en energie. Ik heb mezelf te lang teveel weggecijferd, moet ik ook toegeven. Dus moet ik nu soms best wel knokken voor mijn eigen individualiteit. Zowel wat betreft binnen het gezin als in het algemeen trouwens.
En dat terwijl ik zelf vaak niet eens wie ik ben en wat ik nog wil doen in mijn leven! (maar dit terzijde).
Het heeft me dus wel wat gekost deze 3 kids, en nee dan bedoel ik dus niet vooral in financieel opzicht. Maar wat ben ik trots! Die trots gaat ook niet meer wijken, welke tegenslag of teleurstellingen me ook te wachten staan. De band die ik met ze opgebouwd, is naar mijn idee nu beter en sterker dan ooit. En dat is me veel waard. Elke dag vind ik momenteel bijzonder.
Maar hoe anders zag ik een paar jaar geleden. Toen ze nog vrij klein waren en ik me kwetsbaar voelde en oh zo vaak eenzaam. Ik voelde me echt een slachtoffer van mijn omstandigheden. Dus niet meer, want pas sinds een jaar of 2 besef ik maar al te goed dat we zelf onze omstandigheden mede creeeren...... dus dan ga je pas echt goed naar jezelf kijken. Fouten maken we, dat hou je toch. Weg met schuldgevoel en zelfbeklag, want die zijn zo destructief. Die passen niet meer in het plaatje!
