Pffff, het is dus echt zo.....

....dat het heel moelijk is om gewicht te verliezen na je 40e.
Eigenlijk ben ik het ook even een beetje zat. Ben nu al 5, 6 weken bezig met veel sporten, bewegen, liters water drinken en smoothies maken. Gisteren heb ik weer even lekker gesnoept. Want wat gaat het langzaam zeg!
Ik heb ook al een hele tijd het gevoel dat je als je wat te zwaar bent, en vooral als vrouw, niet echt helemaal meetelt. Je wordt niet voor vol aangezien zeg maar haha..... Het is te triest voor woorden, maar wel een feit. Wie kijkt er naar wat je er aan probeert te doen? Ik ben bang dat dat alleen de mensen zijn die zelf ook met hetzelfde probleem worstelen.

Voor mij is het heel raar. Ik was als kind altijd dun en lang, Vanaf mijn 18e werden mijn vormen wat 'normaler' en daarna zat ik tot mijn 35e bijna altijd onder de 65 kilo. INEENS veranderde er iets. God weet wat precies. Ik snap het nog steeds niet. Ineens voel je je een oude meut, omdat je in zo korte tijd veel bent aangekomen. Serieus, het is me toch steeds een raadsel. Is het dan echt begonnen toen ik gescheiden was en alleen leefde met drie kids?

Was het vanwege de frustratie en ook door de veranderingen in mijn lichaam? Ik was toen zeker nog niet in de overgang, dat is misschien sinds 3 jaar pas aan het beginnen. Nu 48 jaar, en geestelijk voel ik me nog niet zo, maar lichamelijk helaas wel. Vooral als ik mijn lijf op foto's zie en in de spiegel. Ik kan er wel doekjes om winden, maar nee, ik moet echt afvallen, en serieus minimaal 15 kilo om te beginnen.
Het plan is om in september te starten bij een sportschool, ik zwem al en fiets en loop geregeld.

Maar WIE heeft de gouden tip? Of is het zo dat ik moet aanvaarden dat ik voortaan als te zwaar persoon door het leven moet gaan? Nee toch zeker?........Vraagteken vraagteken vraagteken!

.......Om hier even op voort te borduren: het is nu alweer november 2013 en ik heb ontdekt dat brood, dus tarwe,  inderdaad erg slecht is voor de lijn. Daarnaast drink ik af en toe een biertje en ook dit probeer ik flink te beperken de laatste tijd. Wat ze zeggen over een brood (bier) buik is in mijn geval dus helaas extreem van toepassing. Helaas ontkom ik er nog niet helemaal aan om brood te eten maar ik merk dat ik dagen dat ik het (bijna) niet neem, ik meer energie heb.

De wereld is hard, dus....

Het is nu eenmaal zo. De wereld is hard. En regels zijn regels.
Maar wie heeft die regels nu eigenlijk gewild, en vooral zoveel en zo ingewikkeld? Want we slaan mekaar er wel mee om de oren zeg, we willen mekaar steeds overbieden lijkt het wel. Met welk doel precies, kun je me dat nog even uitleggen? Want sorry, ik ben het spoor even bijster!

Kijk, begrijpen kan ik nog wel dat een bepaald aantal regels nodig waren ooit om het leven overzichtelijker en veiliger te maken, kwetsbaar als wij zijn als mens. Maar zou het toen ook de bedoeling zijn geweest dat we mekaar het leven moeilijk zouden maken door die hoeveelheid aan regels, of beter gezegd, het leven zuur? Nee. Ik noem maar even al die verschillende instellingen waar je maandelijks, per kwartaal of jaarlijks aan moet betalen. Allemaal zitten ze in een aparte, schijnbaar onaantastare torenhoge zuil.
Bureaucratie.

Huur, gas, water, licht, internet, tv, telefoon, verzekeringen, verenigingen, wat zouden we zijn zonder het instituut? Laat ik je wat vertellen, we zouden veel gelukkiger en zorgelozer zijn. We zouden kunnen genieten van het leven, niet gebukt gaan onder de eeuwige strijd om economische belangen tussen de talloze bedrijven onderling. Al met al valt het dus terug te voeren op de macht van het geld, geld dat ooit verzonnen is zelfs als (symbolische) tegenwaarde van goud....
Hoeveel geld je hebt is een kwestie van wat je wordt gegund en in vroegere tijden (en soms nog) van hoeveel land je had veroverd en daarna met veel agressie wist te bewaken.

Land, of zee, want ooit had je nog piraten. Nu ook nog in verre streken. Van alle mensen in de geschiedenis kan ik me hier nog het beste in verplaatsen. Of types zoals Robin Hood, daar kan ik me dan ook wel in vinden. Waar zijn de Robin Hoods van deze tijd trouwens gebleven? Zijn ze er nog steeds of zijn ze geemigreerd naar een andere planeet of zelfs melkwegstelsel? Wat denk je?.....

eruit springen

Dat wil ik, eruit springen. Waarom weet ik eigenlijk ook niet zo goed. Ik weet dat het zo is en ik hoef er natuurlijk niet echt een verklaring voor te geven.
Op zich wel handig aangezien ik nu dit stukje aan het schrijven ben om dat dan toch maar te doen....
Ok, daar gaan we.

Er is best wel wat misgelopen in mijn leven. Dan heb je op een gegeven moment drie kinderen en ben je weg bij je ex-man. Maar ergens hoop je dan toch dat je uiteindelijk iemand tegen komt ooit later, met wie je kinderen op kunnen schieten en die je kinderen accepteert, met wie je gelukkig bent en ook gaat samenwonen of trouwen. Het overkomt toch veel mensen??
Maar ja, nog steeds, nu 48, woon ik nog steeds niet samen met iemand die serieus met me is EN tegen me opgewassen is. O moet ik zeggen, iemand die me echt begrijpt?

We zullen het zien.

Aangezien het dus nogal anders is gelopen allemaal, wil ik nu echt nog wat bereiken en wat zien van de wereld. Niet vergeten worden door de wereld, of zoiets. Dit alles om de verloren tijd waarin ik niet heb kunnen genieten, te kunnen inhalen.
Ooit in Utrecht was ik gelukkig. Ik had nog weinig zorgen en weinig verplichtingen, ik studeerde en ging vaak uit, had leuke vriendinnen en over aandacht van de andere sexe ook niet bepaald te klagen.

Het is niet dat ik weer uit de band wil springen zoals ik vroeger deed. Het was trouwens nooit echt iets met drugs. Dat was niet mijn ding. Een drankje en sigaret was genoeg bij het stappen. Blowen werd wel gedaan toendertijd en soms deed ik mee (zelf nooit geld aan uitgegeven in mijn herinnering), maar ik vond er simpelweg niet zo heel veel aan.
Feesten, dansen, verliefd zijn en reizen trok me meer aan. Ik was nog lang niet toe aan een carriere, en al helemaal niet aan kinderen! Toch overkwam dat laatste me veel te snel.....

En dan nu, hoop ik bekend te worden en/ of succes te krijgen met wat ik schrijf, schilder, ontwerp, noem maar op. Te slagen, iets achter te kunnen laten. Met succes in hoofdletters!
Maar tegelijkertijd ook gewoon gelukkig zijn. Gewoon, met wat ik heb. Drie bijzondere kinderen.
En niet te veel meer denken aan gemiste kansen en wat ik vooral NIET heb.