wonder der zintuigen

.....al meer dan een week niks geschreven, en ik had echt volop ideeen. Maar het kwam er niet van gewoonweg. Vanmorgen toen ik net opgestaan was, was ik verbaasd over de prachtige werking van onze zintuigen. Heerlijke geuren waar ik intens van kan genieten, maar ook de warmte van de zon op je huid. Diezelfde zon die zo prachtig kan weerkaatsen op het water maar ook op de wolken net voor een zonsondergang.  En het is juist de combinatie van de zintuigen die het zo boeiend maakt. Want als er plotseling regen komt temidden van die zon, voel je dat. Je ziet het aan de lucht, dan voel je op je huid en ook wordt de geur anders.

Al deze notities maak ik terwijl ik me ervan bewust ben dat niet iedereen dit zo sterk zal waarnemen als ik. En ook niet op elk moment zo zal waarderen zoals ik vandaag doe. Maar vaak worden we zo voortgedreven door de eisen die de 'maatschappij' aan ons stelt, dat we aan dit soort dingen voorbij gaan volgens mij. En wat is nu helemaal die maatschappij? Het lijkt een abstract gegeven te zijn geworden terwijl de maatschappij toch echt verzonnen is door mensen. Is de maatschappij niet gewoon vooral veel verzinsel, en niet vooral bedacht omdat de mens van nature gewoon anarchist is?.....

Vandaag wil ik dus blijkbaar genieten van de mooie dingen en vaak zit 'm dat juist in de kleine dingen. dan heb ik dus nog genoeg te doen. Helaas zitten er maar 24 uren in een dag, en aantal daarvan zul je ook moeten slapen. maar dan blijft er nog wel genoeg over gelukkig. Vandaag is het weekend en zal ik geen geklaag, gezeur of vage klachten toelaten. Gewoon heerlijk ongecompliceerd door de dag heen rollen. Dat heb ik lang niet gedaan. Jarenlang zag ik ontelbaar veel beren op de weg en haalde ik talloze muizenissen in mijn hoofd. En nu? Into the great wide open. Al is dat ook eng. Want ik ontdek nu dat ik veel meer kan dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Dan kom ik op het volgende: doordat ik achter al die mogelijkheden kom, sta ik voor keuzes, heel veel keuzes. God sta me bij. Maar fouten maken mag toch he? Want dan maak ik gewoon weer een andere keuze, als de eerste keus niet goed liep.

Frozen in time........even stil staan

Materialen bijna compleet om mijn glas in lood te gaan maken. Eindelijk...... Intussen heb ik al veel ontwerpen in mijn hoofd en ook op papier staan. Dus snel aan de slag ermee!
Temidden van al mijn enthousiasme en mijn creativiteit komt toch wel vaak iets naar boven borrelen. De behoefte aan geborgenheid, om maar meteen met de deur in huis te vallen. Zal ik het ooit hebben, die geborgenheid samen met een andere volwassene? Die veel dingen met me deelt, letterlijk en figuurlijk. Het voelt als een gemis, een stil verlangen. Terug naar de bron.....

Even stil staan bij nestwarmte die ik zoek. Die ik nodig heb om inspiratie te kunnen vinden voor mijn creatieve handelingen, zo simpel is het. En ik mag toch wel zeggen dat ik het verdien onderhand.
Natuurlijk heb ik ook al heel vaak gedacht dat ik het wel zonder kan. Maar nee, ik wil toch echt wel een aanvulling in mijn leven.
Me sterk voelen kan ik inmiddels. Maar het gaat hier om meer dan overleven. Het gaat om genieten en geestelijke rijkdom. Loopt er nog iemand ver weg stiekem naar me te verlangen of heb ik alles binnen handbereik en zie ik het niet?

Eerlijk gezegd heb ik weinig zin in de dag vandaag en niet veel zin om iets te ondernemen. Laat het maar snel zaterdag worden. Alhoewel het dan misschien nog hetzelfde voelt. Ik zie op tegen een lange herfst en winter die er aan zitten te komen....
De eerste kou is er al en ik ben er nog niet klaar voor. Wil nu eigenlijk al in een winterslaap duiken. Mijn kinderen doen erg hun best momenteel maar het kan me niet enorm boeien. Ik wil zelf meer en meer voor mezelf.

Tja.......we zijn alleen en gaan alleen. Maar mag ik zeggen dat ik vind dat ik een jaartje of tien toch een flinke dobber heb gehad aan mijn leven? Ook dat ik flink heb moeten strijden om het hoofd boven water te houden? Dat ik soms moe ben daarvan en behoefte heb aan lekkere vakantie? Ik heb nooit om zoveel verantwoordelijk gevraagd, het is me gewoon op mijn bord geschoven.....
Dus leave it for a while.

wat mannen niet allemaal verwachten.....

Wat men verwacht van een vrouw. Als vrouw schijn je alles maar (tegelijk) te kunnen en vooral heel veel maar te willen accepteren? Zo'n indruk krijg ik steeds meer als ik om me heen kijk. Of is dit vooral mijn ding? Dat ik mijn grenzen niet aangeef en maar blijf geven tot ik OP ben elke keer......
En heeft het wel met het vrouw-zijn te maken? Nou, in ieder geval heeft het zeker met mijn 'ik'-
zijn te maken.

Mijn punt is, dat je als vrouw vaak wordt geacht maar klaar te staan voor een ander. Tuurlijk heb je
ook geen tijd voor jezelf nodig. Maar je hoort er tegelijk wel tip-top uit te zien. En als het een en ander gaat hangen aan je lijf, ben je natuurlijk als vrouw niet meer zo interessant. Tenzij je moeder of oma bent, of een soort Moeder Theresa of Florence Nightingale.  Vergeet allemaal alleen even 1 ding niet........we hadden allemaal ooit een moeder, of we nu man of vrouw zijn, en willen allemaal ook wel eens bemoederd en vertroeteld worden!

Dus........dit wordt dus een soort oproep daartoe. Vertroetel mij, ja ook ik, die moeder is, zus, partner en tegelijk ook dochter. Ik wil gezien worden buiten mijn uiterlijkheden om.
Is toch niet zo moeilijk? Ik weet dat er mensen zijn die door de dingen heen kunnen kijken. Niet iedereen is even mooi geschapen of wordt even mooi oud, verschil moet er zijn, en daarbij: wie bepaalt wie er mooi is? Wat mij betreft gaat dat mooi vooral om het soort uitstraling en persoonlijkheid. We hebben het nu natuurlijk niet over de normen bij een modellenwedstijd, want die gaan van een bepaalde standaard uit.

Maarre......wij vrouwen, althans ik, willen niet meer langs welke meetlat dan ook worden gelegd. Geen een mens zou dat toch willen? Waarom een vrouw dan wel? Je vindt iemand wel of niet leuk vanwege het geheel toch, als het goed is?
Borsten, billen, of benen-man? Ook al zoiets.....en als vrouw? Mag je dan ook ergens op vallen bij een man, of moet je maar hopen dat je er goed genoeg uitziet om wat interessants aan de hengel te kunnen krijgen? Of je natuurlijk oplaten kalefateren en helemaal suf sporten.......dat hoor je als vrouw te doen, lijkt het.

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Maar veel vrouwen vinden een buikje (bij hun partner) niet zo erg. Ook al lopen de vrouwen er zelf soms erg strakjes bij! Nee joh, bij een man mag dat? Hij werkt hard, verdient goed, en soms kan hij zelfs ook wel lief zijn. Zo ervaar ik het. Zo ben ik, en volgens mij velen van mijn generatie, zo'n beetje opgevoed. Een man die slim is vinden, want die kan goed in je onderhoud voorzien. Wie weet ga je als vrouw hierdoor wel juist enorm voorbij aan je eigen talenten, te druk bezig namelijk met zorgen en pleasen?

Over ruimte, gezag en afspraken

       Vaak krijg ik ideeen onderweg op de fiets.....want door ruimte kunnen die ideeen makkelijker
opkomen. Niet gek natuurlijk. Alhoewel vanuit ellende ook veel goede ideeen kunnen ontspruiten...
Maar waar ik het over wilde hebben is mijn moeite met gezag en autoriteit en tegelijk ook mijn behoefte aan ruimte, zowel letterlijk als figuurlijk.
Wat me bijvoorbeeld ook opvalt, is dat voor je echt aan de slag kunt in een (nieuwe) baan, er door heel veel gesprekken over regels, formulieren en schema's moeten worden heen gelopen. Je zou toch bijna door de bomen heen het bos niet meer zien, of wat? Zo van: wat ging ik nou ook alweer doen precies? Waar ging het om? En......als de fomaliteiten erg lang duren, zelfs van: ik zie er tegen op en ik zie het niet meer zo erg zitten. Ik ben een doener, wil gewoon aan de slag.

       Maar goed, ik kwam op dit onderwerp toenik vorige week weer eens vrolijk rond fietste en nadacht over de rol van de politie in ons land. dat zij dingen doen die soms echt niet door  de beugel kunnen. Dat men (in een aantal gevallen althans) alleen maar ontzag voor de politie door gemaakte afspraken onderling. Wat nu als de politie de boeven blijken te zijn, en zelfs al heel lang zijn? Ze hebben wel het bijbehorende pakje en dito autoriteit. En is dit gezag/ontzag ook niet heel sterk cultuur bepaald?
Denk het wel.......
Maar als ik na ga wanneer ik zelf ooit iets aan de politie heb gehad, kom ik uit op nul. En ik ken ook geen mensen die er iets aan hebben gehad. Ja last van gehad, in die zin wel, vanwege het naleven van regels in de zin van: autogordel of het checken van de juiste papieren en APK. Of vroeger talloze parkeerboetes, ik ben er arm van geworden. Denk daarnaast ook dat we heel goed onze eigen politie kunnen spelen. De meeste mensen dan.

       Dus wat voor boodschap zou ik zelf moeten hebben aan de politie? Veiligheid? Nee, eerder onveiligheid. Ik word er heel nerveus van, van die mensen. Vraag me af hoe snel ze er zijn als ik in mekaar geslagen wordt of bedreigd. Ik vrees het ergste.......vrees zelfs dat het al te laat zal zijn voordat ze er zijn. Dus bidden en hopen dat dit noooit  zal gebeuren....
Onbedoeld gaat dit stukje ook ineens over de VVD. Mijn mening daarover mag dan ook hopelijk duidelijk zijn! Wat als ik mijn verhaal wil doen over een probleem in mijn gezin? Kan ik dan ook bij de politie terecht? Als ik me geintimideerd voel door iemand bijvoorbeeld.

       .....Ben bang dat dit dan het bekende kastje naar de muur verhaal gaat worden. Dan gaan mensen je verwijzen naar Slachtofferhulp, Centrum voor Jeugd en Gezin of de huisarts of GGZ. Allemaal niet van toepassing.....wil gewoon mijn verhaal doen en zoek een vertrouwenspersoon.
Note: dit gaat niet om een situatie die zich momenteel voor doet bij mij, laat dat duidelijk zijn!
Het draait allemaal om vrijheid en vertrouwen. Ban de overbodige regels uit.....