Zorg goed voor jezelf en de gordijnen dicht!

Zie deze blog als een soort van dagboek, zie de blog hoe je het maar wil.
Tutoyeren mag toch wel,  neem ik aan? Gelukkig........ Maar in ieder geval, ga ik mezelf in acht nemen de komende week. Niet in het minst omdat ik snipverkouden ben en misschien zelfs wel een lichte griep heb opgelopen. Mijn keel is mijn zwakke plek dus die ga ik zeker ontzien. Zelfs zingen, wat ik vaak doe om te ontspannen, lukte me gisteren niet.
De keel staat in verband met zelfexpressie. Tja......dat is wel wat ik wil, gehoord en gezien worden, maar op dit moment zal ik toch heel even pas op de plaats moeten maken.

Er zit niks anders op. Zoals met alles heeft ook dit weer zijn goede kanten; ik ben nu soort van gedwongen om thuis wat orde op zaken te stellen. We hebben net een andere tv en vorige week ook de huiskamer anders ingedeeld. Maar het is nog niet klaar, er moet nog wat opgeruimd worden en ook de administratie loopt weer eens achter!
Het zijn niet mijn meest favoriete bezigheden, maar ik ga me hier toch aan wijden de komende paar dagen. Het weekend staan er lekker ook geen afspraken; wat een luxe!

Hoe ga ik dan goed voor mezelf zorgen? Ten eerste rustig aan doen en veel slapen, gezond eten. Ook zal ik stress vermijden, dus alles wat niet goed voelt, ontloop ik. Verder ga ik ons huisje lekker knus maken; ik heb even een soort nesteldrang. Dit omdat de winter in aantocht is? Geen idee waarom....
Maar de deur naar de grote boze wereld is nu even dicht. Dinsdag zou ik gaan zwemmen, maar als ik dan nog ziek ben zeg ik dat toch wel af. Heb ik al besloten.
Ha.........even een zucht van verlichting. Tijd voor mezelf, het lijntje een beetje laten vieren. Wie doet me wat? Zoals ik lange tijd mijn eigen vijand was, ga ik nu een grote vriend zijn voor mij. Mezelf koesteren.

Trouwens ook een aanrader voor anderen om eens te proberen, zowel kinderen als volwassenen. Een warm bad is het. Onbedoeld is dit nogal een positief stukje geworden. Blijkbaar voel ik me dus zo, ook al ben ik lichamelijk (tijdelijk) een beetje zwak.
Ik krijg zin om te lachen en gek te doen. Dat is het merendeel van de tijd namelijk mijn energie, als die niet wordt beinvloed door de energie van anderen. Ik ben een beetje een kind, moet ik toegeven. Ik geniet van zoveel dingen om me heen, al hoef je daar geen kind voor te zijn.
Dus het is al bepaald; vanmiddag een uur lopen om stil te genieten van de natuur en hopelijk zo weinig mogelijk mensen tegenkomen. Niet persoonlijk bedoeld he!

Zelfexpressie is een groot goed

....Ben je eindelijk begonnen met een blog, en dan blijkt dat heel veel mensen het erg op zichzelf betrekken. Zo was het niet precies bedoeld. Of toch ook weer wel. Maar het was vooral eerst bedoeld om mezelf uit te drukken.
Toch zie ik het wel als een compliment dat veel mensen de teksten op zichzelf vinden slaan, maar het gaat mij er vooral om er dingen uit te gooien die ik kwijt moet. Echt, serieus.
Feit blijft dat ik blijkbaar heel veel dingen van jaren geleden nog niet verwerkt had, en dat komt er dit jaar dus extra heftig uit. En dat moet en mag ook; anders zou ik echt het spoor bijster raken zeg maar.

In mijn eentje 3 kinderen grootgebracht dat is toch ook geen kattenpis. Gaat je niet in de koude kleren zitten. En dan ook nog dat eeuwige schuldgevoel dat je de kinderen laat opgroeien zonder vader.
Als ik dan wel eens vriend had een paar jaar geleden, als gescheiden vrouw, had ik meer last van hem dan dat het een steun was; hij zag dat zelf volgens mij niet eens in. Dus werd de last alleen maar nog zwaarder. En nu ik de laatste tijd meer ruimte voor mezelf wil, begrijpen de kinderen dat niet zo goed. Ze willen me nog steeds helemaal voor zichzelf en dat is soms echt heel vermoeiend. Ik wil mezelf weer terug!

Ook in een relatie wil ik genoeg tijd voor mezelf. Maar als we mekaar dan zien, wel echt aandacht voor elkaar hebben. Niet dat de een bezig is met iets heel anders dan de ander; dan leef je toch langs elkaar heen? Nee hoor, dat is niks voor mij. Dat voelt al snel als een sleur. Bijvoorbeeld 1 of 2 keer in de maand samen wat leuks gaan doen en ook regelmatigheid tijd voor tederheid en wat daar bij hoort.

Wat grappig, nu ontdek ik weer opnieuw de romanticus in mezelf......het type van kaarslicht en mooie film of muziek. Lekker samen eten, zonder stress of gedoe. Humor is hierbij ook heel belangrijk. (ik zou dit bijna kunnen plaatsen als zijnde een contactadvertentie?) Kwaliteit gaat het om, niet kwantiteit. De momenten die je samen hebt, moeten kloppen. Het gaat niet alleen om vele momenten samen.
Vooral geen stress, stress is onnodig. Stress hoort er niet te zijn in relaties met anderen.
Ik wil niemand die me deadlines oplegt, want ik bepaal mijn eigen deadlines, zowel zakelijk als prive. Zo, nu merk ik pas hoe vol ik zit van van alles! Mijn hoofd loopt over, dat wordt weer een schilderij vandaag waarschijnlijk......

produkt van je opvoeding

Vandaag, 13 november.
Je kunt er niet veel aan doen......hoe je wordt opgevoed door je ouders en wat je daarnaast meemaakt in je jeugd. Het overkomt je gewoon. Je hebt het niet zelf uitgekozen. (of wel? maar dan niet op een bewust niveau)
We gaan er vanuit, dat je een onbeschreven blad bent als kind. Dus als je bijvoorbeeld door je ouders heel beperkend wordt opgevoed in welke zin dan ook, ga je dat navolgen. Of, en dat kan ook een tijd later pas zijn, je wordt lekker tegendraads en doet het tegenovergestelde van wat zij tegen je hebben gezegd.
Natuurlijk zal dat laatste voelen als 'ah wat een opluchting, lekker, ik ben er los van'...... maar niets is minder waar. Daarmee is het allemaal nog niet verwerkt. Dat komt daarna pas.

Als je bijvoorbeeld heel beschermd bent grootgebracht, is de kans groot dat je ook zo gaat handelen later in je relaties en naar je kinderen toe. Ik kan je wel vertellen dat dat overdreven beschermende heel benauwend kan werken. Claustrofobisch zou je ervan worden. Of dat je je denkt te hebben losgeweekt van je opvoeding en dan toch iemand tegen komt die ook weer zo beschermend wil zijn. Dit hoeft namelijk niet altijd te blijken aan het begin van een relatie.
Tuurlijk zullen we altijd blijven houden op hoe onze ouders ons hebben opgevoed, maar over 1 ding ben ik wel erg blij, namelijk dat we overal heen moesten. Nu heb ik het niet alleen over vakantie, maar ook over musea, concerten, ballet en het bos en het strand. En ik heb ervan genoten. Dat neemt niemand me meer af. Mede hierdoor heb ik namelijk ook een brede interesse ontwikkeld.

Verde ben ik er wel van overtuigd dat de kans heel groot is dat kinderen die echt heel weinig mogen van hun ouders, later echt ontzettend uit de band zullen gaan springen. Hou dan je hart maar vast als ze dat gaan doen. Maar daar vraag je dan ook gewoon om. Laat ze dingen ontdekken, laat ze leven, laat ze hun eigen fouten maken. Ook al doet dat soms pijn, het hoort allemaal bij het leren loslaten dat je keer op keer opnieuw zult moeten doen!

Inspiratie voor dit stukje is onder meer de lezing door Arthur Japin, waar ik gisteren bij was. Een gedeelte van de lezing ging over zijn jeugd, die niet zo makkelijk was. Een gevoelig mens die openhartig over zijn gevoeligheid durft te praten. Dat vind ik echt heel moedig! En ja, ik heb zijn laatste boek, gesigneerd en wel. Graag wil ik dit delen.

Mam, het was erg interessant! Pap, gefeliciteerd en nog een fijne dag en groetjes van Arthur. Liefs.

Nog even voortborduren

In vervolg op mijn vorige stukje: hierbij citeer ik "We leven in een opgeklopte maatschappij waarin alles geweldig en fantastisch moet zijn maar de realiteit is vaak anders. Iedereen die mee wil tellen moet een winner zijn"(etc.), Dirk de Wachter, psychiater.
Hierbij sluit ik me aan. We hebben allemaal wel eens een hele moeilijke periode gehad of anders kennen we wel iemand die dat heeft. Maar we vallen voor mijn gevoel zo snel uit de toon. Je moet wel mee kunnen draaien in het aangegeven ritme natuurlijk en, als het om een groep gaat, wel in dezelfde toonsoort spelen anders val je erbuiten. Als je geen winner kunt zijn, dan ben je dus vanzelf een loser? Iets daar tussenin lijkt er niet echt te bestaan.
Mijn reactie is op dit moment (weer): dan val ik er maar buiten, dan doe ik het wel op eigen kracht. Ik ben het gevoel van afwijzing een beetje beu. En nee, ik bedoel dit niet als slachtoffer, juist als winnaar.

Denk je net een nieuwe vriendin erbij te hebben, wordt die weer in beslag genomen door anderen. Begrijpelijk maar ook pijnlijk. Dacht ik iemand erbij te hebben die op dezelfde golflengte zat.......misschien dus toch niet echt. Maar dat is me ook eerder al overkomen.
Maar we gaan vrolijk verder. Er zijn er nog wel een paar over die nog wel wat met mij kunnen en ik met hun.
Maar goed, daar wilde ik het dus niet echt over hebben. Die maatschappij, wat is dat toch? De strijd van het ego tegenover de andere kant, de ziel, het onderbewuste. Nou, ik weet wel voor welke kant ik kies. Ik kies NIET voor de angst die duidelijk bij het ego hoort. Het krampachtig vasthouden aan waarden die hun waarde al lang verloren hebben. Dat soort zaken. Nee.

Mijn inspiratie komt vandaag uit een stukje van Karina Zegers de Beijl. Dankjewel daarvoor. Dat stukje kwam voor mij echt zo precies op het goede moment, onvoorstelbaar!
Grappig is wel om te constateren dat ik mensen met problemen aantrek. Of misschien moet ik beter in de verleden tijd praten. Het was zo. Zelfs zo erg, dat ik alleen maar met mensen omging die met hun problemen bij me kwamen. Terwijl ik dacht dat we eens soort van vriendschap hadden, die in balans was. Niets was minder waar. Nu ik zelf af en toe een 'dip' heb dit jaar, merk ik dat ik bijna bij niemand terecht kan.
Het moet allemaal leuk en gezellig zijn, liefst met veel mensen erom heen. Geef mij maar af en toe een goed gesprek onder 4 ogen; meer dan genoeg. Maar doorgaans bevind ik me veel in gezelschap van mensen, die carriere, bezit, status en uiterlijk erg belangrijk vinden. Dan denk ik ook vooral aan zaken zoals eigen huis, verre vakanties, mooie kleren en een daarbij behorende slanke lijn.
Ik weet het, het klinkt misschien afgezaagd, maar zo ervaar ik het wel. En het enige dat ik toch wil, is helemaal mezelf zijn. Weet er iemand nog een plek waar dat kan, in alle openheid?

......Is er ook nog een plekje?

Is er ook nog een plekje voor de gevoelige mensen onder ons?
Ik kom ze zo vaak tegen, ben er zelf ook eentje van, en deze mensen hebben zoveel te vertellen, maar
durven niet zo goed. Want wat als er weer een botterik over ze heen walst, iemand met een grote mond? En daar zijn er absoluut ook genoeg van. Tuurlijk zijn dat allemaal hele onzekere mensen, die zo bot doen, maar ja, het kwaad is dan al vaak geschied voordat 'men'  inziet wat de drijfveer is geweest van die persoon die de ander treitert of kleineert, of simpelweg niet serieus neemt.
Zijn het wellicht mensen die zelf gepest zijn vroeger die nu de botte bijl hanteren op uitingen van andere mensen? Snel commentaar leveren als ze iets van de ander niet meteen begrijpen? Ongeduldig zijn en de indruk willen geven dat de ander niet zo interessant is? Hmmmm.....

Mooi is dat ik al schrijvende het antwoord al vind voor mezelf.
Dus, waar het om ging, is die gevoelige mensen. Gevoelige mensen zijn vaak introvert. Hebben soms misschien wel de meest prachtige ideeen die ze vaak niet durven te spuien uit angst voor kritiek en commentaar. Dus houden ze het voor zichzelf. Hooguit zullen ze soms eens voorzichtig wat uiten tegenover mensen die net zo gevoelig zijn als zij zelf.
Persoonlijk vind ik het getuigen van respect als je gewoon luistert of kijkt naar wat iemand doet zonder kritiek te leveren. Het in je opneemt en laat bezinken. Als je iets niet begrijpt vraag het dan op een rustige manier. Je bent niet verplicht om iets mooi te vinden van wat de ander vertelt, schrijft of schildert. Bovendien is het een persoonlijk verhaal of iets je wat doet of niet. Dat hou je toch. Daar moet je dan weer wel eerlijk over zijn.

Wat is de aanleiding voor dit onderwerp? Kijk, het is 2012. Een jaar waarvan al voordat het begon werd gezegd dat het een jaar zou zijn van omwentelingen, loslaten, kiezen voor jezelf en verwerken van oud zeer. Dus dat is ook wat er bij mij is gebeurd. Zelfs nog in november. Ik hoop dat de rust in december een beetje terug zal zijn zodat het lukt om wat gezellige dingen te gaan doen in die maand.
Wat ik ook nog kwijt wilde, is dat dingen zoals schilderen, zingen, dansen etc. goed zijn om bij jezelf te komen. Het is niet zo dat je daar dan beroemd mee hoopt te worden. Nee, het is een uiting van je emoties en een goede manier om je te verbinden met de aarde. Het beste zou zijn om dit soort dingen elke dag te doen. In de praktijk lukt dit niet elke dag, kan ik me zo voorstellen, maar probeer dit dan toch minimaal 2 keer per week te doen. En neem er de tijd voor, zeker een uur per keer! Dit doet wonderen heb ik gemerkt.......