Kwetsbare mannen?.......

Over mannen, op wie wij (vrouwen) vaak zo afgeven.
Is het niet tegelijkertijd zo dat ze, gevoed door hun diepgewortelde angsten, vooral vaak heel stoer moeten doen van zichzelf en hun emoties zo weinig mogelijk tonen? Of is dat vooral het gevolg van een opvoeding die nogal in de tijd is blijven hangen?....
Ik vind het persoonlijk nogal raadselachtig. Ben er nog niet uit. Want ik vind 'ze' persoonlijk heel moeilijk te volgen. En snel op hun teentjes getrapt. Staan niet open voor advies. Proberen zich vooral door hun handelen en niet hun woorden te bewijzen.
Maar is dat ook inderdaad zo, of is het meer tekortkoming van mezelf of van de vrouw in het algemeen, dat we 'ze' zo slecht begrijpen? (hij is zo gesloten.....maar ja mannen zijn nu eenmaal minder open, etc...)

We hebben het als vrouw natuurlijk ook vaak wel heel erg met onszelf te doen. En zitten boordevol complexen, sorry dat ik het zeg, onder meer over ons uiterlijk. Maar ik kan er niet omheen. Dus......de polarisering, om het maar zo te noemen, berust grotendeels op een flink stuk onbegrip en ook veel zelfbeklag van de afzonderlijke sexen.
Alhoewel klagende vrouwen wel eerder geaccepteerd worden dan klagende mannen. Binnen een relatie schijnt een man dan weer wel vaak te mogen klagen, vooral als ze ziek thuis zijn........Dat kun je maar beter niet te vaak meemaken! Misschien dat vrouwen zich daarom vaker ziek melden op hun werk, omdat hun ziek zijn niet wordt geaccepteerd, en dit hun manier is om aandacht te vragen?
En een man is natuurlijk wel echt ziek als hij zich afmeldt, toch? Mmmm....

Natuurlijk heeft dit alles weinig te maken met de feestdagen waar we nu middenin zitten. Tussen Kerst en Oud en Nieuw om precies te zijn. Maar ach......dit is toch een onderwerp van alle tijden? Ik zou het liefst bruggen slaan tussen al die verschillende mensen, als het even kon. Dat iedereen mekaar waardeert juist omdat we verschillend zijn, de ander anders is dan wij zelf, bedoel ik dan. Zowel wat uiterlijk betreft als wat de denkwijze en opvattingen betreft.
Heerlijk toch? Dat is juist inspiratie! We kunnen ons aan mekaar spiegelen. Bovendien is het vaak zo dat we ons het meeste schijnen te ergeren aan de mensen met wie we veel gemeen hebben.......dus leve het (sexe)verschil en de les die we daaruit kunnen leren!

Spoedcursus: hoe ben ik een mens, of (als je nog geen mens bent,) hoe word ik er eentje? ;-)

Mag ik ook gewoon ZIJN alsjeblieft?

......Voldoen aan een beeld dat de buitenwereld van je heeft, de samenleving, je werk, je familie, je vrienden.Welk beeld hebben zij dan eigenlijk, en in hoeverre doet dat ertoe? Want wat zou je daar de zenuwen van kunnen krijgen, als je continu probeert te voldoen aan wat anderen van je verwachten. Dat hou je niet lang vol, dan wordt je doodmoe.......Toch heb ik dit lange tijd gedaan, met als resultaat dat ik voor mezelf heel weinig heb bereikt. Oftewel, nauwelijks de dingen heb gedaan die ikzelf wilde. Zoals reizen, zoals me ontplooiien, zoals mijn talenten ontdekken, zoals andere mensen helpen, bijvoorbeeld.

Sinds kort mediteer ik, en probeer ik onder meer op die manier te ontdekken welke dingen WEL echt bij me passen in mijn leven. Die staan bijna altijd haaks op wat ik tot nu toe heb gedaan, en vooral haaks op wat mijn ouders me hebben proberen mee te geven...... Niks zachte heelmeesters dus nu, omwenteling is noodzakelijk en snel!


Tijd voor de (zons)ondergang van het oude leven, tijd voor het nieuwe. Nieuwe dag, nieuwe periode.


Op dit moment ga ik door de pijn van het gevoel van afwijzing; niet goed genoeg zijn, altijd je maar aan moeten passen, en dan nog niet gezien worden, voelen dat je ouders je niet begrijpen en bekritiseren, je partner die niet geaccepteerd wordt door je ouders en daardoor ook niet door je kinderen, een hele waslijst van dingen die met afwijzing verweven zijn.
Tot ik op een gegeven moment zal zeggen : STOP! tegen die pijn. Nu is het klaar, en gaan we verder. Ik moet mezelf accepteren. Ik ben niet doorsnee en wil dat ook niet langer proberen te zijn. Ik moet naar een punt toe in mijn leven dat alleen IK ken, niemand anders. Het liefst samen met die man die ik ook niet echt begrijp, maar waar ik wel van hou! En lukt het niet samen uiteindelijk, dan doe ik het alleen. Ik kan namelijk zoveel meer als ik mijn eigen zin doe, mijn eigen gangetje ga.
Dan pas voel ik me sterker, en bijna onbegrensd. Niks is gek in mijn ogen, alles is geoorloofd.

Wat een apart stukje is dit aan het worden......het lijkt wel of ik bezig ben met een kruistocht. Gevecht tegen de windmolens, op zoek naar luchtkastelen. Of.....is het toch wel een strijd? Gevecht tegen mijn aloude angsten, dat hopelijk dan uitmondt in een soort pelgrimstocht, waarbij ik een tip van de sluier van het mysterie mag gaan oplichten? Kun je me nog volgen?
Met een raar gevoel in mijn buik naderen we nu 21 december 2012. Ik kan een zekere angst niet ontkennen, maar tevens een fijn gevoel van spanning. Ik durf het aan, ik ga er voor!

De conclusie is uiteindelijk dan toch: Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan.......

Roeien met de riemen die je hebt....

Een dag na het Groot Dictee der Nederlandse taal op tv, dat erg leuk was, wil ik toch eens filosoferen op de gedachte dat we het (soms) gewoon moeten doen met wat we toebedeeld krijgen. Want, hoe hard je soms ook knokt, soms is het simpelweg zo dat je even geduld moet hebben. Geduld tot je aan het werk kan, geduld tot je iets kan kopen, ergens naartoe kan gaan, iemand weer tijd voor je heeft, en noem nog maar even op.
Want waar het om draait, je kunt het niet alleen, hoe graag je dat soms ook zou willen. Dus ben je afhankelijk van de medewerking van de mensen om je heen, of van het lot, hoe je het ook noemen wil....

Gelukkig ben ik zelf de frustratie al voorbij, maar dat geldt duidelijk niet voor iedereen! Terwijl ik juist geloof dat juist in deze tijd creativiteit hoogtij kan vieren, en dit dan in de breedste zin van het woord. Vooral belangrijk bij alles is: jezelf blijven! Dicht bij jezelf blijven, zelfs al lijk je jezelf wel gewoon even kwijt te zijn.
Denk niet dat het mij altijd lukt. Maar ben wel dit jaar flink aan het schrijven en schilderen geslagen, en sinds twee maanden gestart met elke week zwemmen en ook met mediteren! Ik vind mezelf goed bezig zijn. Schouderklopje voor mezelf. Ik kan mezelf gewoon opbeuren en opkrikken tegenwoordig. Ok, toegegeven, er zijn nog steeds zaken waarbij ik niet aan moet denken, zoals dat mijn dierbaren iets zal overkomen, dan raak ik vrijwel meteen in paniek bij het idee alleen al....
Er zijn natuurlijk uitersten.....

Toch is het zo, dat in principe niemand verdriet, lijden en afscheid nemen bespaard kan blijven. Onmogelijk. Vergeet het maar. En ook pogingen om alles in het leven te begrijpen, staak die maar meteen. Want de mensen die het hardst lijken te knokken voor wat dan ook, lijkt het meestal juist niet te lukken.
Ze zijn er niet voor in de wieg gelegd, of voor iets heel anders in de wieg gelegd, dat ze zelf nog niet helemaal kunnen ontwaren. Kan een ieder van ons leren wat de bedoeling van ons leven is nog tijdens ons leven?

Zoveel mensen lijken een antwoord te hebben op grote vragen, ze roepen massaal op tot geloof, hebben inmiddels een medicijn voor zo'n beetje alle ziekten binnen handbereik, boeken en therapieen te over om maar vooral gelukkig leren te zijn, en toch.......strandt menigeen, zoals een walvis op een strand in veel te ondiep water. Waarom?
Gaat het er om, dat we moeten accepteren dat het is zoals het is. Dat we moeten aanvaarden dat, wat we niet kunnen veranderen, is en zo moet zijn?
Onbedoeld is deze blog nogal zwaar geworden. Terwijl ik ALLEEN maar wilde zeggen: we moeten roeien met de riemen die we hebben! Geloof me maar, ik kan het weten, want ik heb vaker met het bijltje gehakt..........

Verplaats je eens in een ander!

Verplaats je eens in een ander en laat je verrassen........
Dit keer heb ik expres een opvallende titel gekozen. Ik wil het namelijk gaan hebben over de sociale vervlakking. Die vervlakking die ook nog eens wordt versterkt door de de zogeheten Social Media.
Wat namelijk het punt is, is dat de term helemaal niet weergeeft waar het om draait.
Ik bedoel, het is niet een sociaal voelend gebeuren, waarbij mensen meeleven met elkaar en willen luisteren naar de ander. Nee, het is toch eerder een gebeuren van willen opvallen en willen dat anderen naar jou luisteren geworden......

Iemand komt bijna niet in het nieuws door een leuke kreet op bijvoorbeeld Twitter. Nee, het is eerder meestal een schokkend of irritant iets dat dan de koppen haalt. Waarom is men zo sensatiebelust? Zijn de mensen zo verveeld geraakt?
Kijk, ik geef toe, zelf zit ik ook op Facebook, maar eigenlijk voornamelijk om mijn stukjes te willen delen en soms ook mooie muziek. Een boodschap doorgeven kan ook wel. Voor de rest heb ik met een enkeling wel eens een gesprek van een half uur of langer, maar dat komt niet vaak voor. En juist deze mensen zou ik liever in het echt spreken onder het genot van een lekker drankje.....

Op zo'n moment lijkt Facebook eerder een hindernis dan een manier om mensen beter te leren kennen. Want, ook al woon je vlakbij, het is toch altijd makkelijk en sneller om even online te gaan en met elkaar te 'kletsen'? Want kletsen is het ook niet echt, je typt en de ander typt wat terug. Net zoals ik nu aan het typen ben. Zelf vind ik Skype dan altijd gezelliger. Dat kun je met meerder personen tegelijk, eventueel ook met beeld erbij.
Skype vind ik een mooie uitvinding, vooral voor mensen die op een grote afstand van je verwijderd zijn; helemaal als die in een ander land wonen. Bovendien kost het (vrijwel) niets. Dit hebben we laatst gedaan toen we een reunie van onze lagere school wilden organiseren; hierbij was ook een man aanwezig die in Florida woont! Geen centje pijn, dat kan dus gewoon allemaal.

Voor het overige ben ik niet echt oertuigd van de toegevoegde waarde van de 'Social Media' in ons dagelijkse leven.

Take a walk in my shoes

Zoveel onbegrip......waarom? Jammer genoeg kom ik het op kleine schaal bijna dagelijks tegen in mijn eigen prive-leven, maar ik wil het toch vooral even hebben op onbegrip en onverdraagzaamheid op grote schaal.
We waren er al van op de hoogte dat er onbegrip was tussen man en vrouw, van onbegrip tussen verschillende geloven en culturen, pestgedrag van kinderen op school, en noem maar op. Maar dit geval van mishandeling van een scheidsrechter met de dood tot gevolg dat onlangs plaats vond, was wel zo schokkend, dat ik hier toch wat over wil delen.
De naar mijn idee oeverloze en zinloze discussies over hoe het is gekomen en hoe het toch mogelijk is geweest, vind ik slechts laffe pogingen om dit soort van goed te praten. Nee, de mensen die dit hebben gedaan, moeten zwaar gestraft worden. Dit gaat gewoon om doodslag namelijk. Ze moeten nooit meer worden toegelaten bij een voetbalwedstrijd, punt.
Geen excuus te bedenken dat dit soort gedrag op enige manier goed zou kunnen praten. Het zal je man of je vader toch zijn zeg, ga maar eens na hoe dat zou voelen.

Mensen die zoiets doen, ontbreekt het volledig aan respect en begrip. We moeten niet de voetballers of de ouders van de daders de schuld geven, nee de daders zelf zijn oud genoeg om te beseffen wat ze precies hebben gedaan en ze zullen de gevolgen daarvan zelf moeten dragen!
Het gaat hier om een vorm van ontspanning die sport toch is. Dat zou het ook moeten blijven, en de mensen die dat niet zo zien horen echt heel erg ver weg te blijven van welk voetbalveld dan ook. Ik vind het ook te triest voor woorden dat we dus eigenlijk uitgebreide beveiliging of politie zouden moeten hebben bij een sportwedstrijd.

Het zou niet nodig moeten zijn. Waar is het 'wij'-gevoel gebleven? Kent iemand dat gevoel nog, een gevoel van saamhorigheid? Noem me maar oubollig, maar ik vind dat iets dat niet meer dan normaal is! Of moet er eerst weer een hele grote ramp gebeuren in Nederland voordat dat gevoel er weer kan zijn? Ga toch weg, dat meen je toch niet? Tot die tijd heerst onbegrip, onverdraagzaamheid en egoisme.

In mijn eigen leven is het ook lange tijd vechten tegen de bierkaai geweest. Een moeilijk leven, financieel gezien, toch al zeker zo'n tien jaar. Beter willen, maar vaak de kans niet krijgen. Het was me niet gegund(door onbegrip, omdat mensen mij niet goed konden inschatten?). Talloze sollicitaties voor de 'betere' baan, maar toch in mindere en slecht betaalde baantjes blijven hangen dankzij al die afwijzingen. En dan van die mensen die niet snappen dat je niet al jaren een goede baan hebt met liefst natuurlijk bijbehorend huis en vakanties. Tja.......helaas moet je wel door iemand worden aangenomen, ik kan mezelf niet inhuren tenzij ik een eigen bedrijf ga starten.
Moet het dan toch echt maar zo ver komen? Ik ga nog een laatste poging doen in de vorm van een opleiding volgend jaar, levert dat niks op, dan ga ik voor mezelf beginnen. Met angst en beven, dat dan weer wel........
Misschien hoort dit laatste deel meer bij een volgend stukje, dat snel zal volgen. Gegroet!

Je ego en het bolwerk van angst

Zo makkelijk........zo vertrouwd........bijna zoiets als in je comfortzone zitten. Je wentelen in je angsten en zorgen. Hierdoor heel veel dingen uit de weg gaan, niet meer durven. Als je die vervelende dingen dan soms toch niet kunt vermijden, ga je klagen. Als je lang genoeg klaagt, zullen de anderen het wel uit hun hoofd laten om je mee te vragen naar die vervelende bezigheid, toch?
Hahaha juist, niets is dus minder waar. Want je gaat deze situaties natuurlijk blijven aantrekken tot je geel een groen ziet van ergernis. Hoe simpel het ook klinkt, omdat je er van moet leren. Moet leren dat je met die angst zal moeten leren omgaan, hoe dan ook.Je zit hierbij alleen maar in de weg als je dit forceert of wil tegen gaan. Accepteer liever hetgeen je niet kunt veranderen.

Dit doet me denken aan wat ik als kind had: een enorme angst om over te geven. Dit probeerde ik tegen te houden, zelfs als ik werkelijk doodziek was. Met als gevolg dat ik natuurlijk alleen nog maar zieker werd, wat denk je? Dat kon natuurlijk ook niet anders. Ik snapte toen nog niet dat het misschien wel even nodig was op dat moment, ik was doof en blind door angst.
Tegenwoordig ontwaar ik bij mezelf nog steeds een lichte vorm van claustrofobie. Ik ga niet elke keer meer situaties uit de weg waarin ik me opgesloten kan voelen; dit is namelijk vrijwel niet te doen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar die angst vandaan komt, ik heb geen hoogtevrees, durf wel van een hoge glijbaan, maar durfde lange tijd niet door een afgesloten (water)glijbaan of ook liever niet door een tunnel te rijden met de auto.......

Het is echt een ongelofelijk lastig iets. Het beperkt je vaak in je doen en laten, die angsten. Natuurlijk weet je meestal niet waar je angst vandaan komt. Tenminste, ik wist dat nooit. Daardoor werd ik alleen maar bozer, ik vond mezelf echt een aanstelster! Maar ja, daarmee is het dus niet opgelost. De angst die ik had om in een grote groep mensen te zijn (die ik niet ken) of in het openbaar te spreken heeft misschien met die 'claustrofobie' te maken? Het gaat vooral om het gevoel niet weg te kunnen, zeg maar.
Het is allemaal een stuk minder erg. Een aantal jaar geleden zag ik echt vaak beren op de weg; dit was 20 a 25 jaar terug. Ik had ook vaak de neiging om te denken dat mensen me niet mochten of me raar vonden. Een hemeltergende verlegenheid, die me al achtervolgde vanaf de middelbare school-periode.

Maar dus........nu kan ik met recht zeggen dat ik van vrijwel al mijn angsten af ben.Ik durf nog steeds niet in de achtbaan, of iemand moet me echt overhalen. Maar ja, zo heeft ieder zijn ding toch? Nu voelt het zoveel vrijer, alsof je ineens kan gaan en staan waar je wil.......
Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. Het is goed om eens kritisch tegenover jezelf te gaan staan, eens goed in spiegel te gaan kijken figuurlijk gesproken. Al valt het tegen, niet te snel opgeven. Ga die angst te lijf, wat het in jouw geval ook mag zijn. Dat weet je zelf het beste.......