Happy times, 2013

Once there were........happy times.
Een paar foto's van pakweg 10 jaar geleden volstaan om me een sterk gevoel van weemoed te bezorgen. Een gevoel van: wat was ik toen gelukkig. Zo ziet er uit als je de foto's bekijkt. Alleen ik ken natuurlijk de pijn die ik toen ook vaak had.
Toch was ik voor mijn gevoel gelukkiger toen; alleen met 3 kids. Nu, zoveel jaar verder, niet veel geld, momenteel geen werk en vaak gedoe met relaties. Dus beter af zonder? Ik denk dat het hier niet alleen aan ligt. Ik had denk ik toch gehoopt wat meer te zullen bereiken EN wat meer van de wereld te zullen zien.

Vooral ook wil ik mijn kinderen gelukkig zien. Vaak vraag ik me af of ze dat wel zijn op dit moment. Ze zijn niet meer zo vaak blij, klagen vooral erg veel. Heb ik het dan zo slecht gedaan? Vraag ik me dus ook geregeld af.
De kinderen begrijpen niet waarom ik op dit moment niet werk. Alsof ik er zelf voor gekozen heb! Nee hoor, zeker niet, ik wil alleen geen baan meer onder mijn niveau. Dat heb ik een aantal jaren geaccepteerd, en dat doe ik nu dus niet meer....

Dus een opleiding volgen of verder met schilderen, schrijven en mijn website onder andere.... ook wil ik weer vaker zelf muziek gaan maken. Maarre......ik zie hierbij wel dat ik dus echt een aantal schepen achter me zal moeten verbranden. Oude, zware energie gaat overboord, en lichte vernieuwende energie......welkom in mijn leventje!
Op naar het weidse, grote, enge onbekende. Als een transparante luchtbrug waar ik pas van droomde, smal en omringd door lucht, maar ik wist gewoon PRECIES waar ik heen moest gaan!

Over dromen gesproken.....2 a 3 maanden terug droomde ik een paar keer over een verwaarloosde baby. En ik ben er van overtuigd dat ik dat kind was, dat gekwetste, kleine kind. Uitgedroogd en aan zijn lot overgelaten, maar toch overleefde ik. En nu ga ik mezelf met slingers versieren, gewoon omdat het kan!
Voor alle mensen die dit stukje wazig vinden of raar......stop met lezen! (als je dat niet al had gedaan) Dan is deze tekst gewoonweg niet voor jou bedoeld.

Als laatste schepje bovenop, wil ik mezelf een schouderklopje geven voor het grotendeels in mijn eentje groot brengen van 3 kinderen; ik heb het toch maar gedaan. Mensen kunnen dan kritiek hebben op de manier waarop en dat ik 'ze' teveel heb vrij gelaten.....ik zeg dan: ga er zelf maar eens aan staan!

Dus......ik ga genieten van mijn avondeten en wens jullie een fijne avond toe!

Haar vlam

   15 jaar.......... 

Ze waren op vakantie, gewoon, zij met haar ouders en haar broer.  Aan zoiets had ze niet eens gedacht. Ze vond de vakantie op zich best wel leuk maar zat nogal midden in de puberteit. Dat besef je natuurlijk pas achteraf.
Ze gingen kamperen met een grote tent in Frankrijk. Haar vader hield wel van een beetje 'basic', zeg maar. De laatste paar dagen kwam er steeds een jongen langs lopen met nog een paar anderen erbij. Ze waren duidelijk Frans, want hij zei steevast "bon appetit". Hij kwam namelijk ook steeds rond het avondeten langs kachelen. Het streelde haar ego wel, want het leek vooral op haar gericht.

Op de dag van 14 juli zouden ze samen naar een feest gaan. Het gezin, maar de jongeman had gezegd dat hij daar ook zou zijn. Het was er erg druk, en er was vuurwerk aan het water, waar ze samen naar stonden te kijken. Er was een dorpsfeest in de open lucht, met van die lange tafels, en jong en oud liep door elkaar. Ze danste samen met de jongeman. Ze dansten 'gewoon', maar af en toe was het ook ineens schuifelen. Ook hebben ze nog wel wat gezoend.....ze kende hem niet eens bovendien! Het ging nogal snel allemaal. Maar haar ouders en broer waren er ook gewoon ergens in de buurt.

De dag daarna was er weer een feest, ook buiten. Van dansen kon Mandy zich niet veel meer herinneren op die avond, wel dat ze urenlang ergens hebben staan zoenen en vrijen. Haar eerste ervaring met zoiets. Hoe het kon, snapte ze achteraf niet. Want in Nederland was ze aan zoiets echt nog niet toe geweest. Dus was tranen met tuiten toen ze terug reden met de auto de volgende dag. Zou ze hem ooit nog terug zien? Die charmante, ondeugende jongen met zijn krullen, die je elke keer drie zoenen gaf bij de begroeting, net als zijn vrienden en een meisje dat er bij was.

Misschien voelde ze zich gewoon erg thuis op die plek. Ze hadden elkaar wel hun adres gegeven, maar ze dacht niet dat ze echt zouden gaan schrijven. Hij woonde zelf helemaal in Zuid-Frankrijk, op 2000 kilometer afstand, hij deed aan atletiek en zijn werk was houtbewerken. Meer indruk maakte zijn geflirt op haar en dat hij zo heerlijk kon zoenen en wat daar nog meer bij kwam kijken.........ze zat op een wolk en zou daar nog wel even blijven. Een vakantieliefde, en Mandy voelde zich ook daadwerkelijk erg verliefd.

Erg bang dat ze nooit meer wat van hem zou horen. Maar......na een paar maanden volgde zijn eerste brief. En zij schreef dan natuurlijk een lange brief terug. Af en toe stuurden ze elkaar ook een foto op. Jarenlang schreven ze elkaar. Hij beschreef zijn leven en zijn werk op een hele idyllische manier, zodat ze nog meer een ideealbeeld kreeg dan ze al had.
Hier zou toch NOOIT iemand uit haar eigen land aan kunnen tippen? Of wel dan? Pfff, wel lastig, een liefde die zo onbereikbaar is of in ieder geval heel ver weg zit. Maar ook heerlijk om bij weg te dromen!

Ze is hem jaren later nog een keer gaan opzoeken. Toen had zij een vriend en hij een verloofde. Was zomaar onverwachts langs gegaan bij hem. En ze wist waarom ze hem toen zo leuk vond. Hij had nog steeds dat leuke ondeugende.....
Het zou een tijd duren voordat iemand anders zou kunnen voldoen aan haar ideaalbeeld.