Tropenjaren....

Wat in het vat zit verzuurt niet, zeggen ze wel eens.
Nou, in mijn geval is dat toch net even iets anders! Bij mij komt van lange tijd iets uitstellen toch 9 van de 10 keer wel afstel, kan ik zeggen.
Maar goed, het eigenlijk onderwerp is hier: tropenjaren. Tropenjaren die je kan ervaren als je kinderen hebt (hoe prachtig ze ook zijn.....) en dan vooral in de puberteit.

Er valt geen peil te trekken op kinderen die in deze periode zitten. En dat deze puberteit enorm lang kan duren weet ik uit eigen ervaring! Bij mijn woont 1 kind sinds bijna 1 jaar op zichzelf. De zorgen om haar worden er niet minder door. Ze zijn zo wisselvallig, inconsequent en denken niet vooruit.
Soms zijn ze lief en gezellig, van goedemorgen tot aan welterusten. Maar er zijn van die dagen dat ze het hele huis voor zichzelf lijken te willen. "Je verwent ze te veel", hoor ik ook vaak.

 Tja, misschien wel. Maar ik vooral graag uit van het principe dat elk individu anders is en dat we dat vooral moeten respecteren. Dit kost dan wel weer een hoop moeite en energie. Ik heb mezelf te lang teveel weggecijferd, moet ik ook toegeven. Dus moet ik nu soms best wel knokken voor mijn eigen individualiteit. Zowel wat betreft binnen het gezin als in het algemeen trouwens.
En dat terwijl ik zelf vaak niet eens wie ik ben en wat ik nog wil doen in mijn leven! (maar dit terzijde).

Het heeft me dus wel wat gekost deze 3 kids, en nee dan bedoel ik dus niet vooral in financieel opzicht. Maar wat ben ik trots! Die trots gaat ook niet meer wijken, welke tegenslag of teleurstellingen me ook te wachten staan. De band die ik met ze opgebouwd, is naar mijn idee nu beter en sterker dan ooit. En dat is me veel waard. Elke dag vind ik momenteel bijzonder.

Maar hoe anders zag ik een paar jaar geleden. Toen ze nog vrij klein waren en ik me kwetsbaar voelde en oh zo vaak eenzaam. Ik voelde me echt een slachtoffer van mijn omstandigheden. Dus niet meer, want pas sinds een jaar of 2 besef ik maar al te goed dat we zelf onze omstandigheden mede creeeren...... dus dan ga je pas echt goed naar jezelf kijken. Fouten maken we, dat hou je toch. Weg met schuldgevoel en zelfbeklag, want die zijn zo destructief. Die passen niet meer in het plaatje!

La langue francaise

La langue of la langue, dat is nogal een verschil.........je kunt het opzoeken in het woordenboek.
French kisses in the dark of the doorway, zong onze gouwe ouwe Dire Straits ooit nog. Dit als een soort hint.
Maar waar dit stukje eigenlijk over gaat, is over wat ik mooi vind aan de Franse taal.

Sinds kort moet ik op mijn werk regelmatig in het Frans een gesprek voeren. Nu is dat voor mij niet een straf, omdat ik het niet moeilijk vind. Bovendien is iedereen -lees de meeste mensen- die Franstalig is op de een of andere manier veel vriendelijker en beleefder van toon. Tuurlijk, ik ken heus ook wel de nodige scheldwoorden in het Frans. Maar die gebruik en hoor ik verder nooit.
De gesprekken beginnen meestal met ca va? Ofwel, men vraagt meteen aan elkaar hoe het gaat en krijgt deze vraag ook terug. Vaak eindigt het gesprek ook met 'nog een fijne dag'.

Nou, begint daar je dag goed mee of niet? Voor mij in ieder geval wel. Gisteren was er wel een uitzondering. Toen had ik contact met een klant die erg snel Frans praat en geen pauzes houdt. Ik versta hem niet goed en als ik vraag naar wat hij zei versta ik het antwoord ook maar half. Toen gaf hij mij zijn Belgische collega aan de lijn om een telefoonnummer aan me door te geven. Dat heb ik toen expres in het Frans herhaald. Toen kreeg ik hem weer terug aan de lijn haha.

Waar gaat dit stukje over? Tja, dat vraag ik mezelf nu ook wel even af. Oh ja, ik heb goede herinneringen aan Frankrijk en aan de Franse taal. Veel in het Frans gecorrespondeerd tijdens de middelbare school-periode. Dus daarom is het voor mij als een tweede taal of soms zelfs als een moedertaal. Franse muziek blijft daarom ook één van mijn favorieten...

Maar.......er hoort wel de vriendelijkheid en beleefdheid bij, dat maakt de taal echter. Alhoewel ik vaak wel erg kan lachen om Franse komedies waarin onhandigheid en scheldwoorden vaak de hoofdmoot vormen. Ik heb er gewoon iets mee. Het is voor mij een ongelooflijk mooie taal, punt.
We horen heel veel Engels in Nederland en Frans is de laatste tijd een beetje in het verdomhoekje geplaatst, helaas. Daar zou snel iets aan moeten veranderen!

* la langue = taal ; la langue = tong. (tongzoenen - francais baiser)

Moeilijk kiezen...

Vandaag, 6 november, alweer een tijd terug dat ik wat geschreven heb. Toch zeker een maand......vandaar dat ik het erg moeilijk vind om te kiezen waar het over zal gaan dit keer.

Vanmorgen onder de douche terwijl ik probeerde me te ontspannen merkte ik dat er veel muizenissen in mijn hoofd zitten. Dan weer daarover, dan weer daarover. Bezig met allerlei dingen die nog afgerond moeten worden, dit dan vooral binnen de privesfeer.
Ik moet me hier soms echt voor afsluiten, voor dat gepieker, want anders krijg ik zo'n gevoel van tekort schieten en het nooit goed genoeg kunnen doen.

Vooral omdat ik net in een nieuwe baan gestart ben, is het JUIST van groot belang nu dat ik me goed kan focussen. Het rare is dat ook bij het werk allerlei zaken lijken te komen, zoals het ontbreken van nette (werk)kleding, problemen met mijn ogen, lenzen en een bril die ik echt heel snel moet gaan halen wil het goed blijven gaan met mijn zicht. Dus kan ik stellen, dat ik nog meer tijd moet nemen voor MIJ.
Ook al moet er heel veel gebeuren bij mij in huis, heeft mijn dochter die pas op kamers zit ook spullen en hulp nodig daar. Ik kan maar op een plek tegelijk zijn! Dus zaterdag ben ik pas weer beschikbaar voor allerlei klusjes. Maar eerst nog wel even 'uitslapen' tot een uur of 9.
Hopelijk daarna naar mijn dochter om gordijnen op te hangen. Er moet een soort bedbank heen en ook een kledingkast, die dan nog wel in elkaar gezet moet gaan worden.

Die kast kan ik denk ik niet alleen bovendien, dus er zal ook een kundig iemand bij moeten zijn. Ik heb ooit wel eens wat van Ikea in elkaar gezet, maar dat kostte me dan ook wel een paar uur en echt met de gebruiksaanwijzing constant in de buurt.....ach ja we gaan het zien. Het is nog maar woensdag nu dus dat scheelt!
Fijn, even een rustig moment op het werk, koffiepauze zeg maar. Dan kan ik meteen mijn stukje even afschrijven. Ik kan momenteel HEEL slecht tegen dingen die onafgemaakt blijven liggen. Dus zal ik er zometeen een punt achter zeggen en dit weer publiceren.
Het lijkt wel meer een dagboek dan een blog op deze manier......hoop dat jullie 'm weer leuk vinden om te lezen mensen!

 http://www.viva.nl/eten-drinken/zo-nu-eerst-een-kopje-koffie.html

Zonder dollen

Niet gezien niet gehoord, waarom voel ik me zo vaak zo?..... Nee ik ben niet zielig, maar voel me vaak overcompleet. Hoe het komt echt geen idee. Ik weet wel dat dit gevoel van lang geleden stamt, misschien wel al sinds mijn 12e. Dus al sinds ik tiener was zeker al.
Wat is er aan de hand? Ik vermoed dat ik me lange tijd heel erg heb aangepast aan anderen en dat het een soort van conditionering is geworden! Helaas. Want dat zou betekenen dat het een tijd zal gaan duren om dit te veranderen. Ik heb lang voor anderen gezorgd -insiders weten waar het hier om gaat- en me ook in anderen verplaatst. Maar waar sta ik zelf nu, welke kant ga ik op en vooral WAAROM?

Ondertussen luister ik naar prettige muziek. Ja......ik maak het wel gezellig voor mezelf. Dat heb ik verdiend, net zoals iedereen dat verdient. Maar waar komt dan toch dat regelmatig terugkerende gevoel vandaan dat 'ik wel weer straf zal krijgen omdat ik niet goed gedaan heb'? Ik heb zeg maar heel vaak het gevoel dat ik gefaald heb. Ik kan -voorspelbaar- ook niet zo goed tegen kritiek maar krijg heel erg graag complimentjes. Over van alles, als het maar positief is.

A messager to you van The Specials.......leuk maar helaas duurt het maar kort. Als bescherming naar 'de wereld' of moet ik zeggen De Maatschappij vlucht ik vaak in het verleden, muziek, schilderen of de natuur. En dan VLIEGT de tijd, dat is dan wel een voordeel. Ik hoef dan even niks, alleen maar er zijn en genieten.
Zeg nu niet, dat klinkt wel heel erg simpel, ik heb het regelmatig nodig, escape. En niet persoonlijk bedoeld, maar dan wil ik soms ook even niemand zien, niemand tegenkomen. En al helemaal niet met iemand praten en naar iemand zijn of haar op dat moment voor mij onzinnige verhalen luisteren. Ja even egoistisch. Nodig om de dagelijkse sleur te overleven. No nonsense nu even.....

Dire Straits, Water of Love. Wat een prachtige gitaar toch!

 

moed en vertrouwen versus zorgen en gepieker

Hardop denken.

De titel zegt het eigenlijk al helemaal. Gisterochtend nog begon ik de dag vol goede moed! Maar ja, de dag bleek al snel weer heel anders te gaan lopen dan ik had verwacht. Om vervolgens te merken dat ik daar dus helemaal niet zo goed tegen kan...... het is een hele waslijst van dingen die ik nu niet allemaal op ga noemen. Maar om het samen te vatten, wenste ik al mijn naasten in gedachten goede moed toe, om er dus achter te komen dat nog 2 uur daarna bij mij zelf de moed me in de schoenen gezonken was!

Heeft het te maken met het naderend afscheid van de zomer? Ik die zo graag buiten loop en fiets, die dat de komende tijd een stuk minder zal kunnen gaan doen? Of al een jaar moeite om aan te werk te komen, met een website die nog moet worden afgemaakt, een boek dat moet worden geschreven, mijn blogs gebundeld?
Mogelijk is het dat ik de lat voor mezelf wat te hoog heb gelegd. Daardoor krijg je dan weer gepieker. Ik zal moeten leren omgaan met tegenslag. Die is er nu eenmaal regelmatig. Blij zijn met wat ik heb, hoe bescheiden dat ook mag zijn. Een klein huisje, een (kapotte) auto voor de deur, kinderen, een relatie.

Ik zit er een beetje mee dat ik meen meerdere talenten te hebben maar dat ze niet uit de verf komen. Daarbij merk ik ook dat ik toch ook wel hard mensen nodig heb die me regelmatig stimuleren bij mijn aktiviteiten! Dat ben ik blijkbaar toch ooit flink tekort gekomen. Van mij denkt men altijd 'dat ik het wel even doe' en dat 'ik het meteen ook wel door heb hoe dat moet'; dat soort zaken loop ik regelmatig tegenaan. Maar niets is minder waar jongens! Ik zoek naar een kader, een ritme, een systeem.

Kijk, discipline kan ik wel opbrengen. Discipline voor vroeg opstaan, hard werken, iets afmaken, controleren, analyseren. Graag zelfs, zou ik willen zeggen. Maar wanneer krijg ik de kans eens om dat te laten zien? Let wel, het moet wel iets zijn dat mij me past. En dat kunnen meerdere dingen zijn. Maar zo thuis zitten zoals op dit moment zonder te weten wat er komen gaat, is werkelijk killing. Ik zou het heel knap vinden van mezelf als ik hier niet depressief van ga raken....

Trefwoord nazomer en tevredenheid

Vaak ben ik best wel ontevreden geweest. Dat gevoel heb ik dus de laatste tijd bijna nooit meer. Ik voel me blij, ben snel tevreden met kleine dingen en niet meer zo snel teleurgesteld. Hoe anders was dat nog vorig jaar.... Nu, met wel wat weemoed om snel afscheid te moeten gaan nemen, moet ik toch zeggen dat ik tot nu toe al erg van de zomer genoten heb en veel nieuwe dingen in mijn leven heb gekregen!

Zelfs kan ik op dit moment uitkijken naar de herfst. De winter zie ik wat meer tegenop, maar ook daar gaan we wat leuks maken. Want daarna volgt steevast weer mijn favoriete seizoen, als het goed is.... Heb nog zoveel dingen die ik wil doen, zit boordevol met plannen. Daarnaast voel ik me geliefd, en sinds vrij korte tijd ook enigszins getalenteerd. Wat wil je nog meer, zou je zeggen toch?

De zon. Geeft me zoveel energie, heeft me dit jaar laten zien hoe bijzonder ik ben, hoeveel ik kan en wil. Vooral ook daarnaast heb ik gezien dat een aantal mensen mij erg waarderen. Maar dan ook echt. In die zin dat ze moeite voor me blijken te willen doen. Ik hoef geen geld, geen topbaan, geen verre vakantie. Ja, ook weer wel. Maar als dat er op dit moment (nog) niet in zit, kan ik er vrede mee hebben. Ja, die baan wil ik dus wel, daar ben ik druk mee bezig.
Maar ik vertrouw er op dat ik die baan pas krijg als ik er echt helemaal klaar voor ben, en geen tel eerder!

Iets of iemand heeft besloten dat ik tijd voor mezelf nodig had. Zo is gebleken dus. Ik sta er eigenlijk een beetje versteld van, hoe makkelijk de dingen soms kunnen gaan. Ik heb de teugels een beetje laten vieren, en daar komt dus heel veel uit. Dat valt me helemaal niet tegen.
Maar nog het meest tevreden ben ik over het feit dat ik nu dus echt blij met mezelf kan zijn. En nee, niet alleen als ik hard gewerkt heb. Ook als ik lui ben, ook als ik even helemaal niks doe en lekker lui ben. Misschien juist dan wel, want dan komt meestal de inspiratie voor van alles naar boven borrelen......

In verticale stand schijnt zelfs je ruimtelijk inzicht beter te zijn, nou is dat even handig om te weten zeg!!! ;-)
 

Pffff, het is dus echt zo.....

....dat het heel moelijk is om gewicht te verliezen na je 40e.
Eigenlijk ben ik het ook even een beetje zat. Ben nu al 5, 6 weken bezig met veel sporten, bewegen, liters water drinken en smoothies maken. Gisteren heb ik weer even lekker gesnoept. Want wat gaat het langzaam zeg!
Ik heb ook al een hele tijd het gevoel dat je als je wat te zwaar bent, en vooral als vrouw, niet echt helemaal meetelt. Je wordt niet voor vol aangezien zeg maar haha..... Het is te triest voor woorden, maar wel een feit. Wie kijkt er naar wat je er aan probeert te doen? Ik ben bang dat dat alleen de mensen zijn die zelf ook met hetzelfde probleem worstelen.

Voor mij is het heel raar. Ik was als kind altijd dun en lang, Vanaf mijn 18e werden mijn vormen wat 'normaler' en daarna zat ik tot mijn 35e bijna altijd onder de 65 kilo. INEENS veranderde er iets. God weet wat precies. Ik snap het nog steeds niet. Ineens voel je je een oude meut, omdat je in zo korte tijd veel bent aangekomen. Serieus, het is me toch steeds een raadsel. Is het dan echt begonnen toen ik gescheiden was en alleen leefde met drie kids?

Was het vanwege de frustratie en ook door de veranderingen in mijn lichaam? Ik was toen zeker nog niet in de overgang, dat is misschien sinds 3 jaar pas aan het beginnen. Nu 48 jaar, en geestelijk voel ik me nog niet zo, maar lichamelijk helaas wel. Vooral als ik mijn lijf op foto's zie en in de spiegel. Ik kan er wel doekjes om winden, maar nee, ik moet echt afvallen, en serieus minimaal 15 kilo om te beginnen.
Het plan is om in september te starten bij een sportschool, ik zwem al en fiets en loop geregeld.

Maar WIE heeft de gouden tip? Of is het zo dat ik moet aanvaarden dat ik voortaan als te zwaar persoon door het leven moet gaan? Nee toch zeker?........Vraagteken vraagteken vraagteken!

.......Om hier even op voort te borduren: het is nu alweer november 2013 en ik heb ontdekt dat brood, dus tarwe,  inderdaad erg slecht is voor de lijn. Daarnaast drink ik af en toe een biertje en ook dit probeer ik flink te beperken de laatste tijd. Wat ze zeggen over een brood (bier) buik is in mijn geval dus helaas extreem van toepassing. Helaas ontkom ik er nog niet helemaal aan om brood te eten maar ik merk dat ik dagen dat ik het (bijna) niet neem, ik meer energie heb.

De wereld is hard, dus....

Het is nu eenmaal zo. De wereld is hard. En regels zijn regels.
Maar wie heeft die regels nu eigenlijk gewild, en vooral zoveel en zo ingewikkeld? Want we slaan mekaar er wel mee om de oren zeg, we willen mekaar steeds overbieden lijkt het wel. Met welk doel precies, kun je me dat nog even uitleggen? Want sorry, ik ben het spoor even bijster!

Kijk, begrijpen kan ik nog wel dat een bepaald aantal regels nodig waren ooit om het leven overzichtelijker en veiliger te maken, kwetsbaar als wij zijn als mens. Maar zou het toen ook de bedoeling zijn geweest dat we mekaar het leven moeilijk zouden maken door die hoeveelheid aan regels, of beter gezegd, het leven zuur? Nee. Ik noem maar even al die verschillende instellingen waar je maandelijks, per kwartaal of jaarlijks aan moet betalen. Allemaal zitten ze in een aparte, schijnbaar onaantastare torenhoge zuil.
Bureaucratie.

Huur, gas, water, licht, internet, tv, telefoon, verzekeringen, verenigingen, wat zouden we zijn zonder het instituut? Laat ik je wat vertellen, we zouden veel gelukkiger en zorgelozer zijn. We zouden kunnen genieten van het leven, niet gebukt gaan onder de eeuwige strijd om economische belangen tussen de talloze bedrijven onderling. Al met al valt het dus terug te voeren op de macht van het geld, geld dat ooit verzonnen is zelfs als (symbolische) tegenwaarde van goud....
Hoeveel geld je hebt is een kwestie van wat je wordt gegund en in vroegere tijden (en soms nog) van hoeveel land je had veroverd en daarna met veel agressie wist te bewaken.

Land, of zee, want ooit had je nog piraten. Nu ook nog in verre streken. Van alle mensen in de geschiedenis kan ik me hier nog het beste in verplaatsen. Of types zoals Robin Hood, daar kan ik me dan ook wel in vinden. Waar zijn de Robin Hoods van deze tijd trouwens gebleven? Zijn ze er nog steeds of zijn ze geemigreerd naar een andere planeet of zelfs melkwegstelsel? Wat denk je?.....

eruit springen

Dat wil ik, eruit springen. Waarom weet ik eigenlijk ook niet zo goed. Ik weet dat het zo is en ik hoef er natuurlijk niet echt een verklaring voor te geven.
Op zich wel handig aangezien ik nu dit stukje aan het schrijven ben om dat dan toch maar te doen....
Ok, daar gaan we.

Er is best wel wat misgelopen in mijn leven. Dan heb je op een gegeven moment drie kinderen en ben je weg bij je ex-man. Maar ergens hoop je dan toch dat je uiteindelijk iemand tegen komt ooit later, met wie je kinderen op kunnen schieten en die je kinderen accepteert, met wie je gelukkig bent en ook gaat samenwonen of trouwen. Het overkomt toch veel mensen??
Maar ja, nog steeds, nu 48, woon ik nog steeds niet samen met iemand die serieus met me is EN tegen me opgewassen is. O moet ik zeggen, iemand die me echt begrijpt?

We zullen het zien.

Aangezien het dus nogal anders is gelopen allemaal, wil ik nu echt nog wat bereiken en wat zien van de wereld. Niet vergeten worden door de wereld, of zoiets. Dit alles om de verloren tijd waarin ik niet heb kunnen genieten, te kunnen inhalen.
Ooit in Utrecht was ik gelukkig. Ik had nog weinig zorgen en weinig verplichtingen, ik studeerde en ging vaak uit, had leuke vriendinnen en over aandacht van de andere sexe ook niet bepaald te klagen.

Het is niet dat ik weer uit de band wil springen zoals ik vroeger deed. Het was trouwens nooit echt iets met drugs. Dat was niet mijn ding. Een drankje en sigaret was genoeg bij het stappen. Blowen werd wel gedaan toendertijd en soms deed ik mee (zelf nooit geld aan uitgegeven in mijn herinnering), maar ik vond er simpelweg niet zo heel veel aan.
Feesten, dansen, verliefd zijn en reizen trok me meer aan. Ik was nog lang niet toe aan een carriere, en al helemaal niet aan kinderen! Toch overkwam dat laatste me veel te snel.....

En dan nu, hoop ik bekend te worden en/ of succes te krijgen met wat ik schrijf, schilder, ontwerp, noem maar op. Te slagen, iets achter te kunnen laten. Met succes in hoofdletters!
Maar tegelijkertijd ook gewoon gelukkig zijn. Gewoon, met wat ik heb. Drie bijzondere kinderen.
En niet te veel meer denken aan gemiste kansen en wat ik vooral NIET heb.

Als we het hebben over vriendschap....

......dan is dat niet een man die elke dag tegen je zegt dat hij van je houdt en je ook graag elke dag wil zien. Ook wil hij graag dat jij dingetjes voor hem doet. Hij ziet graag dat jij bij hem bent als hij de dingen doet die hij leuk vindt. Hij heeft wat meer moeite om dingen te doen die jij leuk vindt. Sterker nog, hij heeft er gewoon moeite mee om veel dingen te doen, dat staat hem een beetje tegen......

Ach ieder het zijne, zou je in eerste instantie denken. Toch? Maar helaas slaan de eerder genoemde voorbeelden wat teveel op mijn eigen leven om er nog om te kunnen lachen.
Ik voel me miskend, niet gezien zeg maar. Ik doe er niet toe, ik ben overbodig. Als het gaat om een situatie zoals hierboven beschreven. Maar, wat doe ik dan tegen dat enorm knagende gevoel van eenzaamheid, dat me sinds 2013 weer flink aan het besluipen is? En in hoeverre hebben anderen dat gevoel ook?

Wat is vriendschap?
Allereerst, naar mijn mening moet vriendschap altijd de basis zijn. Dus ook binnen een relatie moet dat echt de kern zijn, anders komt het niet goed! Onder vriendschap kun je heel veel verstaan: vriendschap is kunnen luisteren, er zijn voor de ander, samen leuke dingen doen, zoals wandelen, maar het kan van alles zijn. De ander inspireren, opbeuren, samen lachen, samen eten, samen op een terrasje zitten, sporten, samen schilderen of muziek maken. Ik kan eindeloos doorgaan.

Maar vriendschap is NIET als je in een relatie de ander soort van voor je opeist en alleen bij jezelf thuis wil zien zodat er niemand anders 'aan kan komen'. Wat heb je daaraan? Ik zoek iemand die mij inspireert, stimuleert om verder te groeien, te kijken en te gaan. Binnen in een relatie hoort het ook zo te zijn dat je de goeie en de slechte kanten van de ander ziet en ook accepteert. Maar wel dat je je aanpast aan de ander allebei, je kiest er tenslotte toch zelf voor om met die persoon om te gaan?

En als je met iemand om gaat, IN WELKE VORM DAN OOK(!), is respect  heel belangrijk. Geef elkaar de ruimte als dat nodig is, maar wees er ook met begrip, tijd en aandacht als dat wordt gevraagd.
Eenzaamheid zoals ik het zou omschrijven is het ontbreken van connectie met de ander. Tuurlijk zijn er dan van die mensen die zeggen: je moet eerst connectie met jezelf maken! Ok, is prima, zo gezegd zo gedaan. Maar wat als ik dan daarna behoefte heb aan gezelschap? Het soort gezelschap dat bij me past, wel te verstaan. Want fout gezelschap geeft een nog veel eenzamer gevoel.......

....................................................

Wat ik  verwacht, is dat veel mensen zich in deze tekst zullen herkennen. Betrek het echter niet op jezelf, ik heb het niet over 1 specifiek persoon geschreven. Het is algemeen, regelmatig terugkerend gevoel waar ik op doel.

Happy times, 2013

Once there were........happy times.
Een paar foto's van pakweg 10 jaar geleden volstaan om me een sterk gevoel van weemoed te bezorgen. Een gevoel van: wat was ik toen gelukkig. Zo ziet er uit als je de foto's bekijkt. Alleen ik ken natuurlijk de pijn die ik toen ook vaak had.
Toch was ik voor mijn gevoel gelukkiger toen; alleen met 3 kids. Nu, zoveel jaar verder, niet veel geld, momenteel geen werk en vaak gedoe met relaties. Dus beter af zonder? Ik denk dat het hier niet alleen aan ligt. Ik had denk ik toch gehoopt wat meer te zullen bereiken EN wat meer van de wereld te zullen zien.

Vooral ook wil ik mijn kinderen gelukkig zien. Vaak vraag ik me af of ze dat wel zijn op dit moment. Ze zijn niet meer zo vaak blij, klagen vooral erg veel. Heb ik het dan zo slecht gedaan? Vraag ik me dus ook geregeld af.
De kinderen begrijpen niet waarom ik op dit moment niet werk. Alsof ik er zelf voor gekozen heb! Nee hoor, zeker niet, ik wil alleen geen baan meer onder mijn niveau. Dat heb ik een aantal jaren geaccepteerd, en dat doe ik nu dus niet meer....

Dus een opleiding volgen of verder met schilderen, schrijven en mijn website onder andere.... ook wil ik weer vaker zelf muziek gaan maken. Maarre......ik zie hierbij wel dat ik dus echt een aantal schepen achter me zal moeten verbranden. Oude, zware energie gaat overboord, en lichte vernieuwende energie......welkom in mijn leventje!
Op naar het weidse, grote, enge onbekende. Als een transparante luchtbrug waar ik pas van droomde, smal en omringd door lucht, maar ik wist gewoon PRECIES waar ik heen moest gaan!

Over dromen gesproken.....2 a 3 maanden terug droomde ik een paar keer over een verwaarloosde baby. En ik ben er van overtuigd dat ik dat kind was, dat gekwetste, kleine kind. Uitgedroogd en aan zijn lot overgelaten, maar toch overleefde ik. En nu ga ik mezelf met slingers versieren, gewoon omdat het kan!
Voor alle mensen die dit stukje wazig vinden of raar......stop met lezen! (als je dat niet al had gedaan) Dan is deze tekst gewoonweg niet voor jou bedoeld.

Als laatste schepje bovenop, wil ik mezelf een schouderklopje geven voor het grotendeels in mijn eentje groot brengen van 3 kinderen; ik heb het toch maar gedaan. Mensen kunnen dan kritiek hebben op de manier waarop en dat ik 'ze' teveel heb vrij gelaten.....ik zeg dan: ga er zelf maar eens aan staan!

Dus......ik ga genieten van mijn avondeten en wens jullie een fijne avond toe!

Haar vlam

   15 jaar.......... 

Ze waren op vakantie, gewoon, zij met haar ouders en haar broer.  Aan zoiets had ze niet eens gedacht. Ze vond de vakantie op zich best wel leuk maar zat nogal midden in de puberteit. Dat besef je natuurlijk pas achteraf.
Ze gingen kamperen met een grote tent in Frankrijk. Haar vader hield wel van een beetje 'basic', zeg maar. De laatste paar dagen kwam er steeds een jongen langs lopen met nog een paar anderen erbij. Ze waren duidelijk Frans, want hij zei steevast "bon appetit". Hij kwam namelijk ook steeds rond het avondeten langs kachelen. Het streelde haar ego wel, want het leek vooral op haar gericht.

Op de dag van 14 juli zouden ze samen naar een feest gaan. Het gezin, maar de jongeman had gezegd dat hij daar ook zou zijn. Het was er erg druk, en er was vuurwerk aan het water, waar ze samen naar stonden te kijken. Er was een dorpsfeest in de open lucht, met van die lange tafels, en jong en oud liep door elkaar. Ze danste samen met de jongeman. Ze dansten 'gewoon', maar af en toe was het ook ineens schuifelen. Ook hebben ze nog wel wat gezoend.....ze kende hem niet eens bovendien! Het ging nogal snel allemaal. Maar haar ouders en broer waren er ook gewoon ergens in de buurt.

De dag daarna was er weer een feest, ook buiten. Van dansen kon Mandy zich niet veel meer herinneren op die avond, wel dat ze urenlang ergens hebben staan zoenen en vrijen. Haar eerste ervaring met zoiets. Hoe het kon, snapte ze achteraf niet. Want in Nederland was ze aan zoiets echt nog niet toe geweest. Dus was tranen met tuiten toen ze terug reden met de auto de volgende dag. Zou ze hem ooit nog terug zien? Die charmante, ondeugende jongen met zijn krullen, die je elke keer drie zoenen gaf bij de begroeting, net als zijn vrienden en een meisje dat er bij was.

Misschien voelde ze zich gewoon erg thuis op die plek. Ze hadden elkaar wel hun adres gegeven, maar ze dacht niet dat ze echt zouden gaan schrijven. Hij woonde zelf helemaal in Zuid-Frankrijk, op 2000 kilometer afstand, hij deed aan atletiek en zijn werk was houtbewerken. Meer indruk maakte zijn geflirt op haar en dat hij zo heerlijk kon zoenen en wat daar nog meer bij kwam kijken.........ze zat op een wolk en zou daar nog wel even blijven. Een vakantieliefde, en Mandy voelde zich ook daadwerkelijk erg verliefd.

Erg bang dat ze nooit meer wat van hem zou horen. Maar......na een paar maanden volgde zijn eerste brief. En zij schreef dan natuurlijk een lange brief terug. Af en toe stuurden ze elkaar ook een foto op. Jarenlang schreven ze elkaar. Hij beschreef zijn leven en zijn werk op een hele idyllische manier, zodat ze nog meer een ideealbeeld kreeg dan ze al had.
Hier zou toch NOOIT iemand uit haar eigen land aan kunnen tippen? Of wel dan? Pfff, wel lastig, een liefde die zo onbereikbaar is of in ieder geval heel ver weg zit. Maar ook heerlijk om bij weg te dromen!

Ze is hem jaren later nog een keer gaan opzoeken. Toen had zij een vriend en hij een verloofde. Was zomaar onverwachts langs gegaan bij hem. En ze wist waarom ze hem toen zo leuk vond. Hij had nog steeds dat leuke ondeugende.....
Het zou een tijd duren voordat iemand anders zou kunnen voldoen aan haar ideaalbeeld.

Tranendal

Tja, het leven is af en toe inderdaad echt een tranendal. Wat heerlijk is het om daar af en toe in te zwelgen. Waarom? Omdat het dan juist weer heel goed voelt als je je weer beter voelt. Dan ervaar je het pas hoe het is als je zon schijnt. Na wekenlang regen te hebben gezien kom je dan weer enorm bij!
Wat ik dus kan afleiden hieruit, is dat de pijn er uit moet, niet voor die eerst goed te hebben doorleefd.

Om uit die pijn te komen moet er natuurlijk wel eerst aardig wat gebeuren.
Kom maar hier met die boksbal, dan kan ik daar eens lekker op slaan! Kom maar op met dat grote bos of uitgestrekte vlakte, waar ik het eens fijn kan uitschreeuwen! Het mag, nee beter om te zeggen is: het moet. Want anders kun je soms gewoon even niet verder. Ik moet nu denken aan van die films waarin mensen elkaar na een hele tijd of na veel moeilijkheden weer terugzien; dat is het moment waarop ik mijn tranen meestal niet in bedwang kan houden! Dan laat ik alles even los........

Er was ooit wel een moment waarop ik dacht dat mijn stemmingen wel heel sterk wisselden van dag tot dag. Nu zie ik het heel anders: ik word makkelijk beinvloed door dingen om me heen. Als ik heel vrolijk op sta en alleen maar mensen ontmoet die chagrijnig zijn, dan is het moeilijk om aan het einde van de dag nog net zo vrolijk te zijn. Nee, dat lukt me dus echt niet altijd! Ik heb ook maar een beperkte hoeveelheid geestelijke energie en ik moet me ook af en toe kunnen opladen aan een 'accu'. Maar zo lukt dat niet, zo loop ik langzaam aan alleen maar leeg. En moet ik elke keer weer vooral uit mezelf halen.

Tuurlijk besef ik dat iedereen met dat probleem worstelt. Toch merk ik dat ik af en toe toch een motivator nodig heb. Anders kom ik er soms niet doorheen. Of die motivator altijd een persoon moet zijn, weet ik niet. Het kan ook soms alleen het mooie weer zijn, een mooie film of mooie muziek. Op dit moment werkt de inspiratie erg goed die ik heb voor een nog te schrijven boek. Dat is een enorm sterke motivator! Ik voel me nu niet langer zo overbodig zoals ik me een jaar lang ongeveer heb gevoeld, zonder overdrijven.
Maar die fase is dus nu voorgoed voorbij!

Keep on dreaming!

 Vroeger was ik altijd best wel een idealist. Sommigen noemen dat graag een dromer, ik noem het toch liever een idealist. Dat is een persoon die een bepaald beeld in zijn hoofd heeft van wat er beter zou kunnen in de wereld, en vaak ook hoe precies, en hoe de wereld eruit zou moeten zien. En waarom niet? Is ook dit niet een belangrijk levensdoel? Het hoeft niet meteen je enige doel te zijn, maar wel  één van de vele..........

Nu ben ik inmiddels enigszins teruggekomen van de idealen die ik had toen ik een jaar of 20 was, of misschien zelfs nog jonger. Een pessimist zal ik echter nooit worden, dan nog eerder een realist die nog steeds op bepaalde momenten flink kan wegdromen...........de letters d r e a m zweven in mijn ideale schilderij als in een droom door de lucht, boven de wolken, in een paarse lucht, en schitteren en stralen. Dat is mijn droom; dat ik mag blijven dromen. Mezelf mag blijven zijn. Niemand hoeft er toch last van te hebben? Vergelijk het maar met dagdromen dat kinderen op de basisschool soms doen als ze in de klas zitten.

Je wordt gedwongen je aan veel regels te houden in het dagelijkse leven, kijk alleen maar naar alle rekeningen en formulieren waar je op moet reageren. Op tijd moet reageren, anders kost het al snel extra geld. Je moet wakker zijn. Al snel ontstaat het risico dat je wordt meegesleept door de dagelijkse sleur van de dingen. Je leven staat ogenschijnlijk bol van de verplichtingen. Maak je een fout in een formulier, dan kan soms grootschalige gevolgen hebben. Ons leven lijkt wel te worden gevoed door stress, als een monster dat nooit genoeg heeft.

STRESS..........het tast naar mijn idee je gezondheid en geest net zo snel aan als flink roken of drinken zou kunnen doen. Maar dan wel elke dag he, anders werkt het niet zo snel..... Nu probeer ik me even een schilderij of droom voor te stellen met stress als onderwerp. De letters staan strak en afgemeten in beeld, op een lijn waar ze elk moment van af lijken te kunnen vallen.....Help! We stevenen af op een bijna wereldwijde burnout! Want we moeten Presteren!
Ik noem maar één voorbeeld: veel mensen blijken (te) dik te zijn door onder meer stress. Het lukt ze maar moeilijk om af te vallen, want mensen beoordelen ze op hun dik zijn en kraken ze vaak af. Gevolg: nog meer Stress.

Wie weet blijkt stress nog wel verslavend te zijn ook. Niet meer kunnen leven zonder een bepaalde druk, je niet meer zelf kunnen amuseren of ontspannen?
Zie dit voorgaande als gedachtenbespiegelingen zoals ik ze regelmatig heb; ik zeg niet dat ik absoluut gelijk heb, het is maar een visie!

erotisch verhaal

............je moet hier wel gesluierd lopen, in ieder geval buiten!
Dat zal natuurlijk wel even wennen zijn. Maar als je dat voor me over hebt, en dat heb je, als je echt van me houdt, zal ik je belonen. Je belonen met een mooi en veilig leven. En ik zal je beminnen zoals geen ander dat zou kunnen. Ik wil wel dat je bepaalde dingen onder je kleding draagt als ik thuis kom. Je hoeft niet te koken en niet schoon te maken, daar hebben we onze bedienden voor......

Hij was dominant, maar hij mocht het zijn van haar. Ze vond hem een intrigerende, slimme en heel aantrekkelijke man. Eigenlijk te slim om haar als zijn bezit te willen beschouwen. Maar op dit moment wilde ze niets liever dan hem plezieren. Want ze wist dat hij haar naar de zevende hemel zou weten te brengen. Ze zou alles en iedereen om hun vergeten, en dit urenlang. Ze waren nog maar een paar maanden getrouwd, maar dit had ze al een paar keer meegemaakt.

Hij kwam een kwartier later thuis dan normaal. Moe, maar na een korte douche een en al aandacht voor haar. Hij wilde weten hoe ze zich voelde vandaag. Toen vroeg hij haar om zich uit te kleden tot op haar lingerie en chique onderjurk, met haar lange krullen los. Ze wiegde een beetje voor hem en liet hem haar strelen. Toen begon ze hem zachtjes te zoenen en uit te kleden. Ze was verliefd, en wilde doen wat hij wilde. Ze verlangde nu nog meer naar hem doordat hij haar begon rug te masseren. Ze liet hem haar jurkje uittrekken...
Maar in plaats van al heel snel verder te willen gaan en bij haar te willen binnen dringen, hield hij zich in. Hij vroeg haar of hij haar mocht blinddoeken.

Dat vond ze goed. Ze had er al vaak aan gedacht, aan zoiets. Toen hij haar vroeg of hij handen mocht vastbinden, schudde ze haar hoofd. Dat vond ze dan net te ver gaan. Ze vond het leuk, maar wist nog niet dat er even later een derde persoon in de kamer zou staan. Het was een vrouw, ze rook het.......de vrouw streelde en zoende haar en ze liet het toe. Het verbaasde haar niet eens, al was ze liever alleen geweest met haar kersverse man.
De vrouw streelde nu haar borsten en zoende haar voorzichtig. Toen wilde ze haar verder uitkleden. Dit liet ze niet toe; ze wilde haar man en zocht hem met haar handen. Trok hem naar haar toe en dwong hem haar te berijden. Ondertussen deed ze de blinddoek af en keek of ze de vrouw nog zag. Die was niet meer te bekennen. Wie zou het zijn en waar was ze?

Vreemd......Ze bedacht dat ze het wel prettig had gevonden om de vrouw te voelen, ze rook heel fijn en was warm en zacht. Maar eigenlijk had ze meer dan genoeg aan hem. Zou hij ook meer dan genoeg hebben aan zijn eigen vrouw?.........

feromonen, zin en onzin

.....vorige week hoorde ik iemand praten over de feromonen. Dat je daar meer van zou merken in het voorjaar als excuus voor belachelijk en absurd mannelijk gedrag. Vooral in het voorjaar duidelijk herkenbaar....Haha. Als ik het woordje hoor moet ik onmiddelijk denken aan hormonen. Maar wordt je van feromonen ook niet een stuk vrolijker? Was het niet zoiets?......ik zoek het even op.

En wat zie ik? Je kunt feromonen gewoon bestellen zelfs. Ook lees ik dat mannelijke feromonen voor vrouwen niet stinken maar wel 'effect' hebben en andersom werkt het ook zo. Inmiddels heb ik verschillende sites gevonden waar je vrouwelijk of mannelijke feromonen kunt bestellen! Maar dat is gek, ik dacht altijd dat het iets natuurlijks was. En ook dat degene die bij je passen, ook een geur hebben (lokstof) die je onbewust aantrekt en die bij je past.
Maar als we extra feromonen gaan gebruiken, raakt alles dus helemaal in de war. Even zal het leuk zijn met wilde toestanden, maar spijt komt al snel om de hoek kijken?

Wetenschap: het woord feromoon komt oorspronkelijk uit het Griekse 'pheran' en 'horman' en het betekent 'drager van opwinding'. Het zijn natuurlijke chemische stoffen die worden geproduceerd door insecten, dieren en mensen om het andere geslacht aan te trekken.
Door dieren wordt het gebruikt om het territorium af te bakenen, om de andere sekse te vinden, om de sexuele bereidheid te laten zien.
In de landbouw kent men feromonen al heel lang. Sinds tijden worden dierlijke feromonen zoals musk gebruikt in parfums. Plus nu kunnen menselijke feromonen synthetisch worden nagemaakt voor persoonlijk gebruik.

Dus.....feromonen bevatten meestal de volgende stoffen: ANDRONESTON (kracht, agressie en dominantie, zweet), ANDRONESTOL(jeugdige vruchtbaarheid, zweet) en COPULINEN(vetzuren te vinden in vaginale afscheidingen van volwassen vrouwen, die ontspannend effect hebben op mannen). Het laatste neemt sterk af bij vrouwen die aan de pil of in de menopauze zijn.

Maar, ik vraag me dus wel af hoe het dan moet als je in de overgang komt. Wordt het dan allemaal een stuk minder, of zegeviert de liefde uiteindelijk toch over alles?

Help! De tijd vliegt!

Hahaha inmiddels ben ik alweer 48. En ik voelde me al geen 47 toen ik dat nog was, eerder hooguit een jaar of 40. Maar wie bepaalt hoe je je op een bepaalde leeftijd hoort te gedragen?
Is het dat, als je door de bank genomen niet meer echt als een 'lekker wijf' wordt beschouwd, dat je maar ineens bezadigd moet worden? Of net doen alsof je dat bent? Terwijl je nog allerlei behoeften hebt? En nee, dan bedoel ik niet alleen op het fysieke vlak, maar op allerlei vlakken.....

Bij komt vervolgens vrijwel meteen de term 'verantwoordelijk' gedrag, of toch in ieder geval, verantwoord gedrag. Maar wat is hiervoor in vredesnaam de norm? En wat als ik zin heb om af en toe gewoon door het rode licht te rijden of lopen? En er dan net een een meneer of mevrouw met een klein kind staat te wachten voor datzelfde licht? Moet ik dan het goede voorbeeld geven? Zelfs als ik verschrikkelijke haast heb? Nog even los van het feit dat dit wettelijk gezien een overtreding betreft he....

Bah, ik heb er zo geen zin in om een goed voorbeeld te zijn voor WIE dan ook! Ik zou eerder zeggen: mensen, volg je eigen voorbeeld. Probeer er zelf achter te komen wat goed voor jou is. Want dat is namelijk voor ieder individu weer anders. Natuurlijk doel ik dan niet op het voorbeeld van het stoplicht, maar wel iets breder. Of het nu gaat om kleding, politieke voorkeur, met wie je om wil gaan, en ga zo maar door.

Pffff.......nog even: 48. Wat een onzin is dat toch. Ik voel me niet zo. Zou wel nog een relaxed feestje willen geven, niet voor kado's maar gewoon voor de gezelligheid en wat drank. Verantwoordelijkheid en ik gaan niet zo goed samen. Verantwoording afleggen evenmin. Mensen die (te) veel van mij verwachten zonder dat ik iets heb beloofd, ook niet. Nog erger zijn van die mensen die van mij denken dat ik iets al meteen snap zonder uitleg (zoals in een nieuwe baan); ze nemen vaak niet de tijd om aan te geven wat ze van mij in de functie willen en hoe ze dat voor zich zien.

Vat ik het geheel even kort samen, dan komt het er op neer dat ik veel behoefte heb aan duidelijkheid, maar dat anderen van mij niet teveel duidelijkheid moeten verwachten. Beter geformuleerd, laat het gewoon gebeuren, zodat ik kan laten zien wat ik kan. En eigenlijk weet ik dat na 48 jaar ook nog niet eens precies! Ik kan mezelf nog wel eens verbazen met onvermoede talenten, denk ik. Misschien zelfs al wel in 2013.... Het jaar van de slang. Dat schijn ik dus te zijn.
 

Mannen.......mars, venus etc.......

Waar gaat het heen? Wat zijn die mannen toch moeilijk te volgen. Heb ik als enige dat probleem? Zijn ze echt allemaal zo 'moody', of alleen die 'van mij'?
Moeilijk voor te stellen dat sommige van die spierbundels zo kwetsbaar zijn achter hun dikke schild. Ja, het zal wel een cliche-onderwerp zijn, maar ja......het blijft me gewoon keer op keer over verbazen. Of ze elke dag weer een uurtje ongesteld zijn. Maar toch ook wel weer lief, soms. Meestal onverwachts.

Maar ook de mannen die wat minder macho lijken, althans in ieder geval uiterlijk, hebben hetzelfde. Jongens onder mekaar doen al heel vaak stoer, en ze zetten dit vaak voort als ze volwassen zijn. Anders ben je al snel een 'mietje' (terwijl je gewoon misschien jezelf bent). Of zijn de ouders vooral debet aan deze situatie, die nogal een status quo lijkt te zijn?
Of.......is het voor een belangrijk deel terug te voeren op het feit dat mannen zo op zoek zijn naar bevestiging, en vrouwen die bevestiging vaak al in zichzelf dragen?

Nee mensen, kom nu niet aan met 'dit is wel over 1 kam scheren', want dit is mijn ervaring die ik nu uitspreek. Ik zeg niet dat ik gelijk heb, of dat is zo slim ben of zoveel levenservaring heb. Misschien wil ik eigenlijk wel zoiets zeggen als: mannen, jullie zijn ok, maar wees gewoon jezelf! Een man met wie je kunt praten over VAN ALLES, dat is best prettig. En die niet steeds bezig is met presteren of imponeren. Want daar krijgen (ik zeg niet alle) veel vrouwen dus de zenuwen van.

Stond het maar op iemand zijn voorhoofd geschreven......ik ben open, durf me kwetsbaar op te stellen en noem maar op (en ik ben een man). Maar helaas is de techniek nog niet zo ver!
Tot die tijd zullen we ons nog moeten behelpen. Of ik in ieder geval. Een tijd alleen blijven zou daarnaast natuurlijk ook een oplossing kunnen zijn.................? Of een man 'op afstand' nemen? Of: een man voor alleen 1 dag in de week......... (etc.)

Concept-denken

Op een andere toer dit keer.
Goh........dit keer vond ik het lastig om een onderwerp te bedenken. Sinds een paar dagen had ik wel het idee van concept versus denken in mijn hoofd......gisteren kwam daarbij het verschil tussen IQ en EQ. Dit laatste leek me vooral interessant om over te hebben.
Hierbij zal ik natuurlijk eerst uitleggen wat de termen inhouden en wat je ermee kunt eventueel
Bij IQ gaat het om het kunnen verwerven van kennis, abstract kunnen denken, problemen oplossen.
Bij EQ gaat het juist om om kunnen gaan met mensen en situaties, en zich ook kunnen verplaatsen in de ander. EQ staat voor emotionele intelligentie.

Misschien was de aanleiding wel al die kennisquizjes van de laatste tijd, naar mijn mening sterk gericht vooral op het IQ. Er komt er wel een bij waarbij het niet alleen gaat om IQ maar ook om algemene kennis. Algemene ontwikkeling zou dan volgens mij een betere term zijn. Maar volgens mij gaat het hierbij nog steeds niet om het EQ! Want het is natuurlijk ook zo dat het EQ zich moeilijker laten meten dan het IQ. Het EQ blijkt namelijk pas in specifieke en concrete situaties.

Dan zal ik meteen ook maar een voorbeeld geven: mensen met een hoog IQ die je dwingt om zich bezig te houden met voornamelijke EQ-aspecten in hun leven, zullen niet bepaald gelukkig worden. Deze mensen zoeken namelijk naar een logische oplossing voor allerlei kwesties, niet voor meeleven met of zich verdiepen in de ander. Andersom geldt hetzelfde. Nogmaals, EQ is dus moeilijk te meten; wel is na te gaan hoe goed de mensen die goed scoren op de werkvloer, scoren op het gebied van de EQ.

In gangbaarder Nederlands: Als je een hoog EQ hebt, heb je de gave om zowel met bekenden als vreemden goed om te kunnen gaan. Ofwel: je bezit sociale vaardigheden. Ik weet niet WAAROM, maar ik vind dit interessante materie. Een hoog EQ betekent niet altijd dat je ook een hoog IQ hebt.
Wel heb ik nu het gevoel, dat mijn ouders vroeger vooral wilden dat ik zou scoren op basis van mijn IQ, dat wil zeggen: ik bleek vrij goed te kunnen leren, al eigenlijk voor de middelbare school. Nun kom ik er achter sinds een paar jaar, dat ik juist het stukje EQ erg belangrijk vind (en er hopelijk ook wat van bezit?).

Hopelijk is dit niet een heel erg saai stukje geworden. De volgende keer wil ik er graag op in gaan wat systeem/ concept-denken inhoudt. En hoe dat zich verhoudt tot termen als IQ en EQ. Is er eigenlijk wel een verband tussen deze twee. Al met al hoop ik in ieder geval dat dit blogje meer vragen dan antwoorden op zal roepen.

Nog even doorploegen...

Brrr wat een kou! Het voelt alsof we nog even door moeten zwoegen voordat we wat echt mooie dagen gepresenteerd zullen krijgen..... Zal maart ons die brengen?
Het lijkt of er veel dingen vast(gevroren?) zitten op dit moment. Of houden veel mensen hun adem in? Pas op de plaats maken voordat we de sprong wagen.

Ik ben bezig met een website waarmee ik voor mezelf wil gaan beginnen; of beter gezegd, iemand anders is voor mij bezig met een website! Dit blijkt toch wel een paar weken en vooral veel denkwerk te kosten. Het scheelt waarschijnlijk ook dat ik een beginner ben op dit vlak.
Tjonge......waar je allemaal niet aan moet denken. Allereerst een goede lay-out. Dan moet je gaan kijken naar je teksten, welke producten je er op zet en vooral hoe, hoe gaat het bestellen in zijn werk, hoe werkt dat met de verzendkosten? Zo kan ik nog wel even doorgaan....

Natuurlijk doel ik met dit stukje niet alleen op het opzetten van een website.
Het schiet gewoon even niet op, met van alles en nog wat. Allemaal lullige probleempjes spelen deze maand op, en die kosten gewoon even veel tijd. Dat terwijl ik nog half in winterslaap zit, waar ik nog niet helemaal uit wil.......
Het weer is guur, het is niet eens 'mooi koud', gewoon snijdend en naar voelt het aan.
Ik heb een sterke behoefte aan allerlei geuren en kleuren en ook geluiden die bij het voorjaar horen. Zoals welke? Ja, die herken je meestal meteen als ze zich aandienen.
Maar we zullen deze 'horrorwinter' eerst gewoon nog even moeten uitzitten.

De bolletjes narcissen en hyacinthen die ik thuis had neergezet, zijn inmiddels alweer uitgebloeid. We moeten nog even wachten op kleur buiten in de natuur. Mijn inspiratie lijkt helaas ook even in de koelkast te zijn gezet. Ik heb al een hoop dingen gemaakt. Maar ik denk bijna dagelijks: ik moet tekenen of schilderen, maar daar komt al zeker 2 weken niks van, omdat ik simpelweg en doodgewoon niet weet WAT ik dan zou moeten maken. Heeft ook te maken met twijfel; zitten de mensen wel op mijn bijdrage aan de beeldende kunsten te wachten? My own worst critic, of gewoon even 'op' door alle dagelijkse beslommeringen, die naar mijn idee voor een groot deel uit onzin bestaan?
Ik zal er hoop ik snel achter komen.

We gaan de strijd weer aan!

Tja......de strijdbijl begraven hebbende met alle mensen die me onrecht hebben aangedaan in mijn leven, ga ik nu de strijd aan met het leven en mezelf! Niet langer de kracht in mezelf ontkennen dus. Maakt me niet uit of sommige mensen dit zweverig gewauwel vinden of niet, ik wil de strijd graag aangaan! Sterker nog, ik sta te popelen.
Soort van opnieuw geboren na vele miskleunen, vooral van de laatste 2, 3 jaar. Ik ben weer een onbeschreven blad. Dat kun je eng vinden, of raar, maar mij voelt het eerder als heel erg open en optimistisch.

Vast en zeker heb ik al eens eerder over dit onderwerp geschreven, maar het is nu in een ander, helderder, daglicht komen te staan. Pril als de lente is, die nog niet eens is, dus eigenlijk nauwelijks waarneembaar of voor de meeste mensen zelfs onzichtbaar. Als een bloem die licht geurt naar paradijselijke oorden; als het geluid van rennende kinderen in de straat, uitgelaten; als nog warme, versgebakken geurende cake; als een donsveertje dat zacht aanvoelt op je huid.
Maar ik VOEL die lente dus al!

Rondspringen wil ik soms, als een jonge hond die naar buiten moet. Ik ben er helemaal klaar voor! Klaar voor wat? Klaar voor het onbekende en het nieuwe. Klaar voor dingen doen die ik wil gaan doen omdat ik ze graag wil doen, niet geleid door wie dan ook. Eigenlijk zijn er niet genog woorden om dit gevoel te omschrijven.
Punt is alleen wel dat ik mijn gevoel dus een beetje in banen zal moeten gaan leiden. Ik zal me moeten inhouden om aan anderen over te kunnen brengen hoe enthousiast ik ben. Anders kunnen ze me niet meer volgen, ben ik bang....

Het is een soort gevoel van pluk de dag, je mag eindelijk dame! Niet alleen omdat mijn website in de maak is, nee gewoon om allerlei zaken die gewoon de goede kant uit lijken te gaan.
Alsof ik na lange tijd op zee weer vaste grond onder de voeten krijg. Iets te maken met het jaar van de slang (dat teken schijn ik te zijn)? Nou geloof ik daar niet zo erg in.
Dingen kloppen die eerder niet leken te kloppen. Feeling so very, very real....
Ben benieuwd of er iemand is die deze gevoelens een beetje kan herkennen?!

jezelf uiten

Hallo daar allemaal. Tja, ik heb het er al eens eerder over gehad. Over hoe belangrijk het is om jezelf te uiten. Ik zeg dit in het algemeen, maar noem hierbij voorbeelden uit mijn eigen ervaring.
Wat gebeurt er namelijk als je dingen uit? Je maakt schoon schip, gaat weer terug naar je basis en ziet alles weer in een helderder licht. Fouten maken hierbij is niet mogelijk, want allles wat eruit moet zal er ook uit komen, noodzakelijkerwijs.
Dat het pijn kan doen, spreekt voor zich. Toch moet de waarheid gezegd worden, en vooral moet gezegd worden hoe JIJ je voelt!

Zelf herken ik in de huidige relaties in mijn leven dat ik weer door oud zeer heen ga dat ik me nog herinner uit een vorige relatie of ook uit mijn vroege jeugd. Elke ruzie, scheldpartij en gevoel van onveiligheid staat me nog heel helder voor de geest. Zelfs al ging die scheldpartij tussen andere mensen in mijn omgeving, het raakte me. En het had zich flink opgehoopt blijkbaar.....
Nu herken ik pijnlijke zaken in mijn huidige relatie weer vanuit een vorige relatie met een man, die dan op zijn beurt weer zaken terug haalde vanuit mijn jeugd. Ik ga hier niemand met naam en toenaam noemen. Het gaat namelijk niet om beschuldigen, nee, het gaat hier om mijn proces.

Mijn proces start ermee, dat ik me dus niet meer schuldig hoef te voelen. Want lange tijd heb ik toch echt gedacht dat het (ook) aan mij lag, al die spannningen. Pas sinds kort, echts sinds 2012, ben ik er achter dat ik gewoon vrij gevoelig ben. Ik pik veel dingen op, helaas zou ik bijna zeggen.
Maar goed, nu even een flinke sprong, hoe kun je dit uiten? Ik voor mij heb besloten dat als ik dingen niet kan uiten in mijn nabije omgeving, ik mij tot een breder publiek zal gaan richten. Dat doe ik momenteel onder meer door schrijven en schilderen. Ik denk er ook aan om te gaan zingen in een groep of koor, omdat op een podium staan me toch ook al een hele tijd aantrekt.

De mensen die iets van me horen of zien, mogen er uiteraard mee doen wat ze willen. Waarom ik dit zo benadrukken wil, is omdat ik me te lang te veel heb aangetrokken van anderen. Dat heeft me sterk belemmerd!
Mij gaat het er om, iets over te brengen dat ik ervaar. Je kunt het daar mee eens zijn of niet, maar daar gaat het nog niet eens om......ik ben het kwijt. En dat wil ik precies.
Niet anderen ermee belasten, maar anderen iets meegeven en wie weet wat je er nog mee kunt in je eigen leven? You''ll never know.
Ik ben er, ik ben die ik ben, ik mag er zijn, en dat wil ik laten weten ook. Ik wil het uitschreeuwen!
Zie hier de eerste stap in de richting van mijn geestelijke volwassenheid.

de mooie dingen

De mooie dingen in het leven geven mij kracht. Vaak verbaast het me dat veel mensen niet zoveel lijken te geven om mooie dingen, of er domweg niet de tijd voor nemen of krijgen.
Vooral als ik het even moeilijk heb, helpt het enorm om in een mooie film, mooie kunst of mooie muziek of een mooi boek te duiken!
Wat is er zaligmakender dan dat? Voor mij niet veel. Ja, lekker de natuur in gaan en daarvan genieten, maar soms is het daar gewoon geen geschikt weer voor. Niet vreemd dat mensen (lees vrouwen) vaak lekker gaan winkelen als ze in een dipje zitten. En dan vooral naar 'feelgood' winkels gaan natuurlijk he, niet naar de supermarkt....

Gun jezelf de tijd om te genieten van dingen die ogenschijnlijk niet zo belangrijk zijn. Ze zijn juist VEEL belangrijker dan regels, papieren, beoordelingen, stress, competitie, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Natuurlijk kun je spanningen ook kwijtraken door lekker te gaan sporten, te schreeuwen of eens een goed gesprek te hebben met een vertrouwd persoon. Kijk, dat sporten of schreeuwen kan bijna altijd, maar die persoon is nu eenmaal niet altijd voorhanden.
Nee, voor mij hebben die mooie dingen de voorkeur. En natuurlijk even flink lachen. Lachen om niks, lachen om onzin, het maakt niet uit om wat.
En verder natuurlijk een lieve opmerking van een vriend of vriendin, of van een familielid. Ik heb dat met mijn kinderen, vroeger ook met mijn oma. Vroeger had ik zo'n lieve neef, die ik nu bijna nooit meer zie. Praten kan ik soms met mijn ouders.

Ha......dit is grappig. Nu heb ik mezelf uit een dip gehaald waar ik sinds gisteren in zat door allemaal positieve en leuke dingen op te noemen! Meteen bedenk ik een heleboel dingen die ik vandaag nog wil en moet doen. De dag kan niet lang genoeg zijn. Gisteren kon ik niet wachten tot de dag om zou zijn.... Het is echt niet te geloven.

Melancholiek

Tijdje geleden alweer dat ik het vorige stukje schreef.......
Vandaag, elke muziek die ik opzet heeft een melancholiek karakter. En dat word of ben ik dus ook op dit moment. Waarom? Geen idee. Ik droomde nogal vreemd, geen zin om vroeg op te staan. Er werd me een baan aangeboden terwijl ik al een andere baan had. 'Ze' kwamen zelfs naar mijn huis toe om me te vragen. Ook dooide het al. Eenmaal uit bed, zag ik dat het weer was begonnen met sneeuwen! Vreemd......

Nu heb ik nog steeds geen zin om de deur uit te gaan vandaag. Zal wel moeten, om boodschappen te doen. Daarna ook nog naar een verjaardag toe. Allemaal aardige mensen, maar ik kan me er bijna niet toe bewegen.
Heb zo'n gevoel vandaag dat ik heel veel dingen verkeerd heb aangepakt. Hebben mijn kinderen het wel goed, zijn ze gelukkig, zullen ze zichzelf kunnen redden binnenkort? Is de baan waar ik net mee ben gestart wel de baan voor mij? Pieker je rot, lijkt het wel.
Waarschijnlijk heb ik juist gewoon afleiding nodig. Vanavond een lekkere borrel en een goeie film....

Dit lijkt me al te meer reden om mijn website snel de lucht in te laten slingeren. Op deze website wil ik sieraden, schilderijen en tassen te koop aanbieden, plus wat er eventueel later nog meer bij komt.
De naam heb ik verzonnen, en ook al een schets voor de vormgeving en de kleuren. Waarom ben ik dan niet BLIJ?
Dan bedenk ik me dat ik erg veel moeite heb moeten doen om weer opnieuw aan het werk te komen. Dat komt me zo onrechtvaardig voor. Ik ben net zo goed in het werk als anderen zoals ik het zie, dus daar ligt het niet aan.

Nee, ik moest zogezegd tijd voor mezelf nemen. Dat heb ik gedaan, en nu zie ik dat weinig mensen tijd voor mij hebben. Niet dat ze er wat aan kunnen doen. Veel mensen hebben het druk, met werk, zorgen, gezondheid, noem het maar op. Het is juist dat wat me eenzaam en zwaar gevoel geeft. merk ik. Een terug naar bed willen gaan-gevoel. Maar dat kan dan net weer niet vandaag, pfffffffff....
Ik ga maar even een half uur lezen en dan een nieuwe poging doen, denk ik!

Blokkade

.....of noem het gewoon geen inspiratie hebben. Of een writer's block. Maar volgens mij heb ik nu eerder meer last van een block op mijn leven..... Waar wil ik heen, en nee dan bedoel ik niet op vakantie.
Ik kan beginnen in een nieuwe baan, maar is dit wel het werk dat bij me past? Of moet ik gewoon een paar maanden nemen om daar achter te komen? Het is lastig.....waarom blijf ik toch altijd zo twijfelen?
Moet je niet gewoon een beetje riscio in het leven nemen soms? Toch wel. Waar schrik ik dan voor terug? Bang dat ik niet zal voldoen, is dat het?

Voor nu besluit ik dat ik er in zal duiken met vol enthousiasme, als het niet echt bij me past zal dat snel genoeg blijken....
Bezig blijven vind ik nu heel belangrijk. Mensen hoeven mijn processen ook niet zo nodig te begrijpen, dat moet ieder toch voor zichzelf doen? Roam, if you want to......We hebben eigenlijke onbeperkte bewegingsvrijheid, maar we beperken onszelf. Laten ons beperken door anderen en geven dan vervolgens 'die anderen' de schuld.
Hmmmmm, dat kan natuurlijk niet. Dat is niet eerlijk zijn tegenover jezelf. Neem juist de ruimte.

Vervolgens dringt zich de gedachte op: is het wel zo bijzonder wat ik doe? Zit ik niet in de verkeerde richting? Nee, het is goed, ga er gewoon mee door. Het gaat me lukken.
Geen tijd voor twijfels meer; twijfels komen uit angst, en angst is net zo foute emotie als schaamte en jaloezie, en vooral net zo destructief! Hier moet je jezelf dus gewoon vaak aan helpen herinneren. Lief zijn voor jezelf in de zin van jezelf vertrouwen schenken, en ook geduld hebben met het proces dat verandering heet.

Vorig jaar heb ik wat nieuwe talenten ontdekt bij mezelf. Die ik allang had misschien, maar pas net achter kwam. Vreemd is dat.Ik heb me lang laten leven door anderen, geleefd voor de goedkeuring van anderen.... En raad eens? Nooit was het goed genoeg wat ik deed, want ik deed niet wat ik zelf echt leuk vond.
Nu ben ik op het punt beland waar het me om ging. Ik heb een deelsucces behaald. Nee, niet alleen om mijn nieuwe baan of de website die ik wil gaan lanceren, een prettig gevoel over mezelf is het. Ik merk in deze fase ook dat veel mensen mijn gezelschap (meer dan eerst?) erg op prijs stellen. Dat is ook een leuke bijkomstigheid!
Maar nu........ga ik er eind aan breien. Mijn bed staat naar me te lonken!

Geen zin om te schrijven.....

Maar ik kijk wel gewoon wat er uit komt rollen.
Nee, ik heb geen zin in goede voornemens. Wel wil ik kijken naar wat er mis ging in 2012 en wat ik dus anders zou willen doen. Een analyse, als het ware. Ik moet wat verstandiger worden van mezelf, me niet meer zo laten meeslepen door emoties. Daar heb ik nogal vaak last van namelijk.....
En oh wat zou ik dat graag willen voorkomen, maar ik zou niet weten hoe.

Wat ik het liefst zou willen is een ideale wereld, met om te beginnen een ideaal huis. Een ideale partner en natuurlijk een ideaal kind. Nu heb ik er van dat laatste al drie, maar nog maar 1 die nog 'echt' thuis woont. Een ideaal huisdier heb ik overigens al, een kat.
Ik heb al wel bedacht dat een ideale wereld al een stukje dichterbij zou komen als ik er wat minder van zou verwachten. Maar dat huis van mij kan wel echt beter, ik woon nu al 14 jaar zelfs denk ik, en het is echt veel te klein geworden. Dat was het al die tijd al, maar nu begint het echt storend te worden! We zijn er uit gegroeid.

Verder heb ik ook besloten dat ik tijd en ruimte wil om te leven. En dit zal ik afdwingen als ik het niet krijg. Ik heb mijn tijd en vooral mijn ruimte nodig; ik wil niet onder druk gezet worden. Zeker wil ik ook graag een persoon naast me maar juist diegene moet me niet onder druk zetten en in een soort keuslijf willen persen.
Zo ben ik iemand die er graag op uit gaat en dat wil ik ook blijven doen; desnoods alleen als er niemand met me wil!
Als ik het voor mezelf samenvat, zijn er dus heel veel dingen die ik niet wil en maar een paar die ik wel wil, maar dan ook echt heel graag....Dus er zit een duidelijke lijn in.

Wat ik vooral ook niet meer wil, is teveel van anderen verwachten. Ik denk te snel dat mensen mij net zo aardig vinden als ik hen, en zo werkt het helaas niet. Bovendien is niet iedereen oprecht in andere mensen geinteresseerd. Hard, maar waar. Ik ben niet verbitterd, dat niet. Wakker worden moet ik eindelijk eens een keertje. We leven niet in utopia, ik zou toch eens volwassen moeten worden na 47 jaar misschien?
Maar verwacht daarbij niet van mij dat ik mijn dolle en gekke buien kwijt raak. Dat nooit......want dan zou ik mezelf zijn kwijtgeraakt. Never.