verwerking, 17 april

Vandaag heb ik besloten om voor een betere verwerking van het einde van mijn relatie een dagboek bij te gaan houden. Of ik dit aan anderen ga laten lezen, valt nog even te bezien.
Ik doe het namelijk voornamelijk voor mezelf! Dingen weer wat meer op een rijtje te krijgen is nu eerst vooral het doel.
Kijk, gevoelens heb ik nog steeds voor hem, hij ook voor mij denk ik. Maar daar lag het niet aan. Hij kan me niet echt laten gaan, wil me niet kwijt, wil nog wel vriendschap maar dat kan ik niet. Ik wil alles of niets. En hoe pijnlijk dat ook zal zijn, dat houdt in dat verbreking dus een tijdlang zal inhouden in mijn geval.........GEEN CONTACT!

Wat zie ik er tegenop. De timing is echt loosy, want heel veel dingen zitten in mijn leven nu juist in de lift, maar nu zak ik voor mijn gevoel tijdelijk even terug.
Om half 11 vanmorgen op het werk had ik gewoon zin om naar huis te gaan en me ziek te melden.......toch niet gedaan maar ik weet echt niet hoe ik mijn tijd door moet komen vandaag. Was het maar even heel erg druk hier! Dat is dus ook niet het geval, dus de tijd kruipt voorbij.

Zo'n gevoel van: wat moet ik met de rest van mijn leven? bekruipt me.....Vast een hoop onzin, maar tegelijk.....ik had voor deze persoon gekozen. Maar hij geeft nu duidelijk aan het niet meer te zien zitten. Dat komt hard aan, had ik niet verwacht ook. Niet op deze manier, niet op dit moment. Nog niet zo lang geleden dacht ik dat we allebei wat toevoegden aan elkaars leven. Eerst dacht ik nog dat het was omdat de muziek weer in zijn leven is, maar dit is duidelijk niet de enige reden............hij wil zijn vrienden weer meer zien en daarbij ben ik niet altijd even gewenst.

Ik krijg hem, ik krijg het niet meer terug, het klopt niet meer, werkt niet meer. Daarnaast natuurlijk ook vooral de vraag of ik wel gelukkig zou kunnen worden/ blijven met hem. Een partner moet helemaal voor je kiezen, niet half. Want dan krijg je anders een minderwaardig gevoel over jezelf, alsof je niet beter zou verdienen. En dan doe je jezelf heel erg tekort. Zo kan het leven niet bedoeld zijn. Hij wordt niet meer blij van mij en dus kan hij me ook niet geven wat ik nodig heb.

Onmogelijk.

Ik zal me er bij neer moeten leggen.

Leven is loslaten.

Gemengde gevoelens

DAAR heb ik toch wel zo vaak last van! Ik wil vrij zijn/ vrijgezel, en tegelijk 1 persoon hebben waar ik me heel geborgen bij kan voelen. Vaak ook wil ik lachen en huilen tegelijk; ook dat blijkt best erg lastig te zijn. Herkenbaar? Zo willen we ook mooi weer, maar als het dat eenmaal is, is het snel weer TE warm.....dus dan krijg je zeg maar wat je wil, en dan is het toch weer niet helemaal goed.

Niets veranderlijker dan de mens, en dat geldt zeker voor mij! Vanaf deze plek wil ik me dan ook maar meteen excuseren voor al diegenen die af en toe gek worden van mijn wispelturigheid. Ik ben ook zo'n type dat best wel soms de baas kan spelen maar die toch ook stiekem soms wil dat iemand de boel bepaalt voor mij, zodat ik de teugels 'even kan laten vieren'. Die het heft in handen neemt als ik dat niet kan, om maar bij de spreekwoorden te blijven.

Of zijn mensen simpelweg gewoon zulke ingewikkelde mensen? De heer heeft rare kostgangers. Mensen zeggen vaak ook niet direct wat ze denken, maar indirect of gewoon niet (of achter iemand zijn rug om). Wat moet je daarmee? Niks, je kunt daar net geen vlees of vis van maken. Ook niet met mensen die binnenvetter zijn, of mensen die pas achteraf zeggen dat ze iets eigenlijk TOCH wel of niet wilden.....

Een relatie ten einde......wie heeft er dan geen gemengde gevoelens? Ik dus duidelijk wel! Je bent zo gewend geraakt aan een bepaald persoon, zelfs aan de dingen waar je je aan ergerde.......en nu moet je toch ineens zonder doen. Ik voel me tijdelijk vooral erg leeg en ronddobberend op een wijde en onbekende oceaan. Bang dat ik ook weer heel snel als loslopend wild en vogelvrij zal worden gezien. Want dat ben ik namelijk niet! En ik zal hier ook zeker tijd voor nodig hebben. Verwerking.

Ik ben niet eens echt verdrietig maar voel me wel een beetje ziek en erg moe. Was dit het dan echt? Gooien we het bijltje erbij neer? Alles wat ik uit liefde had gegeven lijkt verspild te zijn geweest. Werd niet (meer) gezien of landde gewoon niet. Naar mijn verhalen werd allang niet meer geluisterd of ze werden 'gezeur' gevonden. Ik mis een gevoel van zekerheid, van zeker weten dat het klopt. Geen puf om iemand te gaan zoeken, dat al helemaal niet.........

Deze man is in mijn hart, deze man houdt me bezig, als hij dit leest weet hij dat over hem gaat, want ik denk ook dat het wederzijds is. Jij met je blauwe ogen, jij met je gitaar. Ik zal nooit helemaal van je los komen. Voor mij zal er even een tijdje niemand anders zijn.