De wind waait door mijn hoofd

Malen, malen, kan iemand me een beetje opvrolijken aub? Of me vertellen dat de troep die ik al wekenlang aan het opruimen ben thuis, ook binnenkort eens echt weg zal zijn? Ik wil schoon schip maken, maar het lukt niet. Het lijkt wel of ik een beetje wordt tegengewerkt......Maar door wie of wat dan?
Nee, het zit in mijn hoofd. Zoals de bladeren al bijna allemaal naast de bomen liggen in plaats van eraan, wil ik me van heel veel dingen bevrijden. Zoals mensen in mijn leven die me geen goed doen. Die zoek ik niet meer op. Dat geldt ook voor mensen die heel laks zijn in hun contact en telkens het initiatief aan mij overlaten. Dat ben ik ook zat. Er moet namelijk balans zijn in menselijke relaties.

Ons huis moet leger, geordender en mooer worden. Ik zie het resultaat nog niet genoeg, maar blijf eraan werken. Gisteren weer een schilderijtje gemaakt dat 1 van de muren kan gaan sieren. We hebben heel veel onnodige rommel hier liggen waar we ook niemand meer blij mee zouden kunnen maken. Dus bij het afval.......In zekere zin is het een opluchting om met dit soort dingen bezig te zijn. Ik ben een tornado in mijn huis, en pas op......als je het toe laat ook in dat van jou! Ik zit midden in een proces.
Alleen hoop ik wel......dat de rust wel snel terug zal zijn. In mijn huis en mijn hoofd. Ik kan me momenteel nergens lang op concentreren, wil eruit breken. Is dit normaal! Paar dagen naar het buitenland gaan anders? Dat lijkt me wel een goede optie. Als ik daar naar uit kan kijken, kan ik ergens naartoe werken.

Lange tijd heb ik veel te veel dingen bewaard, op allerlei gebied, als je snapt wat ik bedoel. He, gelukkig, nu weet ik weer waar ik heen wilde. Godzijdank, ik heb leren loslaten. Want wat voelde dat toch lange tijd ontzettend eng. En nu voelt het fijn. Zelfs als niemand begrijpt waar ik momenteel mee bezig ben, boeit me niet. Zolang ik me mezelf nog maar kan volgen.
Ik voel me als een losgeraakt dwarrelend herfstblad. Waar ik terecht kom, is nog onbekend. Ik blijf even daar liggen en dan weer daar. Weer opgetild door een windvlaag blijf ik liggen op de hoed van een wandelaar. Thuisgekomen ziet zijn kleindochter het en zij bewondert het blad en bewaart het. Of misschien val ik van de hoed op de grond en word ik verpulverd door de volgende wandelaar? Ook een mogelijkheid.....Ik vrees het ergste, maar ik vrees ook het mooiste.

Angst voor het onbekend is er dus toch nog wel een heel klein beetje, maar loslaten lukt al beter.
Het is mooi stukje geworden, vind ik.

indigo, indigo, wat moet je ermee?....

.....als ik ga brainstormen over dit onderwerp, komt als een van de eerste dingen in mij op:
authentiek. Als je indigo bent, of dit stempel krijgt, wil je authentiek zijn. Sterker nog, dat ben je.
Ik moet er wel meteen bij vermelden, dat het niet iets leuks is, zoals een traktatie of kado, nee, eerder is het vaak lastig lijkt me. Lastig is het omdat je door de dingen heen kijkt, alsfo ze naakt zijn. De franje wegdenken, he tuiterlijk vertoon. Ik moet wel zeggen, dat ik echt lange tijd heb gedacht dat iedereen 'zo' was. Maar helaas, is de wereld zeer verdeeld.

Niet alleen is de wereld verdeeld, maar er zijn ook veel indigo-mensen die er niks van willen weten. En die verstopppen zich misschien bijvoorbeeld in wat voor verslaving dan ook. Mind you, ik heb een hekel aan labels, dus ook aan het label van indigo, hsp, adhd, autisme, en noem nog maar even op....
Maar ja, blijkbaar moet alles een naam hebben tegenwoordig. Indigo staat voor een hele diepe kleur blauw, mengeling van violet en paars. die sommigen ook kunnen waarnemen in het aura; deze kleur is verbonden met het derde oog. Je hoeft deze mensen niks op te dringen, en vooral kunnen ze niks met autoriteit zonder dat duidelijk is waarom. Ze hebben een sterke eigen wil, zijn enorm intuitief, nemen heel veel waar en zijn heel gevoelig voor impulsen uit de omgeving. Er wordt gezegd dat ze zelf precies weten wat hun missie is in het leven....

Maar, waarom ik hierover begin is omdat ik jaren geleden eens naar een alternatieve beurs ging in Bergen op Zoom met mijn jongste zoon. Toen kwam er een mevrouw naar me toe die zei: uw kind is indigo, wist u dat? Vraagtekens bij mij............Wat zei ze nou, en vooral, wat bedoelde ze daarmee? Maar toch een boek gekocht waar ik weinig mee kon. Pas later bedacht ik dat mijn kind al wel hele diepgaande vragen aan me stelde toen hij 4 jaar was op misschien zelfs nog jonger.......Was ik zo geweest als kind? Ik die als kind zo in de pas moest lopen (zo'n herinnering heb ik) en vooral mooi en netjes moest zijn. Wat ik dus juist niet wilde! Sterker nog, ik dacht vaak: waarom ben ik geen jongen, dan kon ik  lekker gaan voetballen en ravotten...... (ja, gelukkig zat ik wel op sport).

Tja, dat gevoel heb ik nu nog steeds. Nu dus 47 jaar (zo voel ik me echt niet haha!) kan ik nog steeds niet of moeilijk conformeren. Geloof me, het is geen onwil, het is gewoon niet kunnen. De andere dimensies, het metafysische interesseert me 9 van de 10 keer meer dan al het andere. Want het andere is namelijk maar als een schaduw van het 'echte'. Dus note voor wie dit nog niet besefte!
En.......angst is een slechte raadgever; angst is een van de zaken die bij het ego horen, dus daar gaan we niet meer naar luisteren voortaan, ok?
Als iemand vindt dat ik van de hak op de tak spring, is dat omdat ik neerkalk wat er in me opkomt tijdens het schrijven. Dus. Wie er wat mee kan, kan er wat mee. Maar daarom schrijf ik dit niet. Ik schrijf nu gewoon hoe ik het ervaar.. And that's all that matters.

http://www.youtube.com/watch?v=Tj75Arhq5ho/ NOTHING ELSE MATTERS  door Metallica.

Altijd weer haantje de voorste!

Hierbij denk ik aan vroeger, aan mijn schooltijd. Altijd maar de beste willen zijn op school en met sporten. Op school was ik dan vooral goed in de talen en tekenen. Ik wilde goeie cijfers halen, zat op het atheneum en heb dit ook afgerond. Wel ben ik 1 keer blijven zitten in de vierde (ja, alleen op wiskunde!). Vanaf het vierde jaar kon school me wat minder schelen ook. Ben er daarna doorheen gefietst toen zonder bijna ooit te leren voor mijn gevoel. Bij mijn mondelinge examens. en dat waren er 4 ja.......vooral uittreksels geleerd en bij Engels de tijd vol gepraat alleen over Wuthering Heights, 1 van de weinige boeken die ik dus wel echt geweldig vond..... en bij mijn mondeling Frans het alleen over mijn vakantie in Zuid-Frankrijk gehad.

Maar echt haantje de voorste wilde ik nooit zijn. In die zin dat ik niet een hele grote mond had, maar ik wilde wel goed presteren. Na school ging ik in Utrecht aan de universiteit studeren. Ook met sporten wilde ik scoren; bijvoorbeeld met hockey, als rechtsbuiten ook vaak gedaan en vele voorzetten gegeven. Altijd wel bang voor de keeper, dus hield ik het vaak bij de voorzet en corners aanslaan. Maar toch......het resultaat moest goed zijn. Ik kon als kind ook altijd extreem slecht tegen mijn verlies. Pfff....gelukkig heb ik dar tegenwoordig minder last van.
Wil wel gezien worden, en respect krijgen. Mijn plekje opeisen. Tijd voor mezelf creeeren. En hoe doe je dat dan?

Dit ben ik aan het uitproberen. Ik loop nu vaak anders over straat, met soms mijn neus in de lucht, zo van: dit ben ik, geef me mijn ruimte en laat me mijn ding doen. Ik heb nogal het gevoel dat mensen over mekaar heen walsen, en ik ben dus 1 van die personen die dit niet meer accepteert. Zowel wat grote als kleine zaken betreft. Ik kan ook slecht tegen onrechtvaardigheid, en niet alleen onrecht-vaardigheid die mijzelf betreft. Don't take me for granted.
Nu betreft dit 'mijn plekje opeisen' vooral een baan die mij gelukkig maakt. Ook dingen doen die ik leuk vind en genieten van het moment. We zien wel waar het schip strandt, zo'n soort instelling.
Dus vandaag ook.......lekker relaxed. Morgen weer werken, nu even niet. Vanavond lekker een uur zwemmen, een van mijn favoriete hobby's. Heeerlijk mensen..... (en nee, ik hoef niet de snelste te zijn met baantjes trekken).

Ja, we zijn weer wat vrolijker....

..... en niet in het minst door het heerlijke herfstweer natuurlijk!
Natuurmens gezocht die de liefde voor buiten met mij wil delen (liefst met hond). Nee, serieus, buiten zijn is voor mij is voor mij 1 van de meest ontspannende dingen die er is. En de kans is groot dat dat door het mooie weer van de laatste paar dagen mijn humeur ook zo is verbeterd. Haaaa...........
Maar ondertussen wilde ik toch nog even voort borduren op mijn vorige stukje.

En ja, dat vorige stukje ging over mannen. En wat ik me dus afvraag, waarom mannen in het algemeen, als je interesse toont voor hun bezigheden, zo snel denken dat er iets achter zit en dat je meer van ze wil? Of zijn ze altijd uit zijn op een flirt? Terwijl ik alleen maar mijn interesse toon en verder niet uit ben op 'het'. Sterker nog, soms komt het niet eens bij me op dat ik iets met die persoon (lees: man) zou willen en is zijn hoofd blijkbaar al die richting uit. Dit blijkt vaak ook pas achteraf.
Wat is dit toch? De behoefte van een man om een vrouw te willen 'bezitten'? Terwijl ze dat zelf helemaal niet wil 9 van de 10 keer? Het brengt me op de gedachte of mannen vrouwen wel als
gelijkwaardig kunnen beschouwen.

Tuurlijk, de aandacht is meer dan prettig. Als vrouw die nog redelijk in de markt ligt, vezelt het je zelfvertrouwen wel op. Maar wat als ik meer het serieuze type ben die niet over een nacht ijs gaat? Tja, dan heeft die hebberige man toch maar mooi het nakijken.... En nee, dit is niet arrogant bedoeld, maar vooral realistisch.
Zou ik eens mogen vragen, wat bezielt jullie mannen?......Wat drijft jullie, enkel de ervaring van een kortstondig moment van gelukzaligheid? Of reikt het verder dan dat? Nee, ik ben serieus benieuwd naar het antwoord. En dan liefst een heel eerlijk antwoord, anders heb ik er niks aan. Maar vergeet niet,
you've got the right to remain silent.

Romeo en Julia, waar was het op gebaseerd? Welke vrouw heeft dit verhaal bedacht? Dat kan toch haast geen man zijn geweest? Of denk ik nu dan toch veel te negatief over het uiterst mysterieuze verschijnsel man.......
Ze zijn zo vluchtig, glippen als zand tussen je vingers, je kunt er de vinger niet op leggen. Ze zijn zo roekeloos die mannen, of valt er eerder te denken aan egoistisch of egocentrisch? Nee, dit zijn geen retorische vragen, ik hoop hier echt een antwoord op te vinden nog tijdens mijn leven.
Of, tweede optie, zijn mannen teveel geconditioneerd met het moeten presteren en het belang van status? Zodat ze geen tijd hebben voor veel diepgang? Zodat ze zodra iets ze te ingewikkeld wordt emotioneel gezien, ze zich verliezen in welke verslaving dan ook. En, we weten het allemaal, het spectrum van het aantal verslavingen is zeer breed en uitgebreid.
Ik blijf dus duidelijk in de filosofie hangen.......

De regen gaat door....

Tja, de regen zet door en daarmee ook mijn behoefte van oudsher om me in mijn eigen wereldje op te sluiten... Ik moet daarmee oppassen, want ik kan er in door slaan. Dat weet ik uit ervaring. Me afsluiten om niet gekwetst te worden, maar tegelijk dan ook een soort Remy-gevoel. Wat als een fijne zaterdag begon, eindigde nogal rampzalig. Ik voel de pijn ervan nog. Kunnen we de klok niet terug draaien? Nee, wat geweest is, is geweest, zeggen ze dan. Maar bij mij wil het er niet in dat iemand de ene dag heel aardig kan doen en de andere dag weer heel naar of afstandelijk. Zeg dan gewoon even: ik heb nu geen behoefte aan gezelschap?

Joh Esther, vandaag is het alweer vrijdag! Ik weet het, maar toch....

We gaan ervoor vandaag. De regen kan ons niet deren, er is genoeg te doen en te leren! Dat rijmt nog ook. Ik voel dat ik vandaag behoefte heb om met een vriendin urenlang te tutten en te kletsen. Vriendin, bel me of kom langs! Maar ik weet dat je het druk hebt, dus zal vandaag wel niet lukken.
Ineens weet ik ook niet meer waar ik over wilde schrijven.
Ik heb allerlei praktische klusjes te doen in huis, maar heb alleen maar zin in 1 van de 10. Dus alleen die ga ik maar doen. En lekker eten maken vanavond. Verder blijven zoeken naar een baan die me wel bevalt, want wat ik nu doe is het niet helemaal.

Mijn kwasten heb ik niet bij de hand, dus moet ik de deur uit om andere te halen. Ook daar heb ik even geen behoefte aan. Ik wil vandaag thuis zitten en wachten tot alles naar me toe komt.....
Ach, er is wel een lichtpuntje; ik ga zaterdagavond wat leuks doen. Lekker eten in de stad en daar is ook een vriendin bij en nog een paar gezellige vrouwen. Daar kan ik vandaag dus al lekker naar uitkijken. En vanavond ga ik lekker mijn schilderij afmaken ha! Dat stukje komt dus wel goed.

Toch vraag ik me af hoe dat moet met mij als ik me nu al zo somber voel na 1 week herfstachtig weer. Een maand overwinteren zit er niet in, hooguit 1 dagje Parijs of een paar dagen naar Berlijn. Of wie weet een dag naar de dierentuin of de Efteling, zoiets. Oh ja, eind oktober een dag naar Antwerpen toe! He, heb ik weer iets om naar toe te leven dan.
Sorry voor de eventuele lezers die dit keer niet echt blij worden van wat ik neerschrijf, maar het is hoe het is. Ik denk dat de meditatie van afgelopen dinsdag gewoon nog heel vaak en intens herhaald moet worden, en dan zal het na een tijd wel goed kunnen komen.....
Ik wens mezelf dan maar sterkte.