Maar toch, ik verdien het gewoon.....

Laten we zeggen.......ik ben er bijna. Het laatste en zwaarste stuk moet ik nog afleggen. Gisteren viel ik meer per ongeluk dan expres in wat stukjes van de Olympische Spelen, waaronder wat zwemmen en wielrennen; zilver bij het zwemmen en eerste bij het wielrennen, de dames! Wat een euforie, tot tranen geroerd waren ze......en ik ook. Bij dat zwemmen helemaal, ik verplaatste me enorm in deze mensen, het was net of ik dar zelf stond. Ik liet de tranen alleen niet rollen omdat mijn zoon er naast zat, dus schaamde ik me.
Hieruit blijkt dus dat ik nog niet honderd procent mezelf durf te zijn en durf te geven. De twijfel heeft nog steeds de overhand. Ja sorry, het wordt vast saai voor de lezer, maar ik ben erg bang. Heb ook nog steeds veel last van faalangst en zie zelf vaak ook niet wat ik allemaal kan. Bang toch inderdaad voor de kracht in mezelf dan? Pffff......het is een vermoeiend proces.

Het zal ook wel veel schelen dat ik nogal wat teleurstellingen te verwerken heb gehad de laatste 10 a 15 jaar. Dit jaar was tot juli ook een jaar van tegenslag en gevoelens van eenzaamheid voor mij. Dus daar moest ik eerst doorheen. Nu, bijna augustus, en het roer zal om gaan. Zie het maar als een bedreiging ja, zie het maar als het zwaard van Damokles dat boven je hoofd hangt. Of anders gezegd, zie het als de wild horses uit die mooie droom die ik laatst had. Een ontembare volbloed hengst, zo voel ik me dus weer een beetje. Moet mezelf nog een zetje geven voor het laatste stukje tot aan de finish.
Want een ander zal het niet voor me doen, niet mijn familie, niet die goeie vriendin, niet die man die zoveel voor me betekent. Helaas......het zelfvertrouwen heb ik zelf weer op moeten bouwen dus moet ik de rest ook zelf doen.

En dan maakt het even niet welke richting ik precies kies. Ik moet alleen wel mezelf keer op keer weer overtuigen van mij eigen 'gelijk'. En ook me veel vaker afvragen 'is dit wel wat ik wil doen' ? En ook: geef ik mijn eigen grenzen wel duidelijk genoeg aan, en ook op tijd? Mijn eeuwige valkuil.....
In mijn drang om aardig gevonden te worden en te worden geaccepteerd laat ik veel te veel toe.
Maar nu ben ik er achter gekomen dat ik me helemaal niet afhankelijk meer op wil stellen,  ook niet in mijn werk dus......Ik ga liever voor mezelf beginnen als ik steeds maar niet word aangenomen voor een baan die ik graag wil! Het houdt een keer op namelijk....... Ik verdien veel beter.

Wat ga ik doen?

Een hele tijd bezig geweest met te onderzoeken wat ik niet graag wil doen.......kom ik nu in een soort vacuum terecht. Want, waarheen gaan we nu?
Dit is best eng, want dan kom je nog meer in zo'n fase van zelfonderzoek terecht. Nog meer jezelf onder de loep nemen. En dan botst ik vrij snel op tegen het feit dat ik erg onzeker ben en het oordeel van andere mensen vrees. Als er ergens iets mis gaat, denken mensen vaak dat ik de schuldige ben. Of is dit mijn projectie omdat ik gewoon aanneem dat mensen zo over mij denken, en ook van het feit dat ik zelf niet overtuigd ben dat ik het kan? Oh nee, ik dacht serieus dat ik deze fase al lang doorlopen had, maar ineens voel ik van niet.

Dus, wat gebeurt er? Ik loop tegen een gigantisch dikke muur op. Ik ben ontzettend bang voor afwijzing. nou daar zit je dan..........Gevecht tegen mezelf dus nu eerst.
En waar begin je dan? Help! Wie ben ik? De muziek helpt nu even niet meer, ik moet mezelf minstens een maand gaan afzonderen in een ver gelegen klooster......Dit is overigens iets dat ik zo'n 9 jaar geleden al eens serieus heb overwogen, toen ik een opleiding richting onderwijs moest staken wegens de zorg voor 3 kleine kinderen,wat echt te zwaar voor me werd.
Ok, dat is geweest. Nu kan ik denken: er is vast een reden waarom ik toch niet verder ben gegaan.
Ik ontdekte wel tijdens de lerarenopleiding dat ik het heel leuk vond om de les in een soort van theatervorm te brengen, en ook dat de creatieve vakken zoals tekenen me verreweg het meeste aanspraken! Dus toch iets van geleerd, ondanks dat ik het een zinloos jaar vond omdat ik het niet af heb kunnen maken.

Zit er al een tijd aan te denken om evenementen te gaan organiseren, maar dit is slechts 1 van de vele mogelijkheden. Mijn eigen blog ben ik al gestart, maar ook wil ik een eigen website waarbij ik creatieve produkten ga verkopen.
En oh ja, natuurlijk ik ben op zoek naar een eigen atelier-ruimte waar ik lekker kan tekenen, etsen en lino-snedes maken.
Mogelijk ga ik in september de opleiding SPW4 of SPH doen. Maar ja, dan in 1 jaar als het kan want ik heb al zoveel gestudeerd zonder dat ik er wat mee kon daarna. Dus ik heb geen tijd te verliezen eigenlijk! Mooi, nu heb ik een positieve gedachte gevonden waar ik me eens aan vast ga houden..... En ook mezelf eens wat meer op de eerste plaats gaan zetten. Want als ik dat niet doe kom ik namelijk niet in de richting te zitten die het beste bij me past. Het kan niet anders. Voor zoiets is het altijd het verkeerde moment, voor mij in ieder geval omdat mijn kinderen ook veel aandacht van me vragen.

Maar het gaat komen, als ik eerst maar uit het vaste stramien kan komen van banen aannemen die ik niks vind en die me dus logischerwijs ook totaal niet blij kunnen maken. Waarbij je geen waardering krijgt van je chef. Waarbij je uren door de anderen worden bepaald, jij als werknemer heel flexibel moet zijn maar het bedrijf helemaal niet!? Je telkens maar 1 dag van tevoren weet of je de volgende dag moet werken? Wat een stress en wat een onzekerheid. Hier ga ik dus niet meer voor kiezen, nee hoor, ik ga echt niet meer terug naar af.......

Een brede smaak......

Ok......ik weet het. Er is niks origineels aan, maar van sommige muziek krijg ik zo enorm kippevel....maar het kan ook zijn dat ik diep ontroerd raak en de tranen echt in mijn ogen staan. Even alles om me heen vergeten, dat kan ik dan wel.......Nee, eten zal ik wel maken die dag, maar kan heel goed een uurtje later worden. Time flies when you're having fun!
Grappig vind ik trouwens wel dat ik van nogal uiteenlopende muziek hou. Zo was er 2 weken terug Northsea Jazz op tv te zien......hier had ik graag heen gewild maar het was er niet van gekomen. Ik ben een grote fan van Lenny Kravitz, maar tot mijn verassing bleek dat James Morrison ook op het festival stond. Nou.......wat heb ik weer genoten van de opnamen van zijn muziek! Het komt op mij over alsof het echt met gevoel gezongen wordt en dan geniet ik dus echt. Jason Mraz heeft dat ook voor mij.

Maar het hoeven echt geen ballads te zijn; nog steeds doen stevige rock, ska, rockabilly, reggae en sommige dance-muziek het nog steengoed bij me! En stil zitten lukt dan eigenlijk niet......Maar daar is muziek ook niet voor gemaakt toch? Tegenwoordig zing ik zelf steeds vaker mee en ben flink aan het oefenen met mijn stem. Wie weet zal ik nog dit jaar op les gaan en volgend jaar bij een koor, of wat voor mezelf gaan opnemen? Het zou allemaal kunnen......ik heb eens even wat meer deuren opengezet.
Ook word ik er heel blij van omdat, merk ik, je door zo in de muziek op te gaan, je dichter bij je gevoel kunt komen. Dit is soms een hele heftige ervaring, want er kan zomaar ineens (oud) verdriet op komen zetten, waarvan je dacht dat je dat allang verwerkt had. Bijvoorbeeld.........
Ik vind het belangrijk als middel om mezelf goed te aarden, want daar heb ik vaak moeite mee. Heel snel neem ik namelijk de stemming van anderen over, en ik moet leren me daar tegen te wapenen? Waarom? Omdat ik anders allerlei klachten krijg en me heel snel moe kan voelen, in principe bijna altijd zonder aanwijsbare reden.

Shit happens.......maar nu ik heb ontdekt bij mezelf kan ik er eindelijk wat aan gaan doen! Blijkbaar ben ik dat gevoelige type, dat ik nooit wilde zijn, maar kan er niet echt niet meer omheen. En meteen......komt er een nummer in mijn hoofd. De Dijk: .....ik kan het niet, kan het niet alleen, ik heb het geprobeerd, ik kan er niet omheen.........
Ook heel toepasselijk weer mensen, dit! Whatever Gets You Through The Night....... toch?
Volgens mij wordt het heel snel tijd dat ik eens zelf ga proberen een nummer te schrijven. Ik heb namelijk een emmer vol inspiratie verzameld en daar wil ik nu dan eens af en toe wat uit gooien. Wacht maar af, ik blijf op deze weg doorgaan......Wish me luck!

tis alweer veel te laat

Deze blog gaat over verplichtingen. Over voortgestuwd worden in een richting die je zelf helemaal niet wil, geleefd worden en vooral over moe zijn daardoor.
Het moet nu maar eens stoppen. Ik wil gaan doen wat ik wil. Eindelijk durf ik en kijk ik niet meer naar hoe anderen mij beoordelen als ik dingen doe die men niet snapt. Bevrijding, lucht en ruimte, zo voelt het. Ik moet toegeven, nog steeds is het wel eng. Alsof ik het helemaal in mijn eentje moet doen. Maar feit is dat iedereen zijn zaakjes alleen moet opknappen, hoe lastig dat soms ook is.
De andere kant is natuurlijk wel, dat ik nu mezelf kan gaan ontdekken en mijn tijd niet meer hoef te verspillen aan me bezig houden met zaken die me hoegenaamd niet interesseren, ook niet uit beleefdheid naar de ander toe....

Maar nu......don't wanna miss another train! Ik ga mijn eigen route bepalen en wel heel snel......Nee, zie dit nu niet als een cliche of loze belofte. Nee, ik ga de strijd aan, de strijd met mezelf vooral. Want zoveel twijfels en onzekerheid hebben mijzelf jarenlang tegen gehouden. En dat is toch wel een periode van 15 jaar waar ik nu over praat. Logisch dat ik dit niet zomaar even in 1 week om kan gooien toch? Meer durven en doen, niet zoveel denken en piekeren meer.
Nog steeds kan ik helemaal niet goed zeggen dat iets me niet bevalt en ook mijn grenzen nog niet duidelijk aangeven. Ik ben inmiddels al wel veel beter geworden in het laten merken wat ik wel leuk vind en welke mensen ok zijn voor mij en ik zeg dat ook graag heel direct tegenwoordig! Want dat voelt zo ontzettend goed namelijk.

Bij deze blog hoop ik ook wat reacties te krijgen van anderen. Ik wil zo graag weten of dit voor mensen   herkenbaar is of juist totaal niet.
Nog zit ik zelf wel met een enorme blokkade. Dit is echt als een gigantische berg voor mij. Ik ben nog steeds heel erg gevoelig voor kritiek van anderen. Daarna krijg ik een soort vluchtgedrag...... Net zoals wanneer ik het gevoel tegen iemand te horen zeggen 'ik hou van je', zelfs al voel ik dat het zo is. Doodeng........ Of wat te denken van zomaar uit je dak gaan op lekkere muziek waar anderen bij zijn? Kan ik nog steeds met moeite, zelfs al zijn die mensen bekenden van mij. Pffffff....... waarom doe ik toch in vredesnaam zo moeilijk dan? Vertel het me.

Weer of geen weer

Zomer.......we moeten er wat van maken, weer of geen weer.
Ik bedoel, ik ben nu toch echt niet van plan om maar een beetje te gaan zitten omdat het sinds een maand zo'n beetje elke dag toch wel regent. Kijk, een enkele heftige stortbui is wel te doen; je kunt even schuilen en dan weer verder met waar je bezig was. Maar als het uren duurt vraagt het wel wat meer creativiteit om iets goeds met de dag te doen. Een optie is natuurlijk gaan zwemmen of wadlopen, want nat van onder en dan ook nat van boven maakt weinig uit....

Wat meer last heb ik van mensen die nogal erg vaak schijnen te moeten klagen over de neerslag. Hier in Nederland valt nu eenmaal gemiddeld veel neerslag, en daarover mokken zal weinig uithalen. De tuin doet het goed, alleen kun je wel niet zo goed genieten van de tuin in de regen. Pas nog was ik bij een barbecue, we zaten onder een grote tent zodat we bijna niks merkten van de regen.
Als je het nu omkeert naar positieve gedachten.....je zou wat meer creatief kunnen gaan zijn binnenshuis; is daar niet altijd genoeg te doen? Opruimen dan wel dingen repareren dan wel lekkere taart gaan maken of een mooie tekening maken. Ouderwets spelletjes doen wat je lang niet hebt gedaan en dan het liefst met zijn vieren want dat is gezellig en daarna een goede film kijken?
Zo, ik ben er dus al uit. Ga me echt niet zitten vervelen vandaag. En als het niet al te hard regent ga ik toch lekker een eind fietsen of wandelen.

Het is toch nooit goed......in Iowa in de Verenigde Staten hebben ze al acht weken last van enorme droogte en hitte en is hierdoor de oogst ernstig mislukt en worden de prijzen van sommige landbouwproducten nu flink verhoogd. In Dubai was het de afgelopen week 41 graden, niet om uit te houden en vooral geen weer om actief te willen zijn. Waar ik heen wil, is dat we eigenlijk wat meer moeten relativeren. Er zijn echt wel ergere dingen dan een slechte zomer, al blijft het jammer. Ik lig af en toe ook liever te bakken in de zon. Ik ben altijd zorgelozer als het mooi weer is en alles lijkt er mooier uit te zien.
Nu zullen we het wat meer uit ons zelf moeten halen. Voor mij is dit rare weer een reden om een stukje te schrijven, dus hou ik er ook wat aan over. Op tv staat nu de Tour de France aan, waar zonovergoten landschappen te zien zijn. Inmiddels is het alweer bijna twee uur en over een uur ga ik de stad in om te kijken of daar nog leuk nieuwe dingen te vinden zijn.....

Mijn eigen ding........

Gewoon je eigen ding doen. Ja........klinkt zeker goed, maar het is in de praktijk niet zo makkelijk als het lijkt! Zo wil ik graag nu eindelijk eens een baan die me wel bevalt, maar dit blijkt toch wel een lange en pijnlijke weg te zijn. Over het hoe en waarom van de baan zal ik op een ander moment nog ingaan. In de tussentijd ben ik weer wat meer aan het schrijven gegaan, ook een manier om het nuttige met het aangename te combineren!
Voor mezelf beginnen, maar ja, hoe, waarmee, wanneer en vooral: waarom?
Ik ben er sinds kort achter.......dat als je echt je eigen zin wil gaan doen, er ineens heel veel niet meer blijkt te passen in je leven. Zoals mensen bijvoorbeeld die je meer energie kosten dan dat je ervoor terug krijgt. Het kost even voordat je ziet wie dat zijn, maar interessant genoeg komen hier snel weer andere mensen voor in de plaats. Ook heb ik weer meer contact met mensen die ik een tijd niet gesproken had, dat was al veel te lang niet gebeurd......

De weg ligt open voor me........zou je dus zeggen. Helaas, kom ik al meteen heel veel valkuilen tegen.
Sommige nieuwe mensen blijken namelijk ook al heel snel nogal beperkt te zijn in hun denken. Van de buitenkant lijken heel veel mensen natuurlijk aardig en open, maar zijn dat dan toch niet. Het vastzitten in de spreekwoordelijke hokjes en het ouderwetse 'relatie'-denken vieren nog veel te vaak hoogtij. Ook deze zal ik dus van mijn lijstje moeten schrappen.
Mensen die kunnen luisteren zoek ik, mensen die me begrijpen en me willen stimuleren en vrij laten maar ook hun eerlijke mening durven te geven als het nodig is!

Ik vat het het liefst samen als: streng zijn voor anderen maar lief zijn voor mezelf.
En......alle mensen die zich nu persoonlijk aangesproken zouden voelen moeten zichzelf wat mij betreft toch eens onder een (hele zuivere) loep gaan plaatsen. Want dit alles is mijn mening en mijn ervaring en niet puur en alleen bedoeld als kritiek. Integendeel. Zie het eerder als een aanmoediging om wakker te worden en alles uit je leven te gooien dat niet zinvol meer is voor je broodnodige ontwikkeling. En geloof me, het zal soms best een eenzaam gevoel kunnen geven. Maar dat moet dan maar even......genieten van de stilte is ook een gave die nog niet iedereen beheerst.
Er is nog genoeg werk aan de winkel, voor mij in ieder geval zeker.

Tegen de stroom in

Wie schrijft die blijft. Dat schrijven is best verslavend, merk ik.....
Dat is toch niet normaal? Dat was de gedachte waar ik al een tijd mee in mijn hoofd zit. Oftewel..... de grootste gekken lopen vrij rond. Hier ben ik al een tijd van overtuigd. Natuurlijk vereist dit wel enige toelichting. Ik kan zoiets moeilijk zo simpelweg beweren alsof het een objectieve waarheid betreft.

Het lijkt natuurlijk een vrij simpele stelling. Maar waar ik eigenlijk naartoe wil, is dat mensen tegenwoordig erg makkelijk een stempel drukken op iemand. Stempeltje van 'gothic' of 'hard-core', kak of linkse rakker, maar waar ik vooral op doel is het stempelen van mensen die 'afwijkend' gedrag vertonen en hierdoor vaak in het bijzonder onderwijs terecht komen. Te denken valt dan aan termen als adhd, autisme en manisch-depressief. Want, wat moet je ermee? Het is lastig.
Het valt me op dat er in ieder geval in Nederland -over andere landen kan ik natuurlijk niet oordelen- een sterke cultuur heerst momenteel van kuddegeest en eenheidsworst. Wie met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, loopt veel risico. Kijk maar naar wat er gebeurde met de zogeheten klokkenluiders, die misstanden in bepaalde bedrijven aan de kaak wilde stellen. Namen hoef ik niet te noemen, veel mensen zullen dit herkennen.
Het aparte vind ik bovendien dat, zelfs als je je meer in het alternatieve circuit begeeft van bijvoorbeeld krakers en blowers, ook hier toch weer een hokjesgeest heerst. Je moet hier toch een bepaald type voor zijn, waar dan vaak een dito uiterlijk bij hoort en als het kan ook bijpassend gedrag. Met andere woorden, tegenstrijdigheid wordt over het algemeen niet echt geaccepteerd en ook kunnen de mensen maar moeilijk mee omgaan.

Bij dit alles speelt volgens mij een grote rol dat het allemaal sterk gaat om 'aanname'. Daarmee bedoel ik dat iemand al invult hoe die ander is voordat men die persoon kent. Natuurlijk is dit vooral gebaseerd op de eigen ervaringen en visies van die persoon. Dit zal best grotendeels een onbewust proces zijn, maar waar het om gaat is dat je hiermee de ander tekort doet.
Zou het niet veel meer een verrijking zijn als we eens wat minder uit gaan van het eerste vooroordeel, zeker ook wel vanuit het gevoel iemand bekijken en niet alleen vanuit het verstand? En vervolgens diegene het voordeel van de twijfel geven? Zeg maar, de 'voordeelregel' toepassen, doen we dan. En dan ontdekken dat die kandidaat bestempeld als adhd-er, wat blijkt uit zijn of haar gedrag zogezegd, misschien bepaalde dingen gewoon heel goed kan. Voorwaarde is wel, dat je de persoon neemt zoals -ie- is.
Ik ben ervan overtuigd dat men veel heeft laten liggen hierin. Er zijn zoveel slimme kundige mensen die  
qua gedrag niet doorsnee zijn maar een bepaalde plek echt dubbel en dwars verdienen. Diepgang en intelligentie is alleen wel vereist om dit goed te kunnen beoordelen.

Need a hug!

Emoties........ dat ligt nog steeds vrij moeilijk hier in ons kikkerlandje volgens mij. Die emoties tonen.
Tja,  ik ben nu eenmaal hier geboren, toevallig. Alhoewel, toeval bestaat niet zeggen ze......maar goed.
De laatste tijd merk ik steeds meer dat ik last heb van een chronisch 'hug'-tekort. Zowel letterlijk als figuurlijk wil ik meer geknuffeld worden. Het punt is alleen dat je mensen hiertoe niet kunt dwingen; het moet immers van hen zelf uitgaan?
Dat is dan meteen ook het lastige punt; ik ben niet iemand die om zoiets makkelijk vraagt, zelfs al heb ik een schreeuwend behoefte op dat moment. Ik moet dan eerst over een flinke drempel heen.... En het rare is, als ik dit feit ga relativeren, ik dan denk: waar ben ik bang voor en wat heb ik te verliezen? Niks, zou je denken. Maar, helaas komt er dan een IMMENS grote angst om de hoek kijken: angst voor afwijzing en niet geaccepteerd worden. Dus, gedraag ik me uiteindelijk maar zoals de meeste mensen doen. Afstandelijk, nuchter, onafhankelijk, kritisch, niet te spontaan.

Hiermee heb ik al een tijdlang een flink stuk van mezelf weggegeven. Ik ben ik al een tijd niet meer. Dit is toch al wel zeker vijf jaar aan de gang, wie weet al wel langer. Want ik ben een gevoelsmens, creatief, iemand die houdt van schoonheid en harmonie, muziek, warmte, liefde en gezelligheid. Als iemand vandaag tegen me zou zeggen dat ik er fantastisch uitzie, zou ik er nog eerder wat achter zoeken dan het aanvaarden als een compliment. Terwijl het hoogstwaarschijnlijk echt als een compliment bedoeld is! Dat gewoon ook verdiend is, in ieder geval in de ogen van de complimentenmaker. Want gebeurt er? Alles wordt weggeredeneerd en gerelativeerd. Het is net alsof, net zoals in de Nederlandse taal zelf, alles ingewikkelder en langdradiger wordt gemaakt dan het eigenlijk is.........Get back to basic, lijkt mij in dit geval een beter motto. Zie dingen zoals ze zijn, leef in het heden, doe dingen die goed voelen en bij je passen.

Het voelt al beter als ik het alleen al opschrijf..... tegelijk komt bij mij het besef dat ik zelf ook niet zo'n spontane hugger ben. Emoties delen als het zou moeten lukt me nog lang niet altijd. Ik moet me eerst veilig voelen voordat ik dat durf. Net zoals het 'huggen' zelf ook alleen gebeurt  met mensen die van zichzelf al die neiging hebben of met wie ik die click heb.
Hierdoor overkomt het me maar al te vaak dat ik me heel alleen en verloren voel temidden van veel mensen. Ik wil een hug........kan ook iemand zijn die ik niet of nauwelijks ken. Read my mind please..... want zelf durf ik mijn gevoelens niet te vertalen.

Zo werkt het bij mij dus.......hoe werkt het bij jou?

ja inderdaad....... er wordt steeds meer geblogd wereldwijd. Of er ook steeds meer blogs worden gelezen, vraag ik me wel af. Er is vast en zeker meer aanbod dan vraag op dit moment.
Mensen willen zich meer en meer uitdrukken. En je klikt sneller op een blog dan dat je een boek opzoekt in de kast en uitleest. Of iedereen in staat is om interessante blogs te produceren is nog maar de vraag. En of voor iedereen de blog de geschikte uitingsvorm zou zijn (je kunt het immers ook vertellen in een liedje?), laat zich raden. Helaas is, naar mijn mening, diepgang in de meeste blogs ver te zoeken. Of is dit niet het doel van de gemiddelde blogger?

Nog niet zo lang geleden hadden we alleen nog maar de 'column' in de krant, gesproken versies daarvan op radio en tv. En die columns moesten natuurlijk ook altijd weleerst goedgekeurd worden! En terecht.......een boek wordt toch -doorgaans- ook niet gepubliceerd zonder de goedkeuring van een paar personen? Anders is de kans wel enorm groot dat het niet voor meerdere mensen de moeite waard zal zijn om te gaan lezen.
Waar ik het ook over wilde hebben, is waar het woordje 'blog' nu eigenlijk vandaan komt.  Het is een vreemd woordje, als je het goed bekijkt.....
Een blog, of een weblog is een persoonlijk verhaal dat regelmatig wordt bijgehouden en op een website verschijnt. Meestal is het tekst, maar die tekst kan ook foto's, video of audio bevatten. Jorn Barger vond het woord 'weblog' uit in 1997. Het stond voor: 'loggen wat er op het web gevonden wordt' .
Peter Merholz maakte er toen een grapje van en gebruikte voor het eerst 'we blog'. In augustus 1999 kwam het bedrijf 'Blogger' met de site www.blogger.com.
Veel weblogs trekken na een tijdje toch wel een vast publiek. Op deze manier kan nieuws zich heel snel verspreiden. Er zijn verschillende soorten blogs; die van mij is een zogeheten 'themablog', die echt  over een bepaald onderwerp of beroep gaat.  Soms zitten er ook wel wat aspecten in van de 'lifelog', dat meer lijkt op een soort dagboek.
We blog..........in rap tempo en voor een vooral breed publiek!

Tot de volgende