Tranendal

Tja, het leven is af en toe inderdaad echt een tranendal. Wat heerlijk is het om daar af en toe in te zwelgen. Waarom? Omdat het dan juist weer heel goed voelt als je je weer beter voelt. Dan ervaar je het pas hoe het is als je zon schijnt. Na wekenlang regen te hebben gezien kom je dan weer enorm bij!
Wat ik dus kan afleiden hieruit, is dat de pijn er uit moet, niet voor die eerst goed te hebben doorleefd.

Om uit die pijn te komen moet er natuurlijk wel eerst aardig wat gebeuren.
Kom maar hier met die boksbal, dan kan ik daar eens lekker op slaan! Kom maar op met dat grote bos of uitgestrekte vlakte, waar ik het eens fijn kan uitschreeuwen! Het mag, nee beter om te zeggen is: het moet. Want anders kun je soms gewoon even niet verder. Ik moet nu denken aan van die films waarin mensen elkaar na een hele tijd of na veel moeilijkheden weer terugzien; dat is het moment waarop ik mijn tranen meestal niet in bedwang kan houden! Dan laat ik alles even los........

Er was ooit wel een moment waarop ik dacht dat mijn stemmingen wel heel sterk wisselden van dag tot dag. Nu zie ik het heel anders: ik word makkelijk beinvloed door dingen om me heen. Als ik heel vrolijk op sta en alleen maar mensen ontmoet die chagrijnig zijn, dan is het moeilijk om aan het einde van de dag nog net zo vrolijk te zijn. Nee, dat lukt me dus echt niet altijd! Ik heb ook maar een beperkte hoeveelheid geestelijke energie en ik moet me ook af en toe kunnen opladen aan een 'accu'. Maar zo lukt dat niet, zo loop ik langzaam aan alleen maar leeg. En moet ik elke keer weer vooral uit mezelf halen.

Tuurlijk besef ik dat iedereen met dat probleem worstelt. Toch merk ik dat ik af en toe toch een motivator nodig heb. Anders kom ik er soms niet doorheen. Of die motivator altijd een persoon moet zijn, weet ik niet. Het kan ook soms alleen het mooie weer zijn, een mooie film of mooie muziek. Op dit moment werkt de inspiratie erg goed die ik heb voor een nog te schrijven boek. Dat is een enorm sterke motivator! Ik voel me nu niet langer zo overbodig zoals ik me een jaar lang ongeveer heb gevoeld, zonder overdrijven.
Maar die fase is dus nu voorgoed voorbij!

Keep on dreaming!

 Vroeger was ik altijd best wel een idealist. Sommigen noemen dat graag een dromer, ik noem het toch liever een idealist. Dat is een persoon die een bepaald beeld in zijn hoofd heeft van wat er beter zou kunnen in de wereld, en vaak ook hoe precies, en hoe de wereld eruit zou moeten zien. En waarom niet? Is ook dit niet een belangrijk levensdoel? Het hoeft niet meteen je enige doel te zijn, maar wel  één van de vele..........

Nu ben ik inmiddels enigszins teruggekomen van de idealen die ik had toen ik een jaar of 20 was, of misschien zelfs nog jonger. Een pessimist zal ik echter nooit worden, dan nog eerder een realist die nog steeds op bepaalde momenten flink kan wegdromen...........de letters d r e a m zweven in mijn ideale schilderij als in een droom door de lucht, boven de wolken, in een paarse lucht, en schitteren en stralen. Dat is mijn droom; dat ik mag blijven dromen. Mezelf mag blijven zijn. Niemand hoeft er toch last van te hebben? Vergelijk het maar met dagdromen dat kinderen op de basisschool soms doen als ze in de klas zitten.

Je wordt gedwongen je aan veel regels te houden in het dagelijkse leven, kijk alleen maar naar alle rekeningen en formulieren waar je op moet reageren. Op tijd moet reageren, anders kost het al snel extra geld. Je moet wakker zijn. Al snel ontstaat het risico dat je wordt meegesleept door de dagelijkse sleur van de dingen. Je leven staat ogenschijnlijk bol van de verplichtingen. Maak je een fout in een formulier, dan kan soms grootschalige gevolgen hebben. Ons leven lijkt wel te worden gevoed door stress, als een monster dat nooit genoeg heeft.

STRESS..........het tast naar mijn idee je gezondheid en geest net zo snel aan als flink roken of drinken zou kunnen doen. Maar dan wel elke dag he, anders werkt het niet zo snel..... Nu probeer ik me even een schilderij of droom voor te stellen met stress als onderwerp. De letters staan strak en afgemeten in beeld, op een lijn waar ze elk moment van af lijken te kunnen vallen.....Help! We stevenen af op een bijna wereldwijde burnout! Want we moeten Presteren!
Ik noem maar één voorbeeld: veel mensen blijken (te) dik te zijn door onder meer stress. Het lukt ze maar moeilijk om af te vallen, want mensen beoordelen ze op hun dik zijn en kraken ze vaak af. Gevolg: nog meer Stress.

Wie weet blijkt stress nog wel verslavend te zijn ook. Niet meer kunnen leven zonder een bepaalde druk, je niet meer zelf kunnen amuseren of ontspannen?
Zie dit voorgaande als gedachtenbespiegelingen zoals ik ze regelmatig heb; ik zeg niet dat ik absoluut gelijk heb, het is maar een visie!

erotisch verhaal

............je moet hier wel gesluierd lopen, in ieder geval buiten!
Dat zal natuurlijk wel even wennen zijn. Maar als je dat voor me over hebt, en dat heb je, als je echt van me houdt, zal ik je belonen. Je belonen met een mooi en veilig leven. En ik zal je beminnen zoals geen ander dat zou kunnen. Ik wil wel dat je bepaalde dingen onder je kleding draagt als ik thuis kom. Je hoeft niet te koken en niet schoon te maken, daar hebben we onze bedienden voor......

Hij was dominant, maar hij mocht het zijn van haar. Ze vond hem een intrigerende, slimme en heel aantrekkelijke man. Eigenlijk te slim om haar als zijn bezit te willen beschouwen. Maar op dit moment wilde ze niets liever dan hem plezieren. Want ze wist dat hij haar naar de zevende hemel zou weten te brengen. Ze zou alles en iedereen om hun vergeten, en dit urenlang. Ze waren nog maar een paar maanden getrouwd, maar dit had ze al een paar keer meegemaakt.

Hij kwam een kwartier later thuis dan normaal. Moe, maar na een korte douche een en al aandacht voor haar. Hij wilde weten hoe ze zich voelde vandaag. Toen vroeg hij haar om zich uit te kleden tot op haar lingerie en chique onderjurk, met haar lange krullen los. Ze wiegde een beetje voor hem en liet hem haar strelen. Toen begon ze hem zachtjes te zoenen en uit te kleden. Ze was verliefd, en wilde doen wat hij wilde. Ze verlangde nu nog meer naar hem doordat hij haar begon rug te masseren. Ze liet hem haar jurkje uittrekken...
Maar in plaats van al heel snel verder te willen gaan en bij haar te willen binnen dringen, hield hij zich in. Hij vroeg haar of hij haar mocht blinddoeken.

Dat vond ze goed. Ze had er al vaak aan gedacht, aan zoiets. Toen hij haar vroeg of hij handen mocht vastbinden, schudde ze haar hoofd. Dat vond ze dan net te ver gaan. Ze vond het leuk, maar wist nog niet dat er even later een derde persoon in de kamer zou staan. Het was een vrouw, ze rook het.......de vrouw streelde en zoende haar en ze liet het toe. Het verbaasde haar niet eens, al was ze liever alleen geweest met haar kersverse man.
De vrouw streelde nu haar borsten en zoende haar voorzichtig. Toen wilde ze haar verder uitkleden. Dit liet ze niet toe; ze wilde haar man en zocht hem met haar handen. Trok hem naar haar toe en dwong hem haar te berijden. Ondertussen deed ze de blinddoek af en keek of ze de vrouw nog zag. Die was niet meer te bekennen. Wie zou het zijn en waar was ze?

Vreemd......Ze bedacht dat ze het wel prettig had gevonden om de vrouw te voelen, ze rook heel fijn en was warm en zacht. Maar eigenlijk had ze meer dan genoeg aan hem. Zou hij ook meer dan genoeg hebben aan zijn eigen vrouw?.........