Vroeger was ik altijd best wel een idealist. Sommigen noemen dat graag een dromer, ik noem het toch liever een idealist. Dat is een persoon die een bepaald beeld in zijn hoofd heeft van wat er beter zou kunnen in de wereld, en vaak ook hoe precies, en hoe de wereld eruit zou moeten zien. En waarom niet? Is ook dit niet een belangrijk levensdoel? Het hoeft niet meteen je enige doel te zijn, maar wel één van de vele..........
Nu ben ik inmiddels enigszins teruggekomen van de idealen die ik had toen ik een jaar of 20 was, of misschien zelfs nog jonger. Een pessimist zal ik echter nooit worden, dan nog eerder een realist die nog steeds op bepaalde momenten flink kan wegdromen...........de letters d r e a m zweven in mijn ideale schilderij als in een droom door de lucht, boven de wolken, in een paarse lucht, en schitteren en stralen. Dat is mijn droom; dat ik mag blijven dromen. Mezelf mag blijven zijn. Niemand hoeft er toch last van te hebben? Vergelijk het maar met dagdromen dat kinderen op de basisschool soms doen als ze in de klas zitten.
Je wordt gedwongen je aan veel regels te houden in het dagelijkse leven, kijk alleen maar naar alle rekeningen en formulieren waar je op moet reageren. Op tijd moet reageren, anders kost het al snel extra geld. Je moet wakker zijn. Al snel ontstaat het risico dat je wordt meegesleept door de dagelijkse sleur van de dingen. Je leven staat ogenschijnlijk bol van de verplichtingen. Maak je een fout in een formulier, dan kan soms grootschalige gevolgen hebben. Ons leven lijkt wel te worden gevoed door stress, als een monster dat nooit genoeg heeft.
STRESS..........het tast naar mijn idee je gezondheid en geest net zo snel aan als flink roken of drinken zou kunnen doen. Maar dan wel elke dag he, anders werkt het niet zo snel..... Nu probeer ik me even een schilderij of droom voor te stellen met stress als onderwerp. De letters staan strak en afgemeten in beeld, op een lijn waar ze elk moment van af lijken te kunnen vallen.....Help! We stevenen af op een bijna wereldwijde burnout! Want we moeten Presteren!
Ik noem maar één voorbeeld: veel mensen blijken (te) dik te zijn door onder meer stress. Het lukt ze maar moeilijk om af te vallen, want mensen beoordelen ze op hun dik zijn en kraken ze vaak af. Gevolg: nog meer Stress.
Wie weet blijkt stress nog wel verslavend te zijn ook. Niet meer kunnen leven zonder een bepaalde druk, je niet meer zelf kunnen amuseren of ontspannen?
Zie dit voorgaande als gedachtenbespiegelingen zoals ik ze regelmatig heb; ik zeg niet dat ik absoluut gelijk heb, het is maar een visie!
Nu ben ik inmiddels enigszins teruggekomen van de idealen die ik had toen ik een jaar of 20 was, of misschien zelfs nog jonger. Een pessimist zal ik echter nooit worden, dan nog eerder een realist die nog steeds op bepaalde momenten flink kan wegdromen...........de letters d r e a m zweven in mijn ideale schilderij als in een droom door de lucht, boven de wolken, in een paarse lucht, en schitteren en stralen. Dat is mijn droom; dat ik mag blijven dromen. Mezelf mag blijven zijn. Niemand hoeft er toch last van te hebben? Vergelijk het maar met dagdromen dat kinderen op de basisschool soms doen als ze in de klas zitten.
Je wordt gedwongen je aan veel regels te houden in het dagelijkse leven, kijk alleen maar naar alle rekeningen en formulieren waar je op moet reageren. Op tijd moet reageren, anders kost het al snel extra geld. Je moet wakker zijn. Al snel ontstaat het risico dat je wordt meegesleept door de dagelijkse sleur van de dingen. Je leven staat ogenschijnlijk bol van de verplichtingen. Maak je een fout in een formulier, dan kan soms grootschalige gevolgen hebben. Ons leven lijkt wel te worden gevoed door stress, als een monster dat nooit genoeg heeft.
STRESS..........het tast naar mijn idee je gezondheid en geest net zo snel aan als flink roken of drinken zou kunnen doen. Maar dan wel elke dag he, anders werkt het niet zo snel..... Nu probeer ik me even een schilderij of droom voor te stellen met stress als onderwerp. De letters staan strak en afgemeten in beeld, op een lijn waar ze elk moment van af lijken te kunnen vallen.....Help! We stevenen af op een bijna wereldwijde burnout! Want we moeten Presteren!
Ik noem maar één voorbeeld: veel mensen blijken (te) dik te zijn door onder meer stress. Het lukt ze maar moeilijk om af te vallen, want mensen beoordelen ze op hun dik zijn en kraken ze vaak af. Gevolg: nog meer Stress.
Wie weet blijkt stress nog wel verslavend te zijn ook. Niet meer kunnen leven zonder een bepaalde druk, je niet meer zelf kunnen amuseren of ontspannen?
Zie dit voorgaande als gedachtenbespiegelingen zoals ik ze regelmatig heb; ik zeg niet dat ik absoluut gelijk heb, het is maar een visie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten