Kwetsbare mannen?.......

Over mannen, op wie wij (vrouwen) vaak zo afgeven.
Is het niet tegelijkertijd zo dat ze, gevoed door hun diepgewortelde angsten, vooral vaak heel stoer moeten doen van zichzelf en hun emoties zo weinig mogelijk tonen? Of is dat vooral het gevolg van een opvoeding die nogal in de tijd is blijven hangen?....
Ik vind het persoonlijk nogal raadselachtig. Ben er nog niet uit. Want ik vind 'ze' persoonlijk heel moeilijk te volgen. En snel op hun teentjes getrapt. Staan niet open voor advies. Proberen zich vooral door hun handelen en niet hun woorden te bewijzen.
Maar is dat ook inderdaad zo, of is het meer tekortkoming van mezelf of van de vrouw in het algemeen, dat we 'ze' zo slecht begrijpen? (hij is zo gesloten.....maar ja mannen zijn nu eenmaal minder open, etc...)

We hebben het als vrouw natuurlijk ook vaak wel heel erg met onszelf te doen. En zitten boordevol complexen, sorry dat ik het zeg, onder meer over ons uiterlijk. Maar ik kan er niet omheen. Dus......de polarisering, om het maar zo te noemen, berust grotendeels op een flink stuk onbegrip en ook veel zelfbeklag van de afzonderlijke sexen.
Alhoewel klagende vrouwen wel eerder geaccepteerd worden dan klagende mannen. Binnen een relatie schijnt een man dan weer wel vaak te mogen klagen, vooral als ze ziek thuis zijn........Dat kun je maar beter niet te vaak meemaken! Misschien dat vrouwen zich daarom vaker ziek melden op hun werk, omdat hun ziek zijn niet wordt geaccepteerd, en dit hun manier is om aandacht te vragen?
En een man is natuurlijk wel echt ziek als hij zich afmeldt, toch? Mmmm....

Natuurlijk heeft dit alles weinig te maken met de feestdagen waar we nu middenin zitten. Tussen Kerst en Oud en Nieuw om precies te zijn. Maar ach......dit is toch een onderwerp van alle tijden? Ik zou het liefst bruggen slaan tussen al die verschillende mensen, als het even kon. Dat iedereen mekaar waardeert juist omdat we verschillend zijn, de ander anders is dan wij zelf, bedoel ik dan. Zowel wat uiterlijk betreft als wat de denkwijze en opvattingen betreft.
Heerlijk toch? Dat is juist inspiratie! We kunnen ons aan mekaar spiegelen. Bovendien is het vaak zo dat we ons het meeste schijnen te ergeren aan de mensen met wie we veel gemeen hebben.......dus leve het (sexe)verschil en de les die we daaruit kunnen leren!

Spoedcursus: hoe ben ik een mens, of (als je nog geen mens bent,) hoe word ik er eentje? ;-)

Mag ik ook gewoon ZIJN alsjeblieft?

......Voldoen aan een beeld dat de buitenwereld van je heeft, de samenleving, je werk, je familie, je vrienden.Welk beeld hebben zij dan eigenlijk, en in hoeverre doet dat ertoe? Want wat zou je daar de zenuwen van kunnen krijgen, als je continu probeert te voldoen aan wat anderen van je verwachten. Dat hou je niet lang vol, dan wordt je doodmoe.......Toch heb ik dit lange tijd gedaan, met als resultaat dat ik voor mezelf heel weinig heb bereikt. Oftewel, nauwelijks de dingen heb gedaan die ikzelf wilde. Zoals reizen, zoals me ontplooiien, zoals mijn talenten ontdekken, zoals andere mensen helpen, bijvoorbeeld.

Sinds kort mediteer ik, en probeer ik onder meer op die manier te ontdekken welke dingen WEL echt bij me passen in mijn leven. Die staan bijna altijd haaks op wat ik tot nu toe heb gedaan, en vooral haaks op wat mijn ouders me hebben proberen mee te geven...... Niks zachte heelmeesters dus nu, omwenteling is noodzakelijk en snel!


Tijd voor de (zons)ondergang van het oude leven, tijd voor het nieuwe. Nieuwe dag, nieuwe periode.


Op dit moment ga ik door de pijn van het gevoel van afwijzing; niet goed genoeg zijn, altijd je maar aan moeten passen, en dan nog niet gezien worden, voelen dat je ouders je niet begrijpen en bekritiseren, je partner die niet geaccepteerd wordt door je ouders en daardoor ook niet door je kinderen, een hele waslijst van dingen die met afwijzing verweven zijn.
Tot ik op een gegeven moment zal zeggen : STOP! tegen die pijn. Nu is het klaar, en gaan we verder. Ik moet mezelf accepteren. Ik ben niet doorsnee en wil dat ook niet langer proberen te zijn. Ik moet naar een punt toe in mijn leven dat alleen IK ken, niemand anders. Het liefst samen met die man die ik ook niet echt begrijp, maar waar ik wel van hou! En lukt het niet samen uiteindelijk, dan doe ik het alleen. Ik kan namelijk zoveel meer als ik mijn eigen zin doe, mijn eigen gangetje ga.
Dan pas voel ik me sterker, en bijna onbegrensd. Niks is gek in mijn ogen, alles is geoorloofd.

Wat een apart stukje is dit aan het worden......het lijkt wel of ik bezig ben met een kruistocht. Gevecht tegen de windmolens, op zoek naar luchtkastelen. Of.....is het toch wel een strijd? Gevecht tegen mijn aloude angsten, dat hopelijk dan uitmondt in een soort pelgrimstocht, waarbij ik een tip van de sluier van het mysterie mag gaan oplichten? Kun je me nog volgen?
Met een raar gevoel in mijn buik naderen we nu 21 december 2012. Ik kan een zekere angst niet ontkennen, maar tevens een fijn gevoel van spanning. Ik durf het aan, ik ga er voor!

De conclusie is uiteindelijk dan toch: Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan.......

Roeien met de riemen die je hebt....

Een dag na het Groot Dictee der Nederlandse taal op tv, dat erg leuk was, wil ik toch eens filosoferen op de gedachte dat we het (soms) gewoon moeten doen met wat we toebedeeld krijgen. Want, hoe hard je soms ook knokt, soms is het simpelweg zo dat je even geduld moet hebben. Geduld tot je aan het werk kan, geduld tot je iets kan kopen, ergens naartoe kan gaan, iemand weer tijd voor je heeft, en noem nog maar even op.
Want waar het om draait, je kunt het niet alleen, hoe graag je dat soms ook zou willen. Dus ben je afhankelijk van de medewerking van de mensen om je heen, of van het lot, hoe je het ook noemen wil....

Gelukkig ben ik zelf de frustratie al voorbij, maar dat geldt duidelijk niet voor iedereen! Terwijl ik juist geloof dat juist in deze tijd creativiteit hoogtij kan vieren, en dit dan in de breedste zin van het woord. Vooral belangrijk bij alles is: jezelf blijven! Dicht bij jezelf blijven, zelfs al lijk je jezelf wel gewoon even kwijt te zijn.
Denk niet dat het mij altijd lukt. Maar ben wel dit jaar flink aan het schrijven en schilderen geslagen, en sinds twee maanden gestart met elke week zwemmen en ook met mediteren! Ik vind mezelf goed bezig zijn. Schouderklopje voor mezelf. Ik kan mezelf gewoon opbeuren en opkrikken tegenwoordig. Ok, toegegeven, er zijn nog steeds zaken waarbij ik niet aan moet denken, zoals dat mijn dierbaren iets zal overkomen, dan raak ik vrijwel meteen in paniek bij het idee alleen al....
Er zijn natuurlijk uitersten.....

Toch is het zo, dat in principe niemand verdriet, lijden en afscheid nemen bespaard kan blijven. Onmogelijk. Vergeet het maar. En ook pogingen om alles in het leven te begrijpen, staak die maar meteen. Want de mensen die het hardst lijken te knokken voor wat dan ook, lijkt het meestal juist niet te lukken.
Ze zijn er niet voor in de wieg gelegd, of voor iets heel anders in de wieg gelegd, dat ze zelf nog niet helemaal kunnen ontwaren. Kan een ieder van ons leren wat de bedoeling van ons leven is nog tijdens ons leven?

Zoveel mensen lijken een antwoord te hebben op grote vragen, ze roepen massaal op tot geloof, hebben inmiddels een medicijn voor zo'n beetje alle ziekten binnen handbereik, boeken en therapieen te over om maar vooral gelukkig leren te zijn, en toch.......strandt menigeen, zoals een walvis op een strand in veel te ondiep water. Waarom?
Gaat het er om, dat we moeten accepteren dat het is zoals het is. Dat we moeten aanvaarden dat, wat we niet kunnen veranderen, is en zo moet zijn?
Onbedoeld is deze blog nogal zwaar geworden. Terwijl ik ALLEEN maar wilde zeggen: we moeten roeien met de riemen die we hebben! Geloof me maar, ik kan het weten, want ik heb vaker met het bijltje gehakt..........

Verplaats je eens in een ander!

Verplaats je eens in een ander en laat je verrassen........
Dit keer heb ik expres een opvallende titel gekozen. Ik wil het namelijk gaan hebben over de sociale vervlakking. Die vervlakking die ook nog eens wordt versterkt door de de zogeheten Social Media.
Wat namelijk het punt is, is dat de term helemaal niet weergeeft waar het om draait.
Ik bedoel, het is niet een sociaal voelend gebeuren, waarbij mensen meeleven met elkaar en willen luisteren naar de ander. Nee, het is toch eerder een gebeuren van willen opvallen en willen dat anderen naar jou luisteren geworden......

Iemand komt bijna niet in het nieuws door een leuke kreet op bijvoorbeeld Twitter. Nee, het is eerder meestal een schokkend of irritant iets dat dan de koppen haalt. Waarom is men zo sensatiebelust? Zijn de mensen zo verveeld geraakt?
Kijk, ik geef toe, zelf zit ik ook op Facebook, maar eigenlijk voornamelijk om mijn stukjes te willen delen en soms ook mooie muziek. Een boodschap doorgeven kan ook wel. Voor de rest heb ik met een enkeling wel eens een gesprek van een half uur of langer, maar dat komt niet vaak voor. En juist deze mensen zou ik liever in het echt spreken onder het genot van een lekker drankje.....

Op zo'n moment lijkt Facebook eerder een hindernis dan een manier om mensen beter te leren kennen. Want, ook al woon je vlakbij, het is toch altijd makkelijk en sneller om even online te gaan en met elkaar te 'kletsen'? Want kletsen is het ook niet echt, je typt en de ander typt wat terug. Net zoals ik nu aan het typen ben. Zelf vind ik Skype dan altijd gezelliger. Dat kun je met meerder personen tegelijk, eventueel ook met beeld erbij.
Skype vind ik een mooie uitvinding, vooral voor mensen die op een grote afstand van je verwijderd zijn; helemaal als die in een ander land wonen. Bovendien kost het (vrijwel) niets. Dit hebben we laatst gedaan toen we een reunie van onze lagere school wilden organiseren; hierbij was ook een man aanwezig die in Florida woont! Geen centje pijn, dat kan dus gewoon allemaal.

Voor het overige ben ik niet echt oertuigd van de toegevoegde waarde van de 'Social Media' in ons dagelijkse leven.

Take a walk in my shoes

Zoveel onbegrip......waarom? Jammer genoeg kom ik het op kleine schaal bijna dagelijks tegen in mijn eigen prive-leven, maar ik wil het toch vooral even hebben op onbegrip en onverdraagzaamheid op grote schaal.
We waren er al van op de hoogte dat er onbegrip was tussen man en vrouw, van onbegrip tussen verschillende geloven en culturen, pestgedrag van kinderen op school, en noem maar op. Maar dit geval van mishandeling van een scheidsrechter met de dood tot gevolg dat onlangs plaats vond, was wel zo schokkend, dat ik hier toch wat over wil delen.
De naar mijn idee oeverloze en zinloze discussies over hoe het is gekomen en hoe het toch mogelijk is geweest, vind ik slechts laffe pogingen om dit soort van goed te praten. Nee, de mensen die dit hebben gedaan, moeten zwaar gestraft worden. Dit gaat gewoon om doodslag namelijk. Ze moeten nooit meer worden toegelaten bij een voetbalwedstrijd, punt.
Geen excuus te bedenken dat dit soort gedrag op enige manier goed zou kunnen praten. Het zal je man of je vader toch zijn zeg, ga maar eens na hoe dat zou voelen.

Mensen die zoiets doen, ontbreekt het volledig aan respect en begrip. We moeten niet de voetballers of de ouders van de daders de schuld geven, nee de daders zelf zijn oud genoeg om te beseffen wat ze precies hebben gedaan en ze zullen de gevolgen daarvan zelf moeten dragen!
Het gaat hier om een vorm van ontspanning die sport toch is. Dat zou het ook moeten blijven, en de mensen die dat niet zo zien horen echt heel erg ver weg te blijven van welk voetbalveld dan ook. Ik vind het ook te triest voor woorden dat we dus eigenlijk uitgebreide beveiliging of politie zouden moeten hebben bij een sportwedstrijd.

Het zou niet nodig moeten zijn. Waar is het 'wij'-gevoel gebleven? Kent iemand dat gevoel nog, een gevoel van saamhorigheid? Noem me maar oubollig, maar ik vind dat iets dat niet meer dan normaal is! Of moet er eerst weer een hele grote ramp gebeuren in Nederland voordat dat gevoel er weer kan zijn? Ga toch weg, dat meen je toch niet? Tot die tijd heerst onbegrip, onverdraagzaamheid en egoisme.

In mijn eigen leven is het ook lange tijd vechten tegen de bierkaai geweest. Een moeilijk leven, financieel gezien, toch al zeker zo'n tien jaar. Beter willen, maar vaak de kans niet krijgen. Het was me niet gegund(door onbegrip, omdat mensen mij niet goed konden inschatten?). Talloze sollicitaties voor de 'betere' baan, maar toch in mindere en slecht betaalde baantjes blijven hangen dankzij al die afwijzingen. En dan van die mensen die niet snappen dat je niet al jaren een goede baan hebt met liefst natuurlijk bijbehorend huis en vakanties. Tja.......helaas moet je wel door iemand worden aangenomen, ik kan mezelf niet inhuren tenzij ik een eigen bedrijf ga starten.
Moet het dan toch echt maar zo ver komen? Ik ga nog een laatste poging doen in de vorm van een opleiding volgend jaar, levert dat niks op, dan ga ik voor mezelf beginnen. Met angst en beven, dat dan weer wel........
Misschien hoort dit laatste deel meer bij een volgend stukje, dat snel zal volgen. Gegroet!

Je ego en het bolwerk van angst

Zo makkelijk........zo vertrouwd........bijna zoiets als in je comfortzone zitten. Je wentelen in je angsten en zorgen. Hierdoor heel veel dingen uit de weg gaan, niet meer durven. Als je die vervelende dingen dan soms toch niet kunt vermijden, ga je klagen. Als je lang genoeg klaagt, zullen de anderen het wel uit hun hoofd laten om je mee te vragen naar die vervelende bezigheid, toch?
Hahaha juist, niets is dus minder waar. Want je gaat deze situaties natuurlijk blijven aantrekken tot je geel een groen ziet van ergernis. Hoe simpel het ook klinkt, omdat je er van moet leren. Moet leren dat je met die angst zal moeten leren omgaan, hoe dan ook.Je zit hierbij alleen maar in de weg als je dit forceert of wil tegen gaan. Accepteer liever hetgeen je niet kunt veranderen.

Dit doet me denken aan wat ik als kind had: een enorme angst om over te geven. Dit probeerde ik tegen te houden, zelfs als ik werkelijk doodziek was. Met als gevolg dat ik natuurlijk alleen nog maar zieker werd, wat denk je? Dat kon natuurlijk ook niet anders. Ik snapte toen nog niet dat het misschien wel even nodig was op dat moment, ik was doof en blind door angst.
Tegenwoordig ontwaar ik bij mezelf nog steeds een lichte vorm van claustrofobie. Ik ga niet elke keer meer situaties uit de weg waarin ik me opgesloten kan voelen; dit is namelijk vrijwel niet te doen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar die angst vandaan komt, ik heb geen hoogtevrees, durf wel van een hoge glijbaan, maar durfde lange tijd niet door een afgesloten (water)glijbaan of ook liever niet door een tunnel te rijden met de auto.......

Het is echt een ongelofelijk lastig iets. Het beperkt je vaak in je doen en laten, die angsten. Natuurlijk weet je meestal niet waar je angst vandaan komt. Tenminste, ik wist dat nooit. Daardoor werd ik alleen maar bozer, ik vond mezelf echt een aanstelster! Maar ja, daarmee is het dus niet opgelost. De angst die ik had om in een grote groep mensen te zijn (die ik niet ken) of in het openbaar te spreken heeft misschien met die 'claustrofobie' te maken? Het gaat vooral om het gevoel niet weg te kunnen, zeg maar.
Het is allemaal een stuk minder erg. Een aantal jaar geleden zag ik echt vaak beren op de weg; dit was 20 a 25 jaar terug. Ik had ook vaak de neiging om te denken dat mensen me niet mochten of me raar vonden. Een hemeltergende verlegenheid, die me al achtervolgde vanaf de middelbare school-periode.

Maar dus........nu kan ik met recht zeggen dat ik van vrijwel al mijn angsten af ben.Ik durf nog steeds niet in de achtbaan, of iemand moet me echt overhalen. Maar ja, zo heeft ieder zijn ding toch? Nu voelt het zoveel vrijer, alsof je ineens kan gaan en staan waar je wil.......
Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. Het is goed om eens kritisch tegenover jezelf te gaan staan, eens goed in spiegel te gaan kijken figuurlijk gesproken. Al valt het tegen, niet te snel opgeven. Ga die angst te lijf, wat het in jouw geval ook mag zijn. Dat weet je zelf het beste.......

Zorg goed voor jezelf en de gordijnen dicht!

Zie deze blog als een soort van dagboek, zie de blog hoe je het maar wil.
Tutoyeren mag toch wel,  neem ik aan? Gelukkig........ Maar in ieder geval, ga ik mezelf in acht nemen de komende week. Niet in het minst omdat ik snipverkouden ben en misschien zelfs wel een lichte griep heb opgelopen. Mijn keel is mijn zwakke plek dus die ga ik zeker ontzien. Zelfs zingen, wat ik vaak doe om te ontspannen, lukte me gisteren niet.
De keel staat in verband met zelfexpressie. Tja......dat is wel wat ik wil, gehoord en gezien worden, maar op dit moment zal ik toch heel even pas op de plaats moeten maken.

Er zit niks anders op. Zoals met alles heeft ook dit weer zijn goede kanten; ik ben nu soort van gedwongen om thuis wat orde op zaken te stellen. We hebben net een andere tv en vorige week ook de huiskamer anders ingedeeld. Maar het is nog niet klaar, er moet nog wat opgeruimd worden en ook de administratie loopt weer eens achter!
Het zijn niet mijn meest favoriete bezigheden, maar ik ga me hier toch aan wijden de komende paar dagen. Het weekend staan er lekker ook geen afspraken; wat een luxe!

Hoe ga ik dan goed voor mezelf zorgen? Ten eerste rustig aan doen en veel slapen, gezond eten. Ook zal ik stress vermijden, dus alles wat niet goed voelt, ontloop ik. Verder ga ik ons huisje lekker knus maken; ik heb even een soort nesteldrang. Dit omdat de winter in aantocht is? Geen idee waarom....
Maar de deur naar de grote boze wereld is nu even dicht. Dinsdag zou ik gaan zwemmen, maar als ik dan nog ziek ben zeg ik dat toch wel af. Heb ik al besloten.
Ha.........even een zucht van verlichting. Tijd voor mezelf, het lijntje een beetje laten vieren. Wie doet me wat? Zoals ik lange tijd mijn eigen vijand was, ga ik nu een grote vriend zijn voor mij. Mezelf koesteren.

Trouwens ook een aanrader voor anderen om eens te proberen, zowel kinderen als volwassenen. Een warm bad is het. Onbedoeld is dit nogal een positief stukje geworden. Blijkbaar voel ik me dus zo, ook al ben ik lichamelijk (tijdelijk) een beetje zwak.
Ik krijg zin om te lachen en gek te doen. Dat is het merendeel van de tijd namelijk mijn energie, als die niet wordt beinvloed door de energie van anderen. Ik ben een beetje een kind, moet ik toegeven. Ik geniet van zoveel dingen om me heen, al hoef je daar geen kind voor te zijn.
Dus het is al bepaald; vanmiddag een uur lopen om stil te genieten van de natuur en hopelijk zo weinig mogelijk mensen tegenkomen. Niet persoonlijk bedoeld he!

Zelfexpressie is een groot goed

....Ben je eindelijk begonnen met een blog, en dan blijkt dat heel veel mensen het erg op zichzelf betrekken. Zo was het niet precies bedoeld. Of toch ook weer wel. Maar het was vooral eerst bedoeld om mezelf uit te drukken.
Toch zie ik het wel als een compliment dat veel mensen de teksten op zichzelf vinden slaan, maar het gaat mij er vooral om er dingen uit te gooien die ik kwijt moet. Echt, serieus.
Feit blijft dat ik blijkbaar heel veel dingen van jaren geleden nog niet verwerkt had, en dat komt er dit jaar dus extra heftig uit. En dat moet en mag ook; anders zou ik echt het spoor bijster raken zeg maar.

In mijn eentje 3 kinderen grootgebracht dat is toch ook geen kattenpis. Gaat je niet in de koude kleren zitten. En dan ook nog dat eeuwige schuldgevoel dat je de kinderen laat opgroeien zonder vader.
Als ik dan wel eens vriend had een paar jaar geleden, als gescheiden vrouw, had ik meer last van hem dan dat het een steun was; hij zag dat zelf volgens mij niet eens in. Dus werd de last alleen maar nog zwaarder. En nu ik de laatste tijd meer ruimte voor mezelf wil, begrijpen de kinderen dat niet zo goed. Ze willen me nog steeds helemaal voor zichzelf en dat is soms echt heel vermoeiend. Ik wil mezelf weer terug!

Ook in een relatie wil ik genoeg tijd voor mezelf. Maar als we mekaar dan zien, wel echt aandacht voor elkaar hebben. Niet dat de een bezig is met iets heel anders dan de ander; dan leef je toch langs elkaar heen? Nee hoor, dat is niks voor mij. Dat voelt al snel als een sleur. Bijvoorbeeld 1 of 2 keer in de maand samen wat leuks gaan doen en ook regelmatigheid tijd voor tederheid en wat daar bij hoort.

Wat grappig, nu ontdek ik weer opnieuw de romanticus in mezelf......het type van kaarslicht en mooie film of muziek. Lekker samen eten, zonder stress of gedoe. Humor is hierbij ook heel belangrijk. (ik zou dit bijna kunnen plaatsen als zijnde een contactadvertentie?) Kwaliteit gaat het om, niet kwantiteit. De momenten die je samen hebt, moeten kloppen. Het gaat niet alleen om vele momenten samen.
Vooral geen stress, stress is onnodig. Stress hoort er niet te zijn in relaties met anderen.
Ik wil niemand die me deadlines oplegt, want ik bepaal mijn eigen deadlines, zowel zakelijk als prive. Zo, nu merk ik pas hoe vol ik zit van van alles! Mijn hoofd loopt over, dat wordt weer een schilderij vandaag waarschijnlijk......

produkt van je opvoeding

Vandaag, 13 november.
Je kunt er niet veel aan doen......hoe je wordt opgevoed door je ouders en wat je daarnaast meemaakt in je jeugd. Het overkomt je gewoon. Je hebt het niet zelf uitgekozen. (of wel? maar dan niet op een bewust niveau)
We gaan er vanuit, dat je een onbeschreven blad bent als kind. Dus als je bijvoorbeeld door je ouders heel beperkend wordt opgevoed in welke zin dan ook, ga je dat navolgen. Of, en dat kan ook een tijd later pas zijn, je wordt lekker tegendraads en doet het tegenovergestelde van wat zij tegen je hebben gezegd.
Natuurlijk zal dat laatste voelen als 'ah wat een opluchting, lekker, ik ben er los van'...... maar niets is minder waar. Daarmee is het allemaal nog niet verwerkt. Dat komt daarna pas.

Als je bijvoorbeeld heel beschermd bent grootgebracht, is de kans groot dat je ook zo gaat handelen later in je relaties en naar je kinderen toe. Ik kan je wel vertellen dat dat overdreven beschermende heel benauwend kan werken. Claustrofobisch zou je ervan worden. Of dat je je denkt te hebben losgeweekt van je opvoeding en dan toch iemand tegen komt die ook weer zo beschermend wil zijn. Dit hoeft namelijk niet altijd te blijken aan het begin van een relatie.
Tuurlijk zullen we altijd blijven houden op hoe onze ouders ons hebben opgevoed, maar over 1 ding ben ik wel erg blij, namelijk dat we overal heen moesten. Nu heb ik het niet alleen over vakantie, maar ook over musea, concerten, ballet en het bos en het strand. En ik heb ervan genoten. Dat neemt niemand me meer af. Mede hierdoor heb ik namelijk ook een brede interesse ontwikkeld.

Verde ben ik er wel van overtuigd dat de kans heel groot is dat kinderen die echt heel weinig mogen van hun ouders, later echt ontzettend uit de band zullen gaan springen. Hou dan je hart maar vast als ze dat gaan doen. Maar daar vraag je dan ook gewoon om. Laat ze dingen ontdekken, laat ze leven, laat ze hun eigen fouten maken. Ook al doet dat soms pijn, het hoort allemaal bij het leren loslaten dat je keer op keer opnieuw zult moeten doen!

Inspiratie voor dit stukje is onder meer de lezing door Arthur Japin, waar ik gisteren bij was. Een gedeelte van de lezing ging over zijn jeugd, die niet zo makkelijk was. Een gevoelig mens die openhartig over zijn gevoeligheid durft te praten. Dat vind ik echt heel moedig! En ja, ik heb zijn laatste boek, gesigneerd en wel. Graag wil ik dit delen.

Mam, het was erg interessant! Pap, gefeliciteerd en nog een fijne dag en groetjes van Arthur. Liefs.

Nog even voortborduren

In vervolg op mijn vorige stukje: hierbij citeer ik "We leven in een opgeklopte maatschappij waarin alles geweldig en fantastisch moet zijn maar de realiteit is vaak anders. Iedereen die mee wil tellen moet een winner zijn"(etc.), Dirk de Wachter, psychiater.
Hierbij sluit ik me aan. We hebben allemaal wel eens een hele moeilijke periode gehad of anders kennen we wel iemand die dat heeft. Maar we vallen voor mijn gevoel zo snel uit de toon. Je moet wel mee kunnen draaien in het aangegeven ritme natuurlijk en, als het om een groep gaat, wel in dezelfde toonsoort spelen anders val je erbuiten. Als je geen winner kunt zijn, dan ben je dus vanzelf een loser? Iets daar tussenin lijkt er niet echt te bestaan.
Mijn reactie is op dit moment (weer): dan val ik er maar buiten, dan doe ik het wel op eigen kracht. Ik ben het gevoel van afwijzing een beetje beu. En nee, ik bedoel dit niet als slachtoffer, juist als winnaar.

Denk je net een nieuwe vriendin erbij te hebben, wordt die weer in beslag genomen door anderen. Begrijpelijk maar ook pijnlijk. Dacht ik iemand erbij te hebben die op dezelfde golflengte zat.......misschien dus toch niet echt. Maar dat is me ook eerder al overkomen.
Maar we gaan vrolijk verder. Er zijn er nog wel een paar over die nog wel wat met mij kunnen en ik met hun.
Maar goed, daar wilde ik het dus niet echt over hebben. Die maatschappij, wat is dat toch? De strijd van het ego tegenover de andere kant, de ziel, het onderbewuste. Nou, ik weet wel voor welke kant ik kies. Ik kies NIET voor de angst die duidelijk bij het ego hoort. Het krampachtig vasthouden aan waarden die hun waarde al lang verloren hebben. Dat soort zaken. Nee.

Mijn inspiratie komt vandaag uit een stukje van Karina Zegers de Beijl. Dankjewel daarvoor. Dat stukje kwam voor mij echt zo precies op het goede moment, onvoorstelbaar!
Grappig is wel om te constateren dat ik mensen met problemen aantrek. Of misschien moet ik beter in de verleden tijd praten. Het was zo. Zelfs zo erg, dat ik alleen maar met mensen omging die met hun problemen bij me kwamen. Terwijl ik dacht dat we eens soort van vriendschap hadden, die in balans was. Niets was minder waar. Nu ik zelf af en toe een 'dip' heb dit jaar, merk ik dat ik bijna bij niemand terecht kan.
Het moet allemaal leuk en gezellig zijn, liefst met veel mensen erom heen. Geef mij maar af en toe een goed gesprek onder 4 ogen; meer dan genoeg. Maar doorgaans bevind ik me veel in gezelschap van mensen, die carriere, bezit, status en uiterlijk erg belangrijk vinden. Dan denk ik ook vooral aan zaken zoals eigen huis, verre vakanties, mooie kleren en een daarbij behorende slanke lijn.
Ik weet het, het klinkt misschien afgezaagd, maar zo ervaar ik het wel. En het enige dat ik toch wil, is helemaal mezelf zijn. Weet er iemand nog een plek waar dat kan, in alle openheid?

......Is er ook nog een plekje?

Is er ook nog een plekje voor de gevoelige mensen onder ons?
Ik kom ze zo vaak tegen, ben er zelf ook eentje van, en deze mensen hebben zoveel te vertellen, maar
durven niet zo goed. Want wat als er weer een botterik over ze heen walst, iemand met een grote mond? En daar zijn er absoluut ook genoeg van. Tuurlijk zijn dat allemaal hele onzekere mensen, die zo bot doen, maar ja, het kwaad is dan al vaak geschied voordat 'men'  inziet wat de drijfveer is geweest van die persoon die de ander treitert of kleineert, of simpelweg niet serieus neemt.
Zijn het wellicht mensen die zelf gepest zijn vroeger die nu de botte bijl hanteren op uitingen van andere mensen? Snel commentaar leveren als ze iets van de ander niet meteen begrijpen? Ongeduldig zijn en de indruk willen geven dat de ander niet zo interessant is? Hmmmm.....

Mooi is dat ik al schrijvende het antwoord al vind voor mezelf.
Dus, waar het om ging, is die gevoelige mensen. Gevoelige mensen zijn vaak introvert. Hebben soms misschien wel de meest prachtige ideeen die ze vaak niet durven te spuien uit angst voor kritiek en commentaar. Dus houden ze het voor zichzelf. Hooguit zullen ze soms eens voorzichtig wat uiten tegenover mensen die net zo gevoelig zijn als zij zelf.
Persoonlijk vind ik het getuigen van respect als je gewoon luistert of kijkt naar wat iemand doet zonder kritiek te leveren. Het in je opneemt en laat bezinken. Als je iets niet begrijpt vraag het dan op een rustige manier. Je bent niet verplicht om iets mooi te vinden van wat de ander vertelt, schrijft of schildert. Bovendien is het een persoonlijk verhaal of iets je wat doet of niet. Dat hou je toch. Daar moet je dan weer wel eerlijk over zijn.

Wat is de aanleiding voor dit onderwerp? Kijk, het is 2012. Een jaar waarvan al voordat het begon werd gezegd dat het een jaar zou zijn van omwentelingen, loslaten, kiezen voor jezelf en verwerken van oud zeer. Dus dat is ook wat er bij mij is gebeurd. Zelfs nog in november. Ik hoop dat de rust in december een beetje terug zal zijn zodat het lukt om wat gezellige dingen te gaan doen in die maand.
Wat ik ook nog kwijt wilde, is dat dingen zoals schilderen, zingen, dansen etc. goed zijn om bij jezelf te komen. Het is niet zo dat je daar dan beroemd mee hoopt te worden. Nee, het is een uiting van je emoties en een goede manier om je te verbinden met de aarde. Het beste zou zijn om dit soort dingen elke dag te doen. In de praktijk lukt dit niet elke dag, kan ik me zo voorstellen, maar probeer dit dan toch minimaal 2 keer per week te doen. En neem er de tijd voor, zeker een uur per keer! Dit doet wonderen heb ik gemerkt.......

De wind waait door mijn hoofd

Malen, malen, kan iemand me een beetje opvrolijken aub? Of me vertellen dat de troep die ik al wekenlang aan het opruimen ben thuis, ook binnenkort eens echt weg zal zijn? Ik wil schoon schip maken, maar het lukt niet. Het lijkt wel of ik een beetje wordt tegengewerkt......Maar door wie of wat dan?
Nee, het zit in mijn hoofd. Zoals de bladeren al bijna allemaal naast de bomen liggen in plaats van eraan, wil ik me van heel veel dingen bevrijden. Zoals mensen in mijn leven die me geen goed doen. Die zoek ik niet meer op. Dat geldt ook voor mensen die heel laks zijn in hun contact en telkens het initiatief aan mij overlaten. Dat ben ik ook zat. Er moet namelijk balans zijn in menselijke relaties.

Ons huis moet leger, geordender en mooer worden. Ik zie het resultaat nog niet genoeg, maar blijf eraan werken. Gisteren weer een schilderijtje gemaakt dat 1 van de muren kan gaan sieren. We hebben heel veel onnodige rommel hier liggen waar we ook niemand meer blij mee zouden kunnen maken. Dus bij het afval.......In zekere zin is het een opluchting om met dit soort dingen bezig te zijn. Ik ben een tornado in mijn huis, en pas op......als je het toe laat ook in dat van jou! Ik zit midden in een proces.
Alleen hoop ik wel......dat de rust wel snel terug zal zijn. In mijn huis en mijn hoofd. Ik kan me momenteel nergens lang op concentreren, wil eruit breken. Is dit normaal! Paar dagen naar het buitenland gaan anders? Dat lijkt me wel een goede optie. Als ik daar naar uit kan kijken, kan ik ergens naartoe werken.

Lange tijd heb ik veel te veel dingen bewaard, op allerlei gebied, als je snapt wat ik bedoel. He, gelukkig, nu weet ik weer waar ik heen wilde. Godzijdank, ik heb leren loslaten. Want wat voelde dat toch lange tijd ontzettend eng. En nu voelt het fijn. Zelfs als niemand begrijpt waar ik momenteel mee bezig ben, boeit me niet. Zolang ik me mezelf nog maar kan volgen.
Ik voel me als een losgeraakt dwarrelend herfstblad. Waar ik terecht kom, is nog onbekend. Ik blijf even daar liggen en dan weer daar. Weer opgetild door een windvlaag blijf ik liggen op de hoed van een wandelaar. Thuisgekomen ziet zijn kleindochter het en zij bewondert het blad en bewaart het. Of misschien val ik van de hoed op de grond en word ik verpulverd door de volgende wandelaar? Ook een mogelijkheid.....Ik vrees het ergste, maar ik vrees ook het mooiste.

Angst voor het onbekend is er dus toch nog wel een heel klein beetje, maar loslaten lukt al beter.
Het is mooi stukje geworden, vind ik.

indigo, indigo, wat moet je ermee?....

.....als ik ga brainstormen over dit onderwerp, komt als een van de eerste dingen in mij op:
authentiek. Als je indigo bent, of dit stempel krijgt, wil je authentiek zijn. Sterker nog, dat ben je.
Ik moet er wel meteen bij vermelden, dat het niet iets leuks is, zoals een traktatie of kado, nee, eerder is het vaak lastig lijkt me. Lastig is het omdat je door de dingen heen kijkt, alsfo ze naakt zijn. De franje wegdenken, he tuiterlijk vertoon. Ik moet wel zeggen, dat ik echt lange tijd heb gedacht dat iedereen 'zo' was. Maar helaas, is de wereld zeer verdeeld.

Niet alleen is de wereld verdeeld, maar er zijn ook veel indigo-mensen die er niks van willen weten. En die verstopppen zich misschien bijvoorbeeld in wat voor verslaving dan ook. Mind you, ik heb een hekel aan labels, dus ook aan het label van indigo, hsp, adhd, autisme, en noem nog maar even op....
Maar ja, blijkbaar moet alles een naam hebben tegenwoordig. Indigo staat voor een hele diepe kleur blauw, mengeling van violet en paars. die sommigen ook kunnen waarnemen in het aura; deze kleur is verbonden met het derde oog. Je hoeft deze mensen niks op te dringen, en vooral kunnen ze niks met autoriteit zonder dat duidelijk is waarom. Ze hebben een sterke eigen wil, zijn enorm intuitief, nemen heel veel waar en zijn heel gevoelig voor impulsen uit de omgeving. Er wordt gezegd dat ze zelf precies weten wat hun missie is in het leven....

Maar, waarom ik hierover begin is omdat ik jaren geleden eens naar een alternatieve beurs ging in Bergen op Zoom met mijn jongste zoon. Toen kwam er een mevrouw naar me toe die zei: uw kind is indigo, wist u dat? Vraagtekens bij mij............Wat zei ze nou, en vooral, wat bedoelde ze daarmee? Maar toch een boek gekocht waar ik weinig mee kon. Pas later bedacht ik dat mijn kind al wel hele diepgaande vragen aan me stelde toen hij 4 jaar was op misschien zelfs nog jonger.......Was ik zo geweest als kind? Ik die als kind zo in de pas moest lopen (zo'n herinnering heb ik) en vooral mooi en netjes moest zijn. Wat ik dus juist niet wilde! Sterker nog, ik dacht vaak: waarom ben ik geen jongen, dan kon ik  lekker gaan voetballen en ravotten...... (ja, gelukkig zat ik wel op sport).

Tja, dat gevoel heb ik nu nog steeds. Nu dus 47 jaar (zo voel ik me echt niet haha!) kan ik nog steeds niet of moeilijk conformeren. Geloof me, het is geen onwil, het is gewoon niet kunnen. De andere dimensies, het metafysische interesseert me 9 van de 10 keer meer dan al het andere. Want het andere is namelijk maar als een schaduw van het 'echte'. Dus note voor wie dit nog niet besefte!
En.......angst is een slechte raadgever; angst is een van de zaken die bij het ego horen, dus daar gaan we niet meer naar luisteren voortaan, ok?
Als iemand vindt dat ik van de hak op de tak spring, is dat omdat ik neerkalk wat er in me opkomt tijdens het schrijven. Dus. Wie er wat mee kan, kan er wat mee. Maar daarom schrijf ik dit niet. Ik schrijf nu gewoon hoe ik het ervaar.. And that's all that matters.

http://www.youtube.com/watch?v=Tj75Arhq5ho/ NOTHING ELSE MATTERS  door Metallica.

Altijd weer haantje de voorste!

Hierbij denk ik aan vroeger, aan mijn schooltijd. Altijd maar de beste willen zijn op school en met sporten. Op school was ik dan vooral goed in de talen en tekenen. Ik wilde goeie cijfers halen, zat op het atheneum en heb dit ook afgerond. Wel ben ik 1 keer blijven zitten in de vierde (ja, alleen op wiskunde!). Vanaf het vierde jaar kon school me wat minder schelen ook. Ben er daarna doorheen gefietst toen zonder bijna ooit te leren voor mijn gevoel. Bij mijn mondelinge examens. en dat waren er 4 ja.......vooral uittreksels geleerd en bij Engels de tijd vol gepraat alleen over Wuthering Heights, 1 van de weinige boeken die ik dus wel echt geweldig vond..... en bij mijn mondeling Frans het alleen over mijn vakantie in Zuid-Frankrijk gehad.

Maar echt haantje de voorste wilde ik nooit zijn. In die zin dat ik niet een hele grote mond had, maar ik wilde wel goed presteren. Na school ging ik in Utrecht aan de universiteit studeren. Ook met sporten wilde ik scoren; bijvoorbeeld met hockey, als rechtsbuiten ook vaak gedaan en vele voorzetten gegeven. Altijd wel bang voor de keeper, dus hield ik het vaak bij de voorzet en corners aanslaan. Maar toch......het resultaat moest goed zijn. Ik kon als kind ook altijd extreem slecht tegen mijn verlies. Pfff....gelukkig heb ik dar tegenwoordig minder last van.
Wil wel gezien worden, en respect krijgen. Mijn plekje opeisen. Tijd voor mezelf creeeren. En hoe doe je dat dan?

Dit ben ik aan het uitproberen. Ik loop nu vaak anders over straat, met soms mijn neus in de lucht, zo van: dit ben ik, geef me mijn ruimte en laat me mijn ding doen. Ik heb nogal het gevoel dat mensen over mekaar heen walsen, en ik ben dus 1 van die personen die dit niet meer accepteert. Zowel wat grote als kleine zaken betreft. Ik kan ook slecht tegen onrechtvaardigheid, en niet alleen onrecht-vaardigheid die mijzelf betreft. Don't take me for granted.
Nu betreft dit 'mijn plekje opeisen' vooral een baan die mij gelukkig maakt. Ook dingen doen die ik leuk vind en genieten van het moment. We zien wel waar het schip strandt, zo'n soort instelling.
Dus vandaag ook.......lekker relaxed. Morgen weer werken, nu even niet. Vanavond lekker een uur zwemmen, een van mijn favoriete hobby's. Heeerlijk mensen..... (en nee, ik hoef niet de snelste te zijn met baantjes trekken).

Ja, we zijn weer wat vrolijker....

..... en niet in het minst door het heerlijke herfstweer natuurlijk!
Natuurmens gezocht die de liefde voor buiten met mij wil delen (liefst met hond). Nee, serieus, buiten zijn is voor mij is voor mij 1 van de meest ontspannende dingen die er is. En de kans is groot dat dat door het mooie weer van de laatste paar dagen mijn humeur ook zo is verbeterd. Haaaa...........
Maar ondertussen wilde ik toch nog even voort borduren op mijn vorige stukje.

En ja, dat vorige stukje ging over mannen. En wat ik me dus afvraag, waarom mannen in het algemeen, als je interesse toont voor hun bezigheden, zo snel denken dat er iets achter zit en dat je meer van ze wil? Of zijn ze altijd uit zijn op een flirt? Terwijl ik alleen maar mijn interesse toon en verder niet uit ben op 'het'. Sterker nog, soms komt het niet eens bij me op dat ik iets met die persoon (lees: man) zou willen en is zijn hoofd blijkbaar al die richting uit. Dit blijkt vaak ook pas achteraf.
Wat is dit toch? De behoefte van een man om een vrouw te willen 'bezitten'? Terwijl ze dat zelf helemaal niet wil 9 van de 10 keer? Het brengt me op de gedachte of mannen vrouwen wel als
gelijkwaardig kunnen beschouwen.

Tuurlijk, de aandacht is meer dan prettig. Als vrouw die nog redelijk in de markt ligt, vezelt het je zelfvertrouwen wel op. Maar wat als ik meer het serieuze type ben die niet over een nacht ijs gaat? Tja, dan heeft die hebberige man toch maar mooi het nakijken.... En nee, dit is niet arrogant bedoeld, maar vooral realistisch.
Zou ik eens mogen vragen, wat bezielt jullie mannen?......Wat drijft jullie, enkel de ervaring van een kortstondig moment van gelukzaligheid? Of reikt het verder dan dat? Nee, ik ben serieus benieuwd naar het antwoord. En dan liefst een heel eerlijk antwoord, anders heb ik er niks aan. Maar vergeet niet,
you've got the right to remain silent.

Romeo en Julia, waar was het op gebaseerd? Welke vrouw heeft dit verhaal bedacht? Dat kan toch haast geen man zijn geweest? Of denk ik nu dan toch veel te negatief over het uiterst mysterieuze verschijnsel man.......
Ze zijn zo vluchtig, glippen als zand tussen je vingers, je kunt er de vinger niet op leggen. Ze zijn zo roekeloos die mannen, of valt er eerder te denken aan egoistisch of egocentrisch? Nee, dit zijn geen retorische vragen, ik hoop hier echt een antwoord op te vinden nog tijdens mijn leven.
Of, tweede optie, zijn mannen teveel geconditioneerd met het moeten presteren en het belang van status? Zodat ze geen tijd hebben voor veel diepgang? Zodat ze zodra iets ze te ingewikkeld wordt emotioneel gezien, ze zich verliezen in welke verslaving dan ook. En, we weten het allemaal, het spectrum van het aantal verslavingen is zeer breed en uitgebreid.
Ik blijf dus duidelijk in de filosofie hangen.......

De regen gaat door....

Tja, de regen zet door en daarmee ook mijn behoefte van oudsher om me in mijn eigen wereldje op te sluiten... Ik moet daarmee oppassen, want ik kan er in door slaan. Dat weet ik uit ervaring. Me afsluiten om niet gekwetst te worden, maar tegelijk dan ook een soort Remy-gevoel. Wat als een fijne zaterdag begon, eindigde nogal rampzalig. Ik voel de pijn ervan nog. Kunnen we de klok niet terug draaien? Nee, wat geweest is, is geweest, zeggen ze dan. Maar bij mij wil het er niet in dat iemand de ene dag heel aardig kan doen en de andere dag weer heel naar of afstandelijk. Zeg dan gewoon even: ik heb nu geen behoefte aan gezelschap?

Joh Esther, vandaag is het alweer vrijdag! Ik weet het, maar toch....

We gaan ervoor vandaag. De regen kan ons niet deren, er is genoeg te doen en te leren! Dat rijmt nog ook. Ik voel dat ik vandaag behoefte heb om met een vriendin urenlang te tutten en te kletsen. Vriendin, bel me of kom langs! Maar ik weet dat je het druk hebt, dus zal vandaag wel niet lukken.
Ineens weet ik ook niet meer waar ik over wilde schrijven.
Ik heb allerlei praktische klusjes te doen in huis, maar heb alleen maar zin in 1 van de 10. Dus alleen die ga ik maar doen. En lekker eten maken vanavond. Verder blijven zoeken naar een baan die me wel bevalt, want wat ik nu doe is het niet helemaal.

Mijn kwasten heb ik niet bij de hand, dus moet ik de deur uit om andere te halen. Ook daar heb ik even geen behoefte aan. Ik wil vandaag thuis zitten en wachten tot alles naar me toe komt.....
Ach, er is wel een lichtpuntje; ik ga zaterdagavond wat leuks doen. Lekker eten in de stad en daar is ook een vriendin bij en nog een paar gezellige vrouwen. Daar kan ik vandaag dus al lekker naar uitkijken. En vanavond ga ik lekker mijn schilderij afmaken ha! Dat stukje komt dus wel goed.

Toch vraag ik me af hoe dat moet met mij als ik me nu al zo somber voel na 1 week herfstachtig weer. Een maand overwinteren zit er niet in, hooguit 1 dagje Parijs of een paar dagen naar Berlijn. Of wie weet een dag naar de dierentuin of de Efteling, zoiets. Oh ja, eind oktober een dag naar Antwerpen toe! He, heb ik weer iets om naar toe te leven dan.
Sorry voor de eventuele lezers die dit keer niet echt blij worden van wat ik neerschrijf, maar het is hoe het is. Ik denk dat de meditatie van afgelopen dinsdag gewoon nog heel vaak en intens herhaald moet worden, en dan zal het na een tijd wel goed kunnen komen.....
Ik wens mezelf dan maar sterkte.

wonder der zintuigen

.....al meer dan een week niks geschreven, en ik had echt volop ideeen. Maar het kwam er niet van gewoonweg. Vanmorgen toen ik net opgestaan was, was ik verbaasd over de prachtige werking van onze zintuigen. Heerlijke geuren waar ik intens van kan genieten, maar ook de warmte van de zon op je huid. Diezelfde zon die zo prachtig kan weerkaatsen op het water maar ook op de wolken net voor een zonsondergang.  En het is juist de combinatie van de zintuigen die het zo boeiend maakt. Want als er plotseling regen komt temidden van die zon, voel je dat. Je ziet het aan de lucht, dan voel je op je huid en ook wordt de geur anders.

Al deze notities maak ik terwijl ik me ervan bewust ben dat niet iedereen dit zo sterk zal waarnemen als ik. En ook niet op elk moment zo zal waarderen zoals ik vandaag doe. Maar vaak worden we zo voortgedreven door de eisen die de 'maatschappij' aan ons stelt, dat we aan dit soort dingen voorbij gaan volgens mij. En wat is nu helemaal die maatschappij? Het lijkt een abstract gegeven te zijn geworden terwijl de maatschappij toch echt verzonnen is door mensen. Is de maatschappij niet gewoon vooral veel verzinsel, en niet vooral bedacht omdat de mens van nature gewoon anarchist is?.....

Vandaag wil ik dus blijkbaar genieten van de mooie dingen en vaak zit 'm dat juist in de kleine dingen. dan heb ik dus nog genoeg te doen. Helaas zitten er maar 24 uren in een dag, en aantal daarvan zul je ook moeten slapen. maar dan blijft er nog wel genoeg over gelukkig. Vandaag is het weekend en zal ik geen geklaag, gezeur of vage klachten toelaten. Gewoon heerlijk ongecompliceerd door de dag heen rollen. Dat heb ik lang niet gedaan. Jarenlang zag ik ontelbaar veel beren op de weg en haalde ik talloze muizenissen in mijn hoofd. En nu? Into the great wide open. Al is dat ook eng. Want ik ontdek nu dat ik veel meer kan dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Dan kom ik op het volgende: doordat ik achter al die mogelijkheden kom, sta ik voor keuzes, heel veel keuzes. God sta me bij. Maar fouten maken mag toch he? Want dan maak ik gewoon weer een andere keuze, als de eerste keus niet goed liep.

Frozen in time........even stil staan

Materialen bijna compleet om mijn glas in lood te gaan maken. Eindelijk...... Intussen heb ik al veel ontwerpen in mijn hoofd en ook op papier staan. Dus snel aan de slag ermee!
Temidden van al mijn enthousiasme en mijn creativiteit komt toch wel vaak iets naar boven borrelen. De behoefte aan geborgenheid, om maar meteen met de deur in huis te vallen. Zal ik het ooit hebben, die geborgenheid samen met een andere volwassene? Die veel dingen met me deelt, letterlijk en figuurlijk. Het voelt als een gemis, een stil verlangen. Terug naar de bron.....

Even stil staan bij nestwarmte die ik zoek. Die ik nodig heb om inspiratie te kunnen vinden voor mijn creatieve handelingen, zo simpel is het. En ik mag toch wel zeggen dat ik het verdien onderhand.
Natuurlijk heb ik ook al heel vaak gedacht dat ik het wel zonder kan. Maar nee, ik wil toch echt wel een aanvulling in mijn leven.
Me sterk voelen kan ik inmiddels. Maar het gaat hier om meer dan overleven. Het gaat om genieten en geestelijke rijkdom. Loopt er nog iemand ver weg stiekem naar me te verlangen of heb ik alles binnen handbereik en zie ik het niet?

Eerlijk gezegd heb ik weinig zin in de dag vandaag en niet veel zin om iets te ondernemen. Laat het maar snel zaterdag worden. Alhoewel het dan misschien nog hetzelfde voelt. Ik zie op tegen een lange herfst en winter die er aan zitten te komen....
De eerste kou is er al en ik ben er nog niet klaar voor. Wil nu eigenlijk al in een winterslaap duiken. Mijn kinderen doen erg hun best momenteel maar het kan me niet enorm boeien. Ik wil zelf meer en meer voor mezelf.

Tja.......we zijn alleen en gaan alleen. Maar mag ik zeggen dat ik vind dat ik een jaartje of tien toch een flinke dobber heb gehad aan mijn leven? Ook dat ik flink heb moeten strijden om het hoofd boven water te houden? Dat ik soms moe ben daarvan en behoefte heb aan lekkere vakantie? Ik heb nooit om zoveel verantwoordelijk gevraagd, het is me gewoon op mijn bord geschoven.....
Dus leave it for a while.

wat mannen niet allemaal verwachten.....

Wat men verwacht van een vrouw. Als vrouw schijn je alles maar (tegelijk) te kunnen en vooral heel veel maar te willen accepteren? Zo'n indruk krijg ik steeds meer als ik om me heen kijk. Of is dit vooral mijn ding? Dat ik mijn grenzen niet aangeef en maar blijf geven tot ik OP ben elke keer......
En heeft het wel met het vrouw-zijn te maken? Nou, in ieder geval heeft het zeker met mijn 'ik'-
zijn te maken.

Mijn punt is, dat je als vrouw vaak wordt geacht maar klaar te staan voor een ander. Tuurlijk heb je
ook geen tijd voor jezelf nodig. Maar je hoort er tegelijk wel tip-top uit te zien. En als het een en ander gaat hangen aan je lijf, ben je natuurlijk als vrouw niet meer zo interessant. Tenzij je moeder of oma bent, of een soort Moeder Theresa of Florence Nightingale.  Vergeet allemaal alleen even 1 ding niet........we hadden allemaal ooit een moeder, of we nu man of vrouw zijn, en willen allemaal ook wel eens bemoederd en vertroeteld worden!

Dus........dit wordt dus een soort oproep daartoe. Vertroetel mij, ja ook ik, die moeder is, zus, partner en tegelijk ook dochter. Ik wil gezien worden buiten mijn uiterlijkheden om.
Is toch niet zo moeilijk? Ik weet dat er mensen zijn die door de dingen heen kunnen kijken. Niet iedereen is even mooi geschapen of wordt even mooi oud, verschil moet er zijn, en daarbij: wie bepaalt wie er mooi is? Wat mij betreft gaat dat mooi vooral om het soort uitstraling en persoonlijkheid. We hebben het nu natuurlijk niet over de normen bij een modellenwedstijd, want die gaan van een bepaalde standaard uit.

Maarre......wij vrouwen, althans ik, willen niet meer langs welke meetlat dan ook worden gelegd. Geen een mens zou dat toch willen? Waarom een vrouw dan wel? Je vindt iemand wel of niet leuk vanwege het geheel toch, als het goed is?
Borsten, billen, of benen-man? Ook al zoiets.....en als vrouw? Mag je dan ook ergens op vallen bij een man, of moet je maar hopen dat je er goed genoeg uitziet om wat interessants aan de hengel te kunnen krijgen? Of je natuurlijk oplaten kalefateren en helemaal suf sporten.......dat hoor je als vrouw te doen, lijkt het.

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Maar veel vrouwen vinden een buikje (bij hun partner) niet zo erg. Ook al lopen de vrouwen er zelf soms erg strakjes bij! Nee joh, bij een man mag dat? Hij werkt hard, verdient goed, en soms kan hij zelfs ook wel lief zijn. Zo ervaar ik het. Zo ben ik, en volgens mij velen van mijn generatie, zo'n beetje opgevoed. Een man die slim is vinden, want die kan goed in je onderhoud voorzien. Wie weet ga je als vrouw hierdoor wel juist enorm voorbij aan je eigen talenten, te druk bezig namelijk met zorgen en pleasen?

Over ruimte, gezag en afspraken

       Vaak krijg ik ideeen onderweg op de fiets.....want door ruimte kunnen die ideeen makkelijker
opkomen. Niet gek natuurlijk. Alhoewel vanuit ellende ook veel goede ideeen kunnen ontspruiten...
Maar waar ik het over wilde hebben is mijn moeite met gezag en autoriteit en tegelijk ook mijn behoefte aan ruimte, zowel letterlijk als figuurlijk.
Wat me bijvoorbeeld ook opvalt, is dat voor je echt aan de slag kunt in een (nieuwe) baan, er door heel veel gesprekken over regels, formulieren en schema's moeten worden heen gelopen. Je zou toch bijna door de bomen heen het bos niet meer zien, of wat? Zo van: wat ging ik nou ook alweer doen precies? Waar ging het om? En......als de fomaliteiten erg lang duren, zelfs van: ik zie er tegen op en ik zie het niet meer zo erg zitten. Ik ben een doener, wil gewoon aan de slag.

       Maar goed, ik kwam op dit onderwerp toenik vorige week weer eens vrolijk rond fietste en nadacht over de rol van de politie in ons land. dat zij dingen doen die soms echt niet door  de beugel kunnen. Dat men (in een aantal gevallen althans) alleen maar ontzag voor de politie door gemaakte afspraken onderling. Wat nu als de politie de boeven blijken te zijn, en zelfs al heel lang zijn? Ze hebben wel het bijbehorende pakje en dito autoriteit. En is dit gezag/ontzag ook niet heel sterk cultuur bepaald?
Denk het wel.......
Maar als ik na ga wanneer ik zelf ooit iets aan de politie heb gehad, kom ik uit op nul. En ik ken ook geen mensen die er iets aan hebben gehad. Ja last van gehad, in die zin wel, vanwege het naleven van regels in de zin van: autogordel of het checken van de juiste papieren en APK. Of vroeger talloze parkeerboetes, ik ben er arm van geworden. Denk daarnaast ook dat we heel goed onze eigen politie kunnen spelen. De meeste mensen dan.

       Dus wat voor boodschap zou ik zelf moeten hebben aan de politie? Veiligheid? Nee, eerder onveiligheid. Ik word er heel nerveus van, van die mensen. Vraag me af hoe snel ze er zijn als ik in mekaar geslagen wordt of bedreigd. Ik vrees het ergste.......vrees zelfs dat het al te laat zal zijn voordat ze er zijn. Dus bidden en hopen dat dit noooit  zal gebeuren....
Onbedoeld gaat dit stukje ook ineens over de VVD. Mijn mening daarover mag dan ook hopelijk duidelijk zijn! Wat als ik mijn verhaal wil doen over een probleem in mijn gezin? Kan ik dan ook bij de politie terecht? Als ik me geintimideerd voel door iemand bijvoorbeeld.

       .....Ben bang dat dit dan het bekende kastje naar de muur verhaal gaat worden. Dan gaan mensen je verwijzen naar Slachtofferhulp, Centrum voor Jeugd en Gezin of de huisarts of GGZ. Allemaal niet van toepassing.....wil gewoon mijn verhaal doen en zoek een vertrouwenspersoon.
Note: dit gaat niet om een situatie die zich momenteel voor doet bij mij, laat dat duidelijk zijn!
Het draait allemaal om vrijheid en vertrouwen. Ban de overbodige regels uit.....

The other side of me......

Even het spoor bijster hoor de afgelopen week. Ik had allerlei klachten waardoor ik niet aan de vele dingen toe kwam die ik van plan was. Ik denk dus toch een seintje 'van boven' dat ik nog niet te snel moet gaan en alles weer opnieuw op een rijtje moet zetten?........ Hehe, nou vandaag dan gewoon weer verder. Snertweer maar dat kan me niet deren; ik ga vandaag doen wat ik van plan was. Onder andere lekker opruimen in huis en wat belangrijke papieren opsturen waar we veel tijd aan hebben besteed om die te regelen....... Zo. Een stukje overzicht. 26 augustus.

Snel koffie zetten en drinken uit mijn Twitter-kopje (just made me some coffee....); niet dat ik ooit op Twitter zit maar de kopjes zagen er zo grappig uit.......en dan wil ik even terug komen op dat the other side of me. Ik ben weer erg aan het mijmeren de laatste maand; foto's kijken, soms ook hele oude, en denken: oh wat was het toen toch leuk! Soms: wat zag ik er toen goed uit, een hele enkele keer: wat zag ik er slecht uit. Door dat laatste ben ik dan weer blij met hoe ik nu ben.
Facebook staat open (wat is het meestal toch een tijdverspilling!) terwijl ik aan het schrijven ben.
Puntje puntje puntje........ ik raak makkelijk afgeleid van de zaken die ik wilde gaan doen of aan het doen ben. Het grote NADEEL van Social Media zoals Facebook.

Ik wilde: gaan werken per 3 september (dit gebeurt ook), gaan schrijven (mee bezig) en glas in lood gaan maken, beide ook om geld mee te verdienen.
Tuurlijk......is er nog veel meer dat ik wil doen, zoals naar de Wereldhavendagen. Plus ik ga zwemmen in september en dat gaat ook daadwerkelijk gebeuren. Een dagje naar Antwerpen. Staat al vast zelfs haha! Maar dat is dan weer vrije tijd.
Maarre......veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ik teveel tegelijk wil doen. Mijn antwoord is: nee. Ik ga nu eindelijk wel doen wat ik leuk vind, na jaren van veel zorgen om mijn kinderen en geldzorgen.  Dochterlief is geslaagd en gaat studeren. Ze weet denk ik niet hoe trots ik op haar ben. Om nog maar te zwijgen over die andere twee.......Ja, ook dat ben ik. Is toch een stukje van mij.

Ga ik toch weer even terug naar die foto's. Lekker hoor die koffie, trouwens.
Waarom ben ik zo bezig met die foto's? Ik wil mezelf en anderen gaan natekenen van foto af, zoals ik jaren geleden ook vaak deed. Helaas ben ik daar om de een of andere duistere reden toe mee gestopt. Zonde.
Dus duidelijk de hoogste tijd om dat weer op te pakken, want het kriebelt. Dit doe ik dus echt voor mijn plezier, niet om te gaan verkopen of zoiets. Heerlijk mijmeren.......en dan wil ik tekenen. Ik doe dat eigenlijk dagelijks; als ik een woord schrijf versier ik het met allerlei dingen of maak er hele landschappen omheen. Absoluut niet om mezelf op de borst te kloppen, eerder meer zo van: het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ja gelukkig wel zeg!

het mysterie man (over een anonieme man)

                                 .........maar ik zal hem nooit begrijpen denk ik........

Deze man.....blijkt een man te zijn waar je op kan bouwen.
Blij verrast zie ik dat hij een doorzetter is (geworden?) die weet wat hij wil.
Ik kan niet langer ontkennen dat dit toch een gevoel van voldoening bij me oproept.
Met al zijn eigenaardigheden en gebruiksaanwijzingen is hij stiekem heel aardig en serieus.
Hij zal niet zo vaak zijn ongelijk bekennen en is soms zo koppig dat er vooral zichzelf mee heeft.
Maar ja, uit dit alles kan ik wel een groot voordeel halen. Je weet met deze man wat voor vlees je in de kuip hebt.

Maar heeft het ook toekomst......daar durf ik dan echt weer geen zinnig woord over te zeggen. De man an sich blijft voor mij een groot mysterie. Ik moet er wel bij zeggen dat ik niet veel geluk gehad heb met mannen! Een neus voor de foute man is weer zo'n cliche, maar in ieder geval wel voor mannen die na een tijdje allemaal erg dominant blijken te zijn en die zich niet willen binden. Dus......dan maar geen man? Lijkt me voor nu even een goed motto. Niet teveel vastigheid zeg maar......
Ik zag volgens mij toekomst met hem samen maar hij dus niet maar durfde daar niet echt voor uit te komen. Wat zonde van de tijd; wat had ik in die tijd niet allemaal kunnen doen! Ja, je leert ervan, maar ik ben voorlopig weer heel lang uitgeleerd mag je weten. Ik, de romanticus.....

Ergens hoop ik dat er mensen zijn, man of vrouw, die zich in dit stukje herkennen. Want wat is het pijnlijk om te zien dat een man (en zeker als dat je eigen man of vriend is) toch wel een hele duidelijke voorkeur blijkt te hebben voor vrouwen van rond de 20 en liefst nog jonger? Zelf is hij dus bijna 2x zo oud dan zij, moet je weten. Vroege midlifecrisis of gewoon een identiteitscrisis?
Het lijkt me een geval van 'nagaan of ik nog goed in de markt lig', maar hoe triest en alarmerend eigenlijk als hij het serieus bedoelt?

Ik trek in ieder geval aan de alarmbel voor mezelf en ben nu heel erg gewaarschuwd. Hij kon heel jaloers zijn ten opzichte van mij, maar blijft toch lijkt het mij, aandacht zoeken van andere vrouwen. Ik geloof oprecht dat zij niet echt belangstelling voor hem hebben en dat zeg ik niet uit jaloezie. Nee hoor, maar ik wil een gewoon een toegewijde partner. Dit mag ik vragen en verwachten, met minder hoef ik het niet te doen.....

Something inside so strong.....

.....needs to get out.
Zondag is bij uitstek de dag dat ik wil genieten. En dat doe ik dus ook..... ondanks het feit dat ik heel veel praktische dingen wilde doen, is daar bar weinig van terecht gekomen. Wel jammer dat ik geen partner heb die net zo levenslustig en ondernemend is als ik,en net zo'n buitenmens. Die sluit zich liever binnen op, en als het zou kunnen met mij erbij denk ik.
Helaas pindakaas.....gaat dat 'm dus net even niet worden. Ik ben niet voor een gat te vangen, en wil dat ook graag zo houden. Laat mij maar lekker onvoorspelbaar en ongrijpbaar zijn, dat hoort bij mij.

Tuurlijk, die mensen die in 'hokjes' denken, noemen me dan wat gemakzuchtig gewoon chaotisch. Ach ja, ik laat ze maar in die waan.......want ik weet dus donders goed wat ik wil! Ik ben erg associatief en denk vaak (te) snel, en dat snapt niet iedereen. Maar weet je, ik kan heel goed met mezelf werken en eigenlijk ook best goed met mezelf opschieten!
Nu is dat laatste lange tijd niet het geval geweest. Vond mezelf soort van raar. Nu lach ik om mensen die me raar noemen. Zij hebben namelijk een probleem, want ze begrijpen iets niet, ik heb absoluut geen probleem........voel me juist heerlijk in mijn vel en als een vis in het water met die brandende zon.
Smaakt naar meer........

Morgen kunnen we meer zomers weer verwachten zoals ik heb begrepen. Nog meer energie tanken. Ik hoor veel mensen klagen over de hitte en dat verbaast me wel een beetje......want de zomer duurt hier al zo kort.......het lijkt hier wel eeuwig herfst en lente in Nederland met doorgaans veel storm en regen.
En ja, voor ik het vergeet, sinds een jaar of drie denk ik dat ik last heb van winterdepressie. De winter duurt me te lang, ik snak altijd zo enorm naar het voorjaar! Ik vrees dus nu al voor de komende winter om eerlijk te zijn.
Met auto zou het misschien iets minder erg zijn, maar die auto is er nog niet en ik denk in september ook nog niet. It's a rich man's world, maar helaas.......money's too tight to mention op dit moment. Maar ja, accepteer dat wat je niet kunt veranderen. En niks blijft lang zoals het is, toch?

Dus ga ik met goede hoop en met lood in mijn schoenen naar mijn sollicitatiegesprek toe dat ik aanstaande dinsdag heb. (help, nog maar 2 nachtjes slapen.......wat moet ik in godsnaam aantrekken die dag?). Ik wens mezelf maar alvast veel succes en jullie hopelijk mij ook!? Op naar de rijkdom; ik blijf het gewoon proberen.......

Meisjes van 40-plus.......

Temidden van alle zonnevlammen (......) schrijf ik maar weer eens verder. Deze titel heb ik al een paar dagen in mijn hoofd en die ontspruit uit het gevoel dat ik de laatste paar weken steeds vaker heb. Ik wil gek doen en lol maken. En dan zie ik mezelf in de spiegel en dan zie ik iemand van 20 a 25 jaar, die ik toch echt niet ben.........maar zo voelt het soms wel!
Lastig alleen dat het door de buitenwereld niet zo gezien wordt. Dat maakt me wel een beetje onzeker, ik denk wel eens dat men denkt dat er een steekje los zit bij mij........maar afgelopen weekend heb ik zo genoten, ook lekker gefietst en in de zon geweest, en toen kon het me allemaal niks schelen. So what......is nu het heersende gevoel bij mij. Wat maakt het uit wat mensen van me denken? Ik doe wat ik leuk vind en dat mag gewoon.
Het is eerder zo lijkt me dat mensen die hier raar op reageren gewoon last hebben van afgunst.

Zo, daar zijn we dus uit. Het mag gewoon, van anderen maar vooral van mezelf! Klaar, punt.
Dus is er geen probleem. Obstakels zijn er om opgeruimd te worden! Vanmiddag krijg ik bezoek, maar als het even kan zit ik na 6 uur weer op mijn fiets en zou ik het liefst toch wel anderhalf minstens gaan trappen.
De zon maakt dat ik barst van de energie en leuke en gekke dingen wil doen...... en mijn gedachten dwarrelen van links naar rechts. Moeilijk om te focussen hoor op dit moment. Vandaag in ieder geval nog wat regelen voor de belasting, wat belangrijke papieren afgeven en een inschrijving voltooien op internet. Voor de rest alleen nog ff de was en het eten vanavond......voor de rest lekker geniet ik van het weer en de dag! Niet teveel plannen op een dag want dat blijkt namelijk gewoon niet te werken.

Zo, meisje van 40 (plus) dus...... Ik zou soms willen dat ik me enigszins volwassen voelde, maar dat is niet het geval. Ik wil nog heel veel feesten en ook veel van de wereld zien! Het is nog niet gedaan..... mensen ik kom eraan! Mijn fiets doet het gelukkig weer dus dat geeft weer een stukje vrijheid. Een auto wil ik graag en ik heb een rijbewijs, maar daar is voorlopig nog geen geld voor dus zal ik wat dat betreft nog even geduld moeten hebben. Een auto geeft natuurlijk nog meer vrijheid! Maar op de een of andere manier heb ik er wel vertrouwen in dat dat nog in 2012 gaat lukken. Het komt goed..... Am I a fortunate fool? (Jack Johnson)

http://www.youtube.com/watch?v=k7A8NthDJq4

Van zeelucht word je slaperig.....

Heel raar.......met deze woorden in mijn hoofd werd ik wakker vandaag. Dus denk ik dat ik binnenkort ook vlakbij de zee zal zijn. Dat is iets dat ik echt mis namelijk, de lucht van de zee. Wie weet dus binnenkort naar Terschelling, maar kan ook deze week Zeeland worden! Dus dat komt goed......
Misschien komt het wel doordat ik me weer lekker heb ontspannen gisteren door een mooie fietstocht. Een nieuw stukje ontdekt dat gewoon in mijn woonplaats ligt maar het lijkt net of je ver buiten de stad bent daar.....
Lekker zo de tuin in om die flink van water te voorzien en dan duik ik lekker deze prachtige dag in. Want wat een schitterend weer sinds donderdag! Je kan wel raden dat het met mij nu goed gaat, de felle zon geeft me veel energie; ik ben niet zo'n type die zich er lekker voor verschuilt. De gedachte dat ik vanmiddag weer voor minstens een uur op mijn fiets zal klimmen.....doet goed!

Het zou kunnen klinken als peptalk voor mezelf, maar nee, ik voel me echt zo! Gisteren weer lekker genoten van olympische sport op tv in de vorm van hockey en van een mooie film. En ik heb veel dingen te regelen maar dat kan morgen ook nog. Dus, voor iedereen die even in een dip zit, lees dit stukje en zie hoe het ook kan......
School begint over ruim een week weer dus moeten we er ook nog even een gezellige week van maken  tot dan vind ik. Schoolboeken komen hopelijk snel binnen en er zullen ook nog wat spullen gehaald moeten worden weer met enige spoed. Ik had de afgelopen weken echt wat tijd voor mezelf nodig, en gelukkig heb ik die ook voor mezelf uitgetrokken. En ik merk dus nu dat het zeker effect heeft.

Het leven is absoluut vaak erg lastig, en mensen en dagen zijn en blijven heel onvoorspelbaar. Maar ik merk dus dat ik mezelf beter staande kan houden temidden van al die onzekerheid. Ik ben weer de basis, ik sta aan het roer.
Absoluut is dat af en toe eng, want je bent wel verantwoordelijk. Dus moet je blijven opletten, maar op momenten dat je kan ontspannen moet je het er ook flink van nemen. Dat is dan namelijk extra verdiend. En.......de zon kan heel goed morgen al weer weg zijn, dus enjoy it while you can zou ik zeggen! want ik ga dat in ieder geval wel doen. Dus laat ik het hierbij en ga ik er snel vandoor want ik heb geen tijd te verliezen. Ik zou zeggen: nog een fijne dag!

Back to basic fun......Skylge!

Terschelling......kernwoorden: garnalen pellen, cranberries, pondkoek, potjekoek, warme chocomel met slagroom in de molen, veel fietsen, bos, varens, paal 8, hoge golven, jam van de bessen uit tuin van opa en oma.
Hebben jullie al een beetje een beeld nu? Dit was onze vakantie......Ik ben nog vergeten te noemen het duiken in de hoge golven en zo ver mogelijk de zee ingaan als je durfde.....
Dit was een flink contrast met het dagelijkse leven in mijn jeugd in een kleine stad, onder de rook van Rotterdam, met een overwegend protestants karakter, en vooral veel vertegenwoordigers van de zogeheten zwarte kousen kerk.

Jullie hadden het vast niet verwacht, maar dit stukje gaat over inspiratie. Inspiratie kun je goed op doen op zulke plekken. Vandaag kan ik het maar moeilijk vinden die inspiratie........
Sinds een week droom ik weer enorm veel. Nu doen we dat altijd wel, maar sindsdeze week herinner ik me mijn dromen ineens weer! Heel verwarrende en angstige dromen. Die me doen vermoeden dat ik echt terug in mijn 'verre verleden 'om nu eindelijk echt eens wat van mijn beweegredenen en angsten en blokkades te snappen?

En hoe kom je dan zo terecht in die gedachten over vroeger? Tja.....het is heel vreemd , bij veel mensen gebeurt dat door muziek die ze horen uit die tijd, maar bij mij komt het vaak door een geur. En dan kan ik ineens helemaal wegzeilen terug in de tijd!
Haha ook erg toepasselijk met beelden van olympisch zeilen op de achtergrond op dit moment....
In of op het water zijn is ook echt mijn ding, want daar word ik ook echt heel blij van. Op Terschelling kun je wat dat betreft je lol op natuurlijk....
Helaas is alweer zeker 4 jaar geleden inmiddels dat ik er voor het laatst geweest ben samen met mijn kinderen...

Verder daarover. Naast de molen aldaar woonde de oudste broer van mijn opa met zijn vrouw, die toch wel minstens 90 jaar hebben mogen worden......Daar op bezoek gaan was atijd gezellig, net als bij heel veel familie daar, zoals bij mijn oudtante vlakbij de haven waar we nog wel eens verse garnalen hebben zitten pellen.....Maar deze broer had een heel goed geheugen, had op de grote vaart gezeten en zat boordevol verhalen ook over de oorlog, waar zijn vrouw trouwens ook bij was geweest. Wat een schitterende mensen.....
Bij de molen kun je trouwens zowel buiten als binnen zitten en genieten van heerlijke warme chocomel met een cranberry-gebakje. Wat wil je nog meer eigenlijk? Voor mij is dit meer dan genoeg! Een plek waar je heerlijk kunt uitwaaien; je mag er op met je auto maar op de fiets is zeker net zo leuk. Dus snel maar weer eens die kant uit gaan......











Mijn conlusie uit wat dingen die me sinds 2012
Vandaag lijkt het me wel een goed plan als mannen en vrouwen zich op verschillende planeten zouden bevinden

Back to happy times...

Moelijk te voor te stellen, maar er was ooit een tijd met weinig verantwoordelijkheden. oh, wat heb ik toen genoten.......nog geen kinderen, eigen baas, soms een vriend, veel vrienden en vriendinnen, weinig geld en veel hobby's en veel uitgaan vooral! Haha....dat zijn nou echt wat je noemt sweet memories. Dynasty 's middags en croissants als ontbijt, de middag was je ochtend. En dat stappen kon ook net zo goed op dinsdag of op donderdag zijn dus....dat maakte niet uit.
Het voelt lekker heel erg comfortzone-achtig om eens fijn in deze nostalgische gevoelens te duiken, no matter what other people say! In mijn eigen wereldje voelt nu tijdelijk gewoon even lekker veilig. Ik verwacht momenteel heel weinig van de mensen om me heen. Ben denk net iets teveel teleurgesteld. Ik geloof dus alleen in mezelf en vertrouw bijna alleen mezelf. Nou ja, ok, de kinderen horen hier ook bij.

Dit is nu even groot genoeg om mijn wereldje te zijn. Vandaag lekker gefietst, zeker 2 uur lang, mijn neus achterna, in de stralende zon langs het bos. Toen was mijn hoofd pas weer een beetje leeg. Ook hebben we lekker een andere blender gekocht waarmee we de heerlijkste smoothies aan het maken zijn; dat  was dus echt een goed idee van jou ja, dankjewel! (dit even tussen haakjes). Straks lekker aan de rijst als avondeten en een smoothie als toetje.

Muziek uit de oude doos. Op de een of andere manier vind ik de muziek van Jason Mraz ook een beetje ouderwets klinken, ook al is het niet echt oud.....Gisteravond had ik ineens het nummer van Bette Midler in mijn hoofd dat heet "Beast of Burdon". Echt zo'n lekker brutaal nummer en vooral een erg brutale zangeres. Geweldig.......Maar ja, Carly Simon vind ik ook nog steeds top, hoe oud haar muziek ook is. Dat is pas een echt sing-a-songwriter. Komen zulke enorme talenten nog wel voor?

Maar met back to happy times bedoelde ik vooral: terug naar dat gevoel. Terug naar dat gevoel van ongestraft gek kunnen doen, vooral niet bang zijn om op te vallen en heel erg voor het moment leven. Heb ik dat verleerd? Of wist ik toen meer dan dat ik nu weet? Want blijkbaar wist ik toen beter wat ik moest doen om te genieten en gelukkig te zijn. En dan praten we over 20 jaar geleden of meer he?
Ik ben enorm ouderwets opgevoed, in mijn belevenis. Moest er altijd netjes uitzien en mocht niet met een kort rokje lopen van net boven de knie toen ik al 20 was of rond die koers.... toch deed ik dat wel hoor, als mijn ouders het niet zagen! Kom op zeg......

Maar toch, ik verdien het gewoon.....

Laten we zeggen.......ik ben er bijna. Het laatste en zwaarste stuk moet ik nog afleggen. Gisteren viel ik meer per ongeluk dan expres in wat stukjes van de Olympische Spelen, waaronder wat zwemmen en wielrennen; zilver bij het zwemmen en eerste bij het wielrennen, de dames! Wat een euforie, tot tranen geroerd waren ze......en ik ook. Bij dat zwemmen helemaal, ik verplaatste me enorm in deze mensen, het was net of ik dar zelf stond. Ik liet de tranen alleen niet rollen omdat mijn zoon er naast zat, dus schaamde ik me.
Hieruit blijkt dus dat ik nog niet honderd procent mezelf durf te zijn en durf te geven. De twijfel heeft nog steeds de overhand. Ja sorry, het wordt vast saai voor de lezer, maar ik ben erg bang. Heb ook nog steeds veel last van faalangst en zie zelf vaak ook niet wat ik allemaal kan. Bang toch inderdaad voor de kracht in mezelf dan? Pffff......het is een vermoeiend proces.

Het zal ook wel veel schelen dat ik nogal wat teleurstellingen te verwerken heb gehad de laatste 10 a 15 jaar. Dit jaar was tot juli ook een jaar van tegenslag en gevoelens van eenzaamheid voor mij. Dus daar moest ik eerst doorheen. Nu, bijna augustus, en het roer zal om gaan. Zie het maar als een bedreiging ja, zie het maar als het zwaard van Damokles dat boven je hoofd hangt. Of anders gezegd, zie het als de wild horses uit die mooie droom die ik laatst had. Een ontembare volbloed hengst, zo voel ik me dus weer een beetje. Moet mezelf nog een zetje geven voor het laatste stukje tot aan de finish.
Want een ander zal het niet voor me doen, niet mijn familie, niet die goeie vriendin, niet die man die zoveel voor me betekent. Helaas......het zelfvertrouwen heb ik zelf weer op moeten bouwen dus moet ik de rest ook zelf doen.

En dan maakt het even niet welke richting ik precies kies. Ik moet alleen wel mezelf keer op keer weer overtuigen van mij eigen 'gelijk'. En ook me veel vaker afvragen 'is dit wel wat ik wil doen' ? En ook: geef ik mijn eigen grenzen wel duidelijk genoeg aan, en ook op tijd? Mijn eeuwige valkuil.....
In mijn drang om aardig gevonden te worden en te worden geaccepteerd laat ik veel te veel toe.
Maar nu ben ik er achter gekomen dat ik me helemaal niet afhankelijk meer op wil stellen,  ook niet in mijn werk dus......Ik ga liever voor mezelf beginnen als ik steeds maar niet word aangenomen voor een baan die ik graag wil! Het houdt een keer op namelijk....... Ik verdien veel beter.

Wat ga ik doen?

Een hele tijd bezig geweest met te onderzoeken wat ik niet graag wil doen.......kom ik nu in een soort vacuum terecht. Want, waarheen gaan we nu?
Dit is best eng, want dan kom je nog meer in zo'n fase van zelfonderzoek terecht. Nog meer jezelf onder de loep nemen. En dan botst ik vrij snel op tegen het feit dat ik erg onzeker ben en het oordeel van andere mensen vrees. Als er ergens iets mis gaat, denken mensen vaak dat ik de schuldige ben. Of is dit mijn projectie omdat ik gewoon aanneem dat mensen zo over mij denken, en ook van het feit dat ik zelf niet overtuigd ben dat ik het kan? Oh nee, ik dacht serieus dat ik deze fase al lang doorlopen had, maar ineens voel ik van niet.

Dus, wat gebeurt er? Ik loop tegen een gigantisch dikke muur op. Ik ben ontzettend bang voor afwijzing. nou daar zit je dan..........Gevecht tegen mezelf dus nu eerst.
En waar begin je dan? Help! Wie ben ik? De muziek helpt nu even niet meer, ik moet mezelf minstens een maand gaan afzonderen in een ver gelegen klooster......Dit is overigens iets dat ik zo'n 9 jaar geleden al eens serieus heb overwogen, toen ik een opleiding richting onderwijs moest staken wegens de zorg voor 3 kleine kinderen,wat echt te zwaar voor me werd.
Ok, dat is geweest. Nu kan ik denken: er is vast een reden waarom ik toch niet verder ben gegaan.
Ik ontdekte wel tijdens de lerarenopleiding dat ik het heel leuk vond om de les in een soort van theatervorm te brengen, en ook dat de creatieve vakken zoals tekenen me verreweg het meeste aanspraken! Dus toch iets van geleerd, ondanks dat ik het een zinloos jaar vond omdat ik het niet af heb kunnen maken.

Zit er al een tijd aan te denken om evenementen te gaan organiseren, maar dit is slechts 1 van de vele mogelijkheden. Mijn eigen blog ben ik al gestart, maar ook wil ik een eigen website waarbij ik creatieve produkten ga verkopen.
En oh ja, natuurlijk ik ben op zoek naar een eigen atelier-ruimte waar ik lekker kan tekenen, etsen en lino-snedes maken.
Mogelijk ga ik in september de opleiding SPW4 of SPH doen. Maar ja, dan in 1 jaar als het kan want ik heb al zoveel gestudeerd zonder dat ik er wat mee kon daarna. Dus ik heb geen tijd te verliezen eigenlijk! Mooi, nu heb ik een positieve gedachte gevonden waar ik me eens aan vast ga houden..... En ook mezelf eens wat meer op de eerste plaats gaan zetten. Want als ik dat niet doe kom ik namelijk niet in de richting te zitten die het beste bij me past. Het kan niet anders. Voor zoiets is het altijd het verkeerde moment, voor mij in ieder geval omdat mijn kinderen ook veel aandacht van me vragen.

Maar het gaat komen, als ik eerst maar uit het vaste stramien kan komen van banen aannemen die ik niks vind en die me dus logischerwijs ook totaal niet blij kunnen maken. Waarbij je geen waardering krijgt van je chef. Waarbij je uren door de anderen worden bepaald, jij als werknemer heel flexibel moet zijn maar het bedrijf helemaal niet!? Je telkens maar 1 dag van tevoren weet of je de volgende dag moet werken? Wat een stress en wat een onzekerheid. Hier ga ik dus niet meer voor kiezen, nee hoor, ik ga echt niet meer terug naar af.......

Een brede smaak......

Ok......ik weet het. Er is niks origineels aan, maar van sommige muziek krijg ik zo enorm kippevel....maar het kan ook zijn dat ik diep ontroerd raak en de tranen echt in mijn ogen staan. Even alles om me heen vergeten, dat kan ik dan wel.......Nee, eten zal ik wel maken die dag, maar kan heel goed een uurtje later worden. Time flies when you're having fun!
Grappig vind ik trouwens wel dat ik van nogal uiteenlopende muziek hou. Zo was er 2 weken terug Northsea Jazz op tv te zien......hier had ik graag heen gewild maar het was er niet van gekomen. Ik ben een grote fan van Lenny Kravitz, maar tot mijn verassing bleek dat James Morrison ook op het festival stond. Nou.......wat heb ik weer genoten van de opnamen van zijn muziek! Het komt op mij over alsof het echt met gevoel gezongen wordt en dan geniet ik dus echt. Jason Mraz heeft dat ook voor mij.

Maar het hoeven echt geen ballads te zijn; nog steeds doen stevige rock, ska, rockabilly, reggae en sommige dance-muziek het nog steengoed bij me! En stil zitten lukt dan eigenlijk niet......Maar daar is muziek ook niet voor gemaakt toch? Tegenwoordig zing ik zelf steeds vaker mee en ben flink aan het oefenen met mijn stem. Wie weet zal ik nog dit jaar op les gaan en volgend jaar bij een koor, of wat voor mezelf gaan opnemen? Het zou allemaal kunnen......ik heb eens even wat meer deuren opengezet.
Ook word ik er heel blij van omdat, merk ik, je door zo in de muziek op te gaan, je dichter bij je gevoel kunt komen. Dit is soms een hele heftige ervaring, want er kan zomaar ineens (oud) verdriet op komen zetten, waarvan je dacht dat je dat allang verwerkt had. Bijvoorbeeld.........
Ik vind het belangrijk als middel om mezelf goed te aarden, want daar heb ik vaak moeite mee. Heel snel neem ik namelijk de stemming van anderen over, en ik moet leren me daar tegen te wapenen? Waarom? Omdat ik anders allerlei klachten krijg en me heel snel moe kan voelen, in principe bijna altijd zonder aanwijsbare reden.

Shit happens.......maar nu ik heb ontdekt bij mezelf kan ik er eindelijk wat aan gaan doen! Blijkbaar ben ik dat gevoelige type, dat ik nooit wilde zijn, maar kan er niet echt niet meer omheen. En meteen......komt er een nummer in mijn hoofd. De Dijk: .....ik kan het niet, kan het niet alleen, ik heb het geprobeerd, ik kan er niet omheen.........
Ook heel toepasselijk weer mensen, dit! Whatever Gets You Through The Night....... toch?
Volgens mij wordt het heel snel tijd dat ik eens zelf ga proberen een nummer te schrijven. Ik heb namelijk een emmer vol inspiratie verzameld en daar wil ik nu dan eens af en toe wat uit gooien. Wacht maar af, ik blijf op deze weg doorgaan......Wish me luck!

tis alweer veel te laat

Deze blog gaat over verplichtingen. Over voortgestuwd worden in een richting die je zelf helemaal niet wil, geleefd worden en vooral over moe zijn daardoor.
Het moet nu maar eens stoppen. Ik wil gaan doen wat ik wil. Eindelijk durf ik en kijk ik niet meer naar hoe anderen mij beoordelen als ik dingen doe die men niet snapt. Bevrijding, lucht en ruimte, zo voelt het. Ik moet toegeven, nog steeds is het wel eng. Alsof ik het helemaal in mijn eentje moet doen. Maar feit is dat iedereen zijn zaakjes alleen moet opknappen, hoe lastig dat soms ook is.
De andere kant is natuurlijk wel, dat ik nu mezelf kan gaan ontdekken en mijn tijd niet meer hoef te verspillen aan me bezig houden met zaken die me hoegenaamd niet interesseren, ook niet uit beleefdheid naar de ander toe....

Maar nu......don't wanna miss another train! Ik ga mijn eigen route bepalen en wel heel snel......Nee, zie dit nu niet als een cliche of loze belofte. Nee, ik ga de strijd aan, de strijd met mezelf vooral. Want zoveel twijfels en onzekerheid hebben mijzelf jarenlang tegen gehouden. En dat is toch wel een periode van 15 jaar waar ik nu over praat. Logisch dat ik dit niet zomaar even in 1 week om kan gooien toch? Meer durven en doen, niet zoveel denken en piekeren meer.
Nog steeds kan ik helemaal niet goed zeggen dat iets me niet bevalt en ook mijn grenzen nog niet duidelijk aangeven. Ik ben inmiddels al wel veel beter geworden in het laten merken wat ik wel leuk vind en welke mensen ok zijn voor mij en ik zeg dat ook graag heel direct tegenwoordig! Want dat voelt zo ontzettend goed namelijk.

Bij deze blog hoop ik ook wat reacties te krijgen van anderen. Ik wil zo graag weten of dit voor mensen   herkenbaar is of juist totaal niet.
Nog zit ik zelf wel met een enorme blokkade. Dit is echt als een gigantische berg voor mij. Ik ben nog steeds heel erg gevoelig voor kritiek van anderen. Daarna krijg ik een soort vluchtgedrag...... Net zoals wanneer ik het gevoel tegen iemand te horen zeggen 'ik hou van je', zelfs al voel ik dat het zo is. Doodeng........ Of wat te denken van zomaar uit je dak gaan op lekkere muziek waar anderen bij zijn? Kan ik nog steeds met moeite, zelfs al zijn die mensen bekenden van mij. Pffffff....... waarom doe ik toch in vredesnaam zo moeilijk dan? Vertel het me.

Weer of geen weer

Zomer.......we moeten er wat van maken, weer of geen weer.
Ik bedoel, ik ben nu toch echt niet van plan om maar een beetje te gaan zitten omdat het sinds een maand zo'n beetje elke dag toch wel regent. Kijk, een enkele heftige stortbui is wel te doen; je kunt even schuilen en dan weer verder met waar je bezig was. Maar als het uren duurt vraagt het wel wat meer creativiteit om iets goeds met de dag te doen. Een optie is natuurlijk gaan zwemmen of wadlopen, want nat van onder en dan ook nat van boven maakt weinig uit....

Wat meer last heb ik van mensen die nogal erg vaak schijnen te moeten klagen over de neerslag. Hier in Nederland valt nu eenmaal gemiddeld veel neerslag, en daarover mokken zal weinig uithalen. De tuin doet het goed, alleen kun je wel niet zo goed genieten van de tuin in de regen. Pas nog was ik bij een barbecue, we zaten onder een grote tent zodat we bijna niks merkten van de regen.
Als je het nu omkeert naar positieve gedachten.....je zou wat meer creatief kunnen gaan zijn binnenshuis; is daar niet altijd genoeg te doen? Opruimen dan wel dingen repareren dan wel lekkere taart gaan maken of een mooie tekening maken. Ouderwets spelletjes doen wat je lang niet hebt gedaan en dan het liefst met zijn vieren want dat is gezellig en daarna een goede film kijken?
Zo, ik ben er dus al uit. Ga me echt niet zitten vervelen vandaag. En als het niet al te hard regent ga ik toch lekker een eind fietsen of wandelen.

Het is toch nooit goed......in Iowa in de Verenigde Staten hebben ze al acht weken last van enorme droogte en hitte en is hierdoor de oogst ernstig mislukt en worden de prijzen van sommige landbouwproducten nu flink verhoogd. In Dubai was het de afgelopen week 41 graden, niet om uit te houden en vooral geen weer om actief te willen zijn. Waar ik heen wil, is dat we eigenlijk wat meer moeten relativeren. Er zijn echt wel ergere dingen dan een slechte zomer, al blijft het jammer. Ik lig af en toe ook liever te bakken in de zon. Ik ben altijd zorgelozer als het mooi weer is en alles lijkt er mooier uit te zien.
Nu zullen we het wat meer uit ons zelf moeten halen. Voor mij is dit rare weer een reden om een stukje te schrijven, dus hou ik er ook wat aan over. Op tv staat nu de Tour de France aan, waar zonovergoten landschappen te zien zijn. Inmiddels is het alweer bijna twee uur en over een uur ga ik de stad in om te kijken of daar nog leuk nieuwe dingen te vinden zijn.....

Mijn eigen ding........

Gewoon je eigen ding doen. Ja........klinkt zeker goed, maar het is in de praktijk niet zo makkelijk als het lijkt! Zo wil ik graag nu eindelijk eens een baan die me wel bevalt, maar dit blijkt toch wel een lange en pijnlijke weg te zijn. Over het hoe en waarom van de baan zal ik op een ander moment nog ingaan. In de tussentijd ben ik weer wat meer aan het schrijven gegaan, ook een manier om het nuttige met het aangename te combineren!
Voor mezelf beginnen, maar ja, hoe, waarmee, wanneer en vooral: waarom?
Ik ben er sinds kort achter.......dat als je echt je eigen zin wil gaan doen, er ineens heel veel niet meer blijkt te passen in je leven. Zoals mensen bijvoorbeeld die je meer energie kosten dan dat je ervoor terug krijgt. Het kost even voordat je ziet wie dat zijn, maar interessant genoeg komen hier snel weer andere mensen voor in de plaats. Ook heb ik weer meer contact met mensen die ik een tijd niet gesproken had, dat was al veel te lang niet gebeurd......

De weg ligt open voor me........zou je dus zeggen. Helaas, kom ik al meteen heel veel valkuilen tegen.
Sommige nieuwe mensen blijken namelijk ook al heel snel nogal beperkt te zijn in hun denken. Van de buitenkant lijken heel veel mensen natuurlijk aardig en open, maar zijn dat dan toch niet. Het vastzitten in de spreekwoordelijke hokjes en het ouderwetse 'relatie'-denken vieren nog veel te vaak hoogtij. Ook deze zal ik dus van mijn lijstje moeten schrappen.
Mensen die kunnen luisteren zoek ik, mensen die me begrijpen en me willen stimuleren en vrij laten maar ook hun eerlijke mening durven te geven als het nodig is!

Ik vat het het liefst samen als: streng zijn voor anderen maar lief zijn voor mezelf.
En......alle mensen die zich nu persoonlijk aangesproken zouden voelen moeten zichzelf wat mij betreft toch eens onder een (hele zuivere) loep gaan plaatsen. Want dit alles is mijn mening en mijn ervaring en niet puur en alleen bedoeld als kritiek. Integendeel. Zie het eerder als een aanmoediging om wakker te worden en alles uit je leven te gooien dat niet zinvol meer is voor je broodnodige ontwikkeling. En geloof me, het zal soms best een eenzaam gevoel kunnen geven. Maar dat moet dan maar even......genieten van de stilte is ook een gave die nog niet iedereen beheerst.
Er is nog genoeg werk aan de winkel, voor mij in ieder geval zeker.

Tegen de stroom in

Wie schrijft die blijft. Dat schrijven is best verslavend, merk ik.....
Dat is toch niet normaal? Dat was de gedachte waar ik al een tijd mee in mijn hoofd zit. Oftewel..... de grootste gekken lopen vrij rond. Hier ben ik al een tijd van overtuigd. Natuurlijk vereist dit wel enige toelichting. Ik kan zoiets moeilijk zo simpelweg beweren alsof het een objectieve waarheid betreft.

Het lijkt natuurlijk een vrij simpele stelling. Maar waar ik eigenlijk naartoe wil, is dat mensen tegenwoordig erg makkelijk een stempel drukken op iemand. Stempeltje van 'gothic' of 'hard-core', kak of linkse rakker, maar waar ik vooral op doel is het stempelen van mensen die 'afwijkend' gedrag vertonen en hierdoor vaak in het bijzonder onderwijs terecht komen. Te denken valt dan aan termen als adhd, autisme en manisch-depressief. Want, wat moet je ermee? Het is lastig.
Het valt me op dat er in ieder geval in Nederland -over andere landen kan ik natuurlijk niet oordelen- een sterke cultuur heerst momenteel van kuddegeest en eenheidsworst. Wie met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, loopt veel risico. Kijk maar naar wat er gebeurde met de zogeheten klokkenluiders, die misstanden in bepaalde bedrijven aan de kaak wilde stellen. Namen hoef ik niet te noemen, veel mensen zullen dit herkennen.
Het aparte vind ik bovendien dat, zelfs als je je meer in het alternatieve circuit begeeft van bijvoorbeeld krakers en blowers, ook hier toch weer een hokjesgeest heerst. Je moet hier toch een bepaald type voor zijn, waar dan vaak een dito uiterlijk bij hoort en als het kan ook bijpassend gedrag. Met andere woorden, tegenstrijdigheid wordt over het algemeen niet echt geaccepteerd en ook kunnen de mensen maar moeilijk mee omgaan.

Bij dit alles speelt volgens mij een grote rol dat het allemaal sterk gaat om 'aanname'. Daarmee bedoel ik dat iemand al invult hoe die ander is voordat men die persoon kent. Natuurlijk is dit vooral gebaseerd op de eigen ervaringen en visies van die persoon. Dit zal best grotendeels een onbewust proces zijn, maar waar het om gaat is dat je hiermee de ander tekort doet.
Zou het niet veel meer een verrijking zijn als we eens wat minder uit gaan van het eerste vooroordeel, zeker ook wel vanuit het gevoel iemand bekijken en niet alleen vanuit het verstand? En vervolgens diegene het voordeel van de twijfel geven? Zeg maar, de 'voordeelregel' toepassen, doen we dan. En dan ontdekken dat die kandidaat bestempeld als adhd-er, wat blijkt uit zijn of haar gedrag zogezegd, misschien bepaalde dingen gewoon heel goed kan. Voorwaarde is wel, dat je de persoon neemt zoals -ie- is.
Ik ben ervan overtuigd dat men veel heeft laten liggen hierin. Er zijn zoveel slimme kundige mensen die  
qua gedrag niet doorsnee zijn maar een bepaalde plek echt dubbel en dwars verdienen. Diepgang en intelligentie is alleen wel vereist om dit goed te kunnen beoordelen.

Need a hug!

Emoties........ dat ligt nog steeds vrij moeilijk hier in ons kikkerlandje volgens mij. Die emoties tonen.
Tja,  ik ben nu eenmaal hier geboren, toevallig. Alhoewel, toeval bestaat niet zeggen ze......maar goed.
De laatste tijd merk ik steeds meer dat ik last heb van een chronisch 'hug'-tekort. Zowel letterlijk als figuurlijk wil ik meer geknuffeld worden. Het punt is alleen dat je mensen hiertoe niet kunt dwingen; het moet immers van hen zelf uitgaan?
Dat is dan meteen ook het lastige punt; ik ben niet iemand die om zoiets makkelijk vraagt, zelfs al heb ik een schreeuwend behoefte op dat moment. Ik moet dan eerst over een flinke drempel heen.... En het rare is, als ik dit feit ga relativeren, ik dan denk: waar ben ik bang voor en wat heb ik te verliezen? Niks, zou je denken. Maar, helaas komt er dan een IMMENS grote angst om de hoek kijken: angst voor afwijzing en niet geaccepteerd worden. Dus, gedraag ik me uiteindelijk maar zoals de meeste mensen doen. Afstandelijk, nuchter, onafhankelijk, kritisch, niet te spontaan.

Hiermee heb ik al een tijdlang een flink stuk van mezelf weggegeven. Ik ben ik al een tijd niet meer. Dit is toch al wel zeker vijf jaar aan de gang, wie weet al wel langer. Want ik ben een gevoelsmens, creatief, iemand die houdt van schoonheid en harmonie, muziek, warmte, liefde en gezelligheid. Als iemand vandaag tegen me zou zeggen dat ik er fantastisch uitzie, zou ik er nog eerder wat achter zoeken dan het aanvaarden als een compliment. Terwijl het hoogstwaarschijnlijk echt als een compliment bedoeld is! Dat gewoon ook verdiend is, in ieder geval in de ogen van de complimentenmaker. Want gebeurt er? Alles wordt weggeredeneerd en gerelativeerd. Het is net alsof, net zoals in de Nederlandse taal zelf, alles ingewikkelder en langdradiger wordt gemaakt dan het eigenlijk is.........Get back to basic, lijkt mij in dit geval een beter motto. Zie dingen zoals ze zijn, leef in het heden, doe dingen die goed voelen en bij je passen.

Het voelt al beter als ik het alleen al opschrijf..... tegelijk komt bij mij het besef dat ik zelf ook niet zo'n spontane hugger ben. Emoties delen als het zou moeten lukt me nog lang niet altijd. Ik moet me eerst veilig voelen voordat ik dat durf. Net zoals het 'huggen' zelf ook alleen gebeurt  met mensen die van zichzelf al die neiging hebben of met wie ik die click heb.
Hierdoor overkomt het me maar al te vaak dat ik me heel alleen en verloren voel temidden van veel mensen. Ik wil een hug........kan ook iemand zijn die ik niet of nauwelijks ken. Read my mind please..... want zelf durf ik mijn gevoelens niet te vertalen.

Zo werkt het bij mij dus.......hoe werkt het bij jou?

ja inderdaad....... er wordt steeds meer geblogd wereldwijd. Of er ook steeds meer blogs worden gelezen, vraag ik me wel af. Er is vast en zeker meer aanbod dan vraag op dit moment.
Mensen willen zich meer en meer uitdrukken. En je klikt sneller op een blog dan dat je een boek opzoekt in de kast en uitleest. Of iedereen in staat is om interessante blogs te produceren is nog maar de vraag. En of voor iedereen de blog de geschikte uitingsvorm zou zijn (je kunt het immers ook vertellen in een liedje?), laat zich raden. Helaas is, naar mijn mening, diepgang in de meeste blogs ver te zoeken. Of is dit niet het doel van de gemiddelde blogger?

Nog niet zo lang geleden hadden we alleen nog maar de 'column' in de krant, gesproken versies daarvan op radio en tv. En die columns moesten natuurlijk ook altijd weleerst goedgekeurd worden! En terecht.......een boek wordt toch -doorgaans- ook niet gepubliceerd zonder de goedkeuring van een paar personen? Anders is de kans wel enorm groot dat het niet voor meerdere mensen de moeite waard zal zijn om te gaan lezen.
Waar ik het ook over wilde hebben, is waar het woordje 'blog' nu eigenlijk vandaan komt.  Het is een vreemd woordje, als je het goed bekijkt.....
Een blog, of een weblog is een persoonlijk verhaal dat regelmatig wordt bijgehouden en op een website verschijnt. Meestal is het tekst, maar die tekst kan ook foto's, video of audio bevatten. Jorn Barger vond het woord 'weblog' uit in 1997. Het stond voor: 'loggen wat er op het web gevonden wordt' .
Peter Merholz maakte er toen een grapje van en gebruikte voor het eerst 'we blog'. In augustus 1999 kwam het bedrijf 'Blogger' met de site www.blogger.com.
Veel weblogs trekken na een tijdje toch wel een vast publiek. Op deze manier kan nieuws zich heel snel verspreiden. Er zijn verschillende soorten blogs; die van mij is een zogeheten 'themablog', die echt  over een bepaald onderwerp of beroep gaat.  Soms zitten er ook wel wat aspecten in van de 'lifelog', dat meer lijkt op een soort dagboek.
We blog..........in rap tempo en voor een vooral breed publiek!

Tot de volgende