In vervolg op mijn vorige stukje: hierbij citeer ik "We leven in een opgeklopte maatschappij waarin alles geweldig en fantastisch moet zijn maar de realiteit is vaak anders. Iedereen die mee wil tellen moet een winner zijn"(etc.), Dirk de Wachter, psychiater.
Hierbij sluit ik me aan. We hebben allemaal wel eens een hele moeilijke periode gehad of anders kennen we wel iemand die dat heeft. Maar we vallen voor mijn gevoel zo snel uit de toon. Je moet wel mee kunnen draaien in het aangegeven ritme natuurlijk en, als het om een groep gaat, wel in dezelfde toonsoort spelen anders val je erbuiten. Als je geen winner kunt zijn, dan ben je dus vanzelf een loser? Iets daar tussenin lijkt er niet echt te bestaan.
Mijn reactie is op dit moment (weer): dan val ik er maar buiten, dan doe ik het wel op eigen kracht. Ik ben het gevoel van afwijzing een beetje beu. En nee, ik bedoel dit niet als slachtoffer, juist als winnaar.
Denk je net een nieuwe vriendin erbij te hebben, wordt die weer in beslag genomen door anderen. Begrijpelijk maar ook pijnlijk. Dacht ik iemand erbij te hebben die op dezelfde golflengte zat.......misschien dus toch niet echt. Maar dat is me ook eerder al overkomen.
Maar we gaan vrolijk verder. Er zijn er nog wel een paar over die nog wel wat met mij kunnen en ik met hun.
Maar goed, daar wilde ik het dus niet echt over hebben. Die maatschappij, wat is dat toch? De strijd van het ego tegenover de andere kant, de ziel, het onderbewuste. Nou, ik weet wel voor welke kant ik kies. Ik kies NIET voor de angst die duidelijk bij het ego hoort. Het krampachtig vasthouden aan waarden die hun waarde al lang verloren hebben. Dat soort zaken. Nee.
Mijn inspiratie komt vandaag uit een stukje van Karina Zegers de Beijl. Dankjewel daarvoor. Dat stukje kwam voor mij echt zo precies op het goede moment, onvoorstelbaar!
Grappig is wel om te constateren dat ik mensen met problemen aantrek. Of misschien moet ik beter in de verleden tijd praten. Het was zo. Zelfs zo erg, dat ik alleen maar met mensen omging die met hun problemen bij me kwamen. Terwijl ik dacht dat we eens soort van vriendschap hadden, die in balans was. Niets was minder waar. Nu ik zelf af en toe een 'dip' heb dit jaar, merk ik dat ik bijna bij niemand terecht kan.
Het moet allemaal leuk en gezellig zijn, liefst met veel mensen erom heen. Geef mij maar af en toe een goed gesprek onder 4 ogen; meer dan genoeg. Maar doorgaans bevind ik me veel in gezelschap van mensen, die carriere, bezit, status en uiterlijk erg belangrijk vinden. Dan denk ik ook vooral aan zaken zoals eigen huis, verre vakanties, mooie kleren en een daarbij behorende slanke lijn.
Ik weet het, het klinkt misschien afgezaagd, maar zo ervaar ik het wel. En het enige dat ik toch wil, is helemaal mezelf zijn. Weet er iemand nog een plek waar dat kan, in alle openheid?
Hierbij sluit ik me aan. We hebben allemaal wel eens een hele moeilijke periode gehad of anders kennen we wel iemand die dat heeft. Maar we vallen voor mijn gevoel zo snel uit de toon. Je moet wel mee kunnen draaien in het aangegeven ritme natuurlijk en, als het om een groep gaat, wel in dezelfde toonsoort spelen anders val je erbuiten. Als je geen winner kunt zijn, dan ben je dus vanzelf een loser? Iets daar tussenin lijkt er niet echt te bestaan.
Mijn reactie is op dit moment (weer): dan val ik er maar buiten, dan doe ik het wel op eigen kracht. Ik ben het gevoel van afwijzing een beetje beu. En nee, ik bedoel dit niet als slachtoffer, juist als winnaar.
Denk je net een nieuwe vriendin erbij te hebben, wordt die weer in beslag genomen door anderen. Begrijpelijk maar ook pijnlijk. Dacht ik iemand erbij te hebben die op dezelfde golflengte zat.......misschien dus toch niet echt. Maar dat is me ook eerder al overkomen.
Maar we gaan vrolijk verder. Er zijn er nog wel een paar over die nog wel wat met mij kunnen en ik met hun.
Maar goed, daar wilde ik het dus niet echt over hebben. Die maatschappij, wat is dat toch? De strijd van het ego tegenover de andere kant, de ziel, het onderbewuste. Nou, ik weet wel voor welke kant ik kies. Ik kies NIET voor de angst die duidelijk bij het ego hoort. Het krampachtig vasthouden aan waarden die hun waarde al lang verloren hebben. Dat soort zaken. Nee.
Mijn inspiratie komt vandaag uit een stukje van Karina Zegers de Beijl. Dankjewel daarvoor. Dat stukje kwam voor mij echt zo precies op het goede moment, onvoorstelbaar!
Grappig is wel om te constateren dat ik mensen met problemen aantrek. Of misschien moet ik beter in de verleden tijd praten. Het was zo. Zelfs zo erg, dat ik alleen maar met mensen omging die met hun problemen bij me kwamen. Terwijl ik dacht dat we eens soort van vriendschap hadden, die in balans was. Niets was minder waar. Nu ik zelf af en toe een 'dip' heb dit jaar, merk ik dat ik bijna bij niemand terecht kan.
Het moet allemaal leuk en gezellig zijn, liefst met veel mensen erom heen. Geef mij maar af en toe een goed gesprek onder 4 ogen; meer dan genoeg. Maar doorgaans bevind ik me veel in gezelschap van mensen, die carriere, bezit, status en uiterlijk erg belangrijk vinden. Dan denk ik ook vooral aan zaken zoals eigen huis, verre vakanties, mooie kleren en een daarbij behorende slanke lijn.
Ik weet het, het klinkt misschien afgezaagd, maar zo ervaar ik het wel. En het enige dat ik toch wil, is helemaal mezelf zijn. Weet er iemand nog een plek waar dat kan, in alle openheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten