de mooie dingen

De mooie dingen in het leven geven mij kracht. Vaak verbaast het me dat veel mensen niet zoveel lijken te geven om mooie dingen, of er domweg niet de tijd voor nemen of krijgen.
Vooral als ik het even moeilijk heb, helpt het enorm om in een mooie film, mooie kunst of mooie muziek of een mooi boek te duiken!
Wat is er zaligmakender dan dat? Voor mij niet veel. Ja, lekker de natuur in gaan en daarvan genieten, maar soms is het daar gewoon geen geschikt weer voor. Niet vreemd dat mensen (lees vrouwen) vaak lekker gaan winkelen als ze in een dipje zitten. En dan vooral naar 'feelgood' winkels gaan natuurlijk he, niet naar de supermarkt....

Gun jezelf de tijd om te genieten van dingen die ogenschijnlijk niet zo belangrijk zijn. Ze zijn juist VEEL belangrijker dan regels, papieren, beoordelingen, stress, competitie, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Natuurlijk kun je spanningen ook kwijtraken door lekker te gaan sporten, te schreeuwen of eens een goed gesprek te hebben met een vertrouwd persoon. Kijk, dat sporten of schreeuwen kan bijna altijd, maar die persoon is nu eenmaal niet altijd voorhanden.
Nee, voor mij hebben die mooie dingen de voorkeur. En natuurlijk even flink lachen. Lachen om niks, lachen om onzin, het maakt niet uit om wat.
En verder natuurlijk een lieve opmerking van een vriend of vriendin, of van een familielid. Ik heb dat met mijn kinderen, vroeger ook met mijn oma. Vroeger had ik zo'n lieve neef, die ik nu bijna nooit meer zie. Praten kan ik soms met mijn ouders.

Ha......dit is grappig. Nu heb ik mezelf uit een dip gehaald waar ik sinds gisteren in zat door allemaal positieve en leuke dingen op te noemen! Meteen bedenk ik een heleboel dingen die ik vandaag nog wil en moet doen. De dag kan niet lang genoeg zijn. Gisteren kon ik niet wachten tot de dag om zou zijn.... Het is echt niet te geloven.

Melancholiek

Tijdje geleden alweer dat ik het vorige stukje schreef.......
Vandaag, elke muziek die ik opzet heeft een melancholiek karakter. En dat word of ben ik dus ook op dit moment. Waarom? Geen idee. Ik droomde nogal vreemd, geen zin om vroeg op te staan. Er werd me een baan aangeboden terwijl ik al een andere baan had. 'Ze' kwamen zelfs naar mijn huis toe om me te vragen. Ook dooide het al. Eenmaal uit bed, zag ik dat het weer was begonnen met sneeuwen! Vreemd......

Nu heb ik nog steeds geen zin om de deur uit te gaan vandaag. Zal wel moeten, om boodschappen te doen. Daarna ook nog naar een verjaardag toe. Allemaal aardige mensen, maar ik kan me er bijna niet toe bewegen.
Heb zo'n gevoel vandaag dat ik heel veel dingen verkeerd heb aangepakt. Hebben mijn kinderen het wel goed, zijn ze gelukkig, zullen ze zichzelf kunnen redden binnenkort? Is de baan waar ik net mee ben gestart wel de baan voor mij? Pieker je rot, lijkt het wel.
Waarschijnlijk heb ik juist gewoon afleiding nodig. Vanavond een lekkere borrel en een goeie film....

Dit lijkt me al te meer reden om mijn website snel de lucht in te laten slingeren. Op deze website wil ik sieraden, schilderijen en tassen te koop aanbieden, plus wat er eventueel later nog meer bij komt.
De naam heb ik verzonnen, en ook al een schets voor de vormgeving en de kleuren. Waarom ben ik dan niet BLIJ?
Dan bedenk ik me dat ik erg veel moeite heb moeten doen om weer opnieuw aan het werk te komen. Dat komt me zo onrechtvaardig voor. Ik ben net zo goed in het werk als anderen zoals ik het zie, dus daar ligt het niet aan.

Nee, ik moest zogezegd tijd voor mezelf nemen. Dat heb ik gedaan, en nu zie ik dat weinig mensen tijd voor mij hebben. Niet dat ze er wat aan kunnen doen. Veel mensen hebben het druk, met werk, zorgen, gezondheid, noem het maar op. Het is juist dat wat me eenzaam en zwaar gevoel geeft. merk ik. Een terug naar bed willen gaan-gevoel. Maar dat kan dan net weer niet vandaag, pfffffffff....
Ik ga maar even een half uur lezen en dan een nieuwe poging doen, denk ik!

Blokkade

.....of noem het gewoon geen inspiratie hebben. Of een writer's block. Maar volgens mij heb ik nu eerder meer last van een block op mijn leven..... Waar wil ik heen, en nee dan bedoel ik niet op vakantie.
Ik kan beginnen in een nieuwe baan, maar is dit wel het werk dat bij me past? Of moet ik gewoon een paar maanden nemen om daar achter te komen? Het is lastig.....waarom blijf ik toch altijd zo twijfelen?
Moet je niet gewoon een beetje riscio in het leven nemen soms? Toch wel. Waar schrik ik dan voor terug? Bang dat ik niet zal voldoen, is dat het?

Voor nu besluit ik dat ik er in zal duiken met vol enthousiasme, als het niet echt bij me past zal dat snel genoeg blijken....
Bezig blijven vind ik nu heel belangrijk. Mensen hoeven mijn processen ook niet zo nodig te begrijpen, dat moet ieder toch voor zichzelf doen? Roam, if you want to......We hebben eigenlijke onbeperkte bewegingsvrijheid, maar we beperken onszelf. Laten ons beperken door anderen en geven dan vervolgens 'die anderen' de schuld.
Hmmmmm, dat kan natuurlijk niet. Dat is niet eerlijk zijn tegenover jezelf. Neem juist de ruimte.

Vervolgens dringt zich de gedachte op: is het wel zo bijzonder wat ik doe? Zit ik niet in de verkeerde richting? Nee, het is goed, ga er gewoon mee door. Het gaat me lukken.
Geen tijd voor twijfels meer; twijfels komen uit angst, en angst is net zo foute emotie als schaamte en jaloezie, en vooral net zo destructief! Hier moet je jezelf dus gewoon vaak aan helpen herinneren. Lief zijn voor jezelf in de zin van jezelf vertrouwen schenken, en ook geduld hebben met het proces dat verandering heet.

Vorig jaar heb ik wat nieuwe talenten ontdekt bij mezelf. Die ik allang had misschien, maar pas net achter kwam. Vreemd is dat.Ik heb me lang laten leven door anderen, geleefd voor de goedkeuring van anderen.... En raad eens? Nooit was het goed genoeg wat ik deed, want ik deed niet wat ik zelf echt leuk vond.
Nu ben ik op het punt beland waar het me om ging. Ik heb een deelsucces behaald. Nee, niet alleen om mijn nieuwe baan of de website die ik wil gaan lanceren, een prettig gevoel over mezelf is het. Ik merk in deze fase ook dat veel mensen mijn gezelschap (meer dan eerst?) erg op prijs stellen. Dat is ook een leuke bijkomstigheid!
Maar nu........ga ik er eind aan breien. Mijn bed staat naar me te lonken!

Geen zin om te schrijven.....

Maar ik kijk wel gewoon wat er uit komt rollen.
Nee, ik heb geen zin in goede voornemens. Wel wil ik kijken naar wat er mis ging in 2012 en wat ik dus anders zou willen doen. Een analyse, als het ware. Ik moet wat verstandiger worden van mezelf, me niet meer zo laten meeslepen door emoties. Daar heb ik nogal vaak last van namelijk.....
En oh wat zou ik dat graag willen voorkomen, maar ik zou niet weten hoe.

Wat ik het liefst zou willen is een ideale wereld, met om te beginnen een ideaal huis. Een ideale partner en natuurlijk een ideaal kind. Nu heb ik er van dat laatste al drie, maar nog maar 1 die nog 'echt' thuis woont. Een ideaal huisdier heb ik overigens al, een kat.
Ik heb al wel bedacht dat een ideale wereld al een stukje dichterbij zou komen als ik er wat minder van zou verwachten. Maar dat huis van mij kan wel echt beter, ik woon nu al 14 jaar zelfs denk ik, en het is echt veel te klein geworden. Dat was het al die tijd al, maar nu begint het echt storend te worden! We zijn er uit gegroeid.

Verder heb ik ook besloten dat ik tijd en ruimte wil om te leven. En dit zal ik afdwingen als ik het niet krijg. Ik heb mijn tijd en vooral mijn ruimte nodig; ik wil niet onder druk gezet worden. Zeker wil ik ook graag een persoon naast me maar juist diegene moet me niet onder druk zetten en in een soort keuslijf willen persen.
Zo ben ik iemand die er graag op uit gaat en dat wil ik ook blijven doen; desnoods alleen als er niemand met me wil!
Als ik het voor mezelf samenvat, zijn er dus heel veel dingen die ik niet wil en maar een paar die ik wel wil, maar dan ook echt heel graag....Dus er zit een duidelijke lijn in.

Wat ik vooral ook niet meer wil, is teveel van anderen verwachten. Ik denk te snel dat mensen mij net zo aardig vinden als ik hen, en zo werkt het helaas niet. Bovendien is niet iedereen oprecht in andere mensen geinteresseerd. Hard, maar waar. Ik ben niet verbitterd, dat niet. Wakker worden moet ik eindelijk eens een keertje. We leven niet in utopia, ik zou toch eens volwassen moeten worden na 47 jaar misschien?
Maar verwacht daarbij niet van mij dat ik mijn dolle en gekke buien kwijt raak. Dat nooit......want dan zou ik mezelf zijn kwijtgeraakt. Never.