Zo makkelijk........zo vertrouwd........bijna zoiets als in je comfortzone zitten. Je wentelen in je angsten en zorgen. Hierdoor heel veel dingen uit de weg gaan, niet meer durven. Als je die vervelende dingen dan soms toch niet kunt vermijden, ga je klagen. Als je lang genoeg klaagt, zullen de anderen het wel uit hun hoofd laten om je mee te vragen naar die vervelende bezigheid, toch?
Hahaha juist, niets is dus minder waar. Want je gaat deze situaties natuurlijk blijven aantrekken tot je geel een groen ziet van ergernis. Hoe simpel het ook klinkt, omdat je er van moet leren. Moet leren dat je met die angst zal moeten leren omgaan, hoe dan ook.Je zit hierbij alleen maar in de weg als je dit forceert of wil tegen gaan. Accepteer liever hetgeen je niet kunt veranderen.
Dit doet me denken aan wat ik als kind had: een enorme angst om over te geven. Dit probeerde ik tegen te houden, zelfs als ik werkelijk doodziek was. Met als gevolg dat ik natuurlijk alleen nog maar zieker werd, wat denk je? Dat kon natuurlijk ook niet anders. Ik snapte toen nog niet dat het misschien wel even nodig was op dat moment, ik was doof en blind door angst.
Tegenwoordig ontwaar ik bij mezelf nog steeds een lichte vorm van claustrofobie. Ik ga niet elke keer meer situaties uit de weg waarin ik me opgesloten kan voelen; dit is namelijk vrijwel niet te doen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar die angst vandaan komt, ik heb geen hoogtevrees, durf wel van een hoge glijbaan, maar durfde lange tijd niet door een afgesloten (water)glijbaan of ook liever niet door een tunnel te rijden met de auto.......
Het is echt een ongelofelijk lastig iets. Het beperkt je vaak in je doen en laten, die angsten. Natuurlijk weet je meestal niet waar je angst vandaan komt. Tenminste, ik wist dat nooit. Daardoor werd ik alleen maar bozer, ik vond mezelf echt een aanstelster! Maar ja, daarmee is het dus niet opgelost. De angst die ik had om in een grote groep mensen te zijn (die ik niet ken) of in het openbaar te spreken heeft misschien met die 'claustrofobie' te maken? Het gaat vooral om het gevoel niet weg te kunnen, zeg maar.
Het is allemaal een stuk minder erg. Een aantal jaar geleden zag ik echt vaak beren op de weg; dit was 20 a 25 jaar terug. Ik had ook vaak de neiging om te denken dat mensen me niet mochten of me raar vonden. Een hemeltergende verlegenheid, die me al achtervolgde vanaf de middelbare school-periode.
Maar dus........nu kan ik met recht zeggen dat ik van vrijwel al mijn angsten af ben.Ik durf nog steeds niet in de achtbaan, of iemand moet me echt overhalen. Maar ja, zo heeft ieder zijn ding toch? Nu voelt het zoveel vrijer, alsof je ineens kan gaan en staan waar je wil.......
Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. Het is goed om eens kritisch tegenover jezelf te gaan staan, eens goed in spiegel te gaan kijken figuurlijk gesproken. Al valt het tegen, niet te snel opgeven. Ga die angst te lijf, wat het in jouw geval ook mag zijn. Dat weet je zelf het beste.......
Hahaha juist, niets is dus minder waar. Want je gaat deze situaties natuurlijk blijven aantrekken tot je geel een groen ziet van ergernis. Hoe simpel het ook klinkt, omdat je er van moet leren. Moet leren dat je met die angst zal moeten leren omgaan, hoe dan ook.Je zit hierbij alleen maar in de weg als je dit forceert of wil tegen gaan. Accepteer liever hetgeen je niet kunt veranderen.
Dit doet me denken aan wat ik als kind had: een enorme angst om over te geven. Dit probeerde ik tegen te houden, zelfs als ik werkelijk doodziek was. Met als gevolg dat ik natuurlijk alleen nog maar zieker werd, wat denk je? Dat kon natuurlijk ook niet anders. Ik snapte toen nog niet dat het misschien wel even nodig was op dat moment, ik was doof en blind door angst.
Tegenwoordig ontwaar ik bij mezelf nog steeds een lichte vorm van claustrofobie. Ik ga niet elke keer meer situaties uit de weg waarin ik me opgesloten kan voelen; dit is namelijk vrijwel niet te doen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar die angst vandaan komt, ik heb geen hoogtevrees, durf wel van een hoge glijbaan, maar durfde lange tijd niet door een afgesloten (water)glijbaan of ook liever niet door een tunnel te rijden met de auto.......
Het is echt een ongelofelijk lastig iets. Het beperkt je vaak in je doen en laten, die angsten. Natuurlijk weet je meestal niet waar je angst vandaan komt. Tenminste, ik wist dat nooit. Daardoor werd ik alleen maar bozer, ik vond mezelf echt een aanstelster! Maar ja, daarmee is het dus niet opgelost. De angst die ik had om in een grote groep mensen te zijn (die ik niet ken) of in het openbaar te spreken heeft misschien met die 'claustrofobie' te maken? Het gaat vooral om het gevoel niet weg te kunnen, zeg maar.
Het is allemaal een stuk minder erg. Een aantal jaar geleden zag ik echt vaak beren op de weg; dit was 20 a 25 jaar terug. Ik had ook vaak de neiging om te denken dat mensen me niet mochten of me raar vonden. Een hemeltergende verlegenheid, die me al achtervolgde vanaf de middelbare school-periode.
Maar dus........nu kan ik met recht zeggen dat ik van vrijwel al mijn angsten af ben.Ik durf nog steeds niet in de achtbaan, of iemand moet me echt overhalen. Maar ja, zo heeft ieder zijn ding toch? Nu voelt het zoveel vrijer, alsof je ineens kan gaan en staan waar je wil.......
Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. Het is goed om eens kritisch tegenover jezelf te gaan staan, eens goed in spiegel te gaan kijken figuurlijk gesproken. Al valt het tegen, niet te snel opgeven. Ga die angst te lijf, wat het in jouw geval ook mag zijn. Dat weet je zelf het beste.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten