......Voldoen aan een beeld dat de buitenwereld van je heeft, de samenleving, je werk, je familie, je vrienden.Welk beeld hebben zij dan eigenlijk, en in hoeverre doet dat ertoe? Want wat zou je daar de zenuwen van kunnen krijgen, als je continu probeert te voldoen aan wat anderen van je verwachten. Dat hou je niet lang vol, dan wordt je doodmoe.......Toch heb ik dit lange tijd gedaan, met als resultaat dat ik voor mezelf heel weinig heb bereikt. Oftewel, nauwelijks de dingen heb gedaan die ikzelf wilde. Zoals reizen, zoals me ontplooiien, zoals mijn talenten ontdekken, zoals andere mensen helpen, bijvoorbeeld.
Sinds kort mediteer ik, en probeer ik onder meer op die manier te ontdekken welke dingen WEL echt bij me passen in mijn leven. Die staan bijna altijd haaks op wat ik tot nu toe heb gedaan, en vooral haaks op wat mijn ouders me hebben proberen mee te geven...... Niks zachte heelmeesters dus nu, omwenteling is noodzakelijk en snel!
Tijd voor de (zons)ondergang van het oude leven, tijd voor het nieuwe. Nieuwe dag, nieuwe periode.
Op dit moment ga ik door de pijn van het gevoel van afwijzing; niet goed genoeg zijn, altijd je maar aan moeten passen, en dan nog niet gezien worden, voelen dat je ouders je niet begrijpen en bekritiseren, je partner die niet geaccepteerd wordt door je ouders en daardoor ook niet door je kinderen, een hele waslijst van dingen die met afwijzing verweven zijn.
Tot ik op een gegeven moment zal zeggen : STOP! tegen die pijn. Nu is het klaar, en gaan we verder. Ik moet mezelf accepteren. Ik ben niet doorsnee en wil dat ook niet langer proberen te zijn. Ik moet naar een punt toe in mijn leven dat alleen IK ken, niemand anders. Het liefst samen met die man die ik ook niet echt begrijp, maar waar ik wel van hou! En lukt het niet samen uiteindelijk, dan doe ik het alleen. Ik kan namelijk zoveel meer als ik mijn eigen zin doe, mijn eigen gangetje ga.
Dan pas voel ik me sterker, en bijna onbegrensd. Niks is gek in mijn ogen, alles is geoorloofd.
Wat een apart stukje is dit aan het worden......het lijkt wel of ik bezig ben met een kruistocht. Gevecht tegen de windmolens, op zoek naar luchtkastelen. Of.....is het toch wel een strijd? Gevecht tegen mijn aloude angsten, dat hopelijk dan uitmondt in een soort pelgrimstocht, waarbij ik een tip van de sluier van het mysterie mag gaan oplichten? Kun je me nog volgen?
Met een raar gevoel in mijn buik naderen we nu 21 december 2012. Ik kan een zekere angst niet ontkennen, maar tevens een fijn gevoel van spanning. Ik durf het aan, ik ga er voor!
De conclusie is uiteindelijk dan toch: Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan.......
Sinds kort mediteer ik, en probeer ik onder meer op die manier te ontdekken welke dingen WEL echt bij me passen in mijn leven. Die staan bijna altijd haaks op wat ik tot nu toe heb gedaan, en vooral haaks op wat mijn ouders me hebben proberen mee te geven...... Niks zachte heelmeesters dus nu, omwenteling is noodzakelijk en snel!
Tijd voor de (zons)ondergang van het oude leven, tijd voor het nieuwe. Nieuwe dag, nieuwe periode.
Op dit moment ga ik door de pijn van het gevoel van afwijzing; niet goed genoeg zijn, altijd je maar aan moeten passen, en dan nog niet gezien worden, voelen dat je ouders je niet begrijpen en bekritiseren, je partner die niet geaccepteerd wordt door je ouders en daardoor ook niet door je kinderen, een hele waslijst van dingen die met afwijzing verweven zijn.
Tot ik op een gegeven moment zal zeggen : STOP! tegen die pijn. Nu is het klaar, en gaan we verder. Ik moet mezelf accepteren. Ik ben niet doorsnee en wil dat ook niet langer proberen te zijn. Ik moet naar een punt toe in mijn leven dat alleen IK ken, niemand anders. Het liefst samen met die man die ik ook niet echt begrijp, maar waar ik wel van hou! En lukt het niet samen uiteindelijk, dan doe ik het alleen. Ik kan namelijk zoveel meer als ik mijn eigen zin doe, mijn eigen gangetje ga.
Dan pas voel ik me sterker, en bijna onbegrensd. Niks is gek in mijn ogen, alles is geoorloofd.
Wat een apart stukje is dit aan het worden......het lijkt wel of ik bezig ben met een kruistocht. Gevecht tegen de windmolens, op zoek naar luchtkastelen. Of.....is het toch wel een strijd? Gevecht tegen mijn aloude angsten, dat hopelijk dan uitmondt in een soort pelgrimstocht, waarbij ik een tip van de sluier van het mysterie mag gaan oplichten? Kun je me nog volgen?
Met een raar gevoel in mijn buik naderen we nu 21 december 2012. Ik kan een zekere angst niet ontkennen, maar tevens een fijn gevoel van spanning. Ik durf het aan, ik ga er voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten