Over mannen, op wie wij (vrouwen) vaak zo afgeven.
Is het niet tegelijkertijd zo dat ze, gevoed door hun diepgewortelde angsten, vooral vaak heel stoer moeten doen van zichzelf en hun emoties zo weinig mogelijk tonen? Of is dat vooral het gevolg van een opvoeding die nogal in de tijd is blijven hangen?....
Ik vind het persoonlijk nogal raadselachtig. Ben er nog niet uit. Want ik vind 'ze' persoonlijk heel moeilijk te volgen. En snel op hun teentjes getrapt. Staan niet open voor advies. Proberen zich vooral door hun handelen en niet hun woorden te bewijzen.
Maar is dat ook inderdaad zo, of is het meer tekortkoming van mezelf of van de vrouw in het algemeen, dat we 'ze' zo slecht begrijpen? (hij is zo gesloten.....maar ja mannen zijn nu eenmaal minder open, etc...)
We hebben het als vrouw natuurlijk ook vaak wel heel erg met onszelf te doen. En zitten boordevol complexen, sorry dat ik het zeg, onder meer over ons uiterlijk. Maar ik kan er niet omheen. Dus......de polarisering, om het maar zo te noemen, berust grotendeels op een flink stuk onbegrip en ook veel zelfbeklag van de afzonderlijke sexen.
Alhoewel klagende vrouwen wel eerder geaccepteerd worden dan klagende mannen. Binnen een relatie schijnt een man dan weer wel vaak te mogen klagen, vooral als ze ziek thuis zijn........Dat kun je maar beter niet te vaak meemaken! Misschien dat vrouwen zich daarom vaker ziek melden op hun werk, omdat hun ziek zijn niet wordt geaccepteerd, en dit hun manier is om aandacht te vragen?
En een man is natuurlijk wel echt ziek als hij zich afmeldt, toch? Mmmm....
Natuurlijk heeft dit alles weinig te maken met de feestdagen waar we nu middenin zitten. Tussen Kerst en Oud en Nieuw om precies te zijn. Maar ach......dit is toch een onderwerp van alle tijden? Ik zou het liefst bruggen slaan tussen al die verschillende mensen, als het even kon. Dat iedereen mekaar waardeert juist omdat we verschillend zijn, de ander anders is dan wij zelf, bedoel ik dan. Zowel wat uiterlijk betreft als wat de denkwijze en opvattingen betreft.
Heerlijk toch? Dat is juist inspiratie! We kunnen ons aan mekaar spiegelen. Bovendien is het vaak zo dat we ons het meeste schijnen te ergeren aan de mensen met wie we veel gemeen hebben.......dus leve het (sexe)verschil en de les die we daaruit kunnen leren!
Spoedcursus: hoe ben ik een mens, of (als je nog geen mens bent,) hoe word ik er eentje? ;-)
Is het niet tegelijkertijd zo dat ze, gevoed door hun diepgewortelde angsten, vooral vaak heel stoer moeten doen van zichzelf en hun emoties zo weinig mogelijk tonen? Of is dat vooral het gevolg van een opvoeding die nogal in de tijd is blijven hangen?....
Ik vind het persoonlijk nogal raadselachtig. Ben er nog niet uit. Want ik vind 'ze' persoonlijk heel moeilijk te volgen. En snel op hun teentjes getrapt. Staan niet open voor advies. Proberen zich vooral door hun handelen en niet hun woorden te bewijzen.
Maar is dat ook inderdaad zo, of is het meer tekortkoming van mezelf of van de vrouw in het algemeen, dat we 'ze' zo slecht begrijpen? (hij is zo gesloten.....maar ja mannen zijn nu eenmaal minder open, etc...)
We hebben het als vrouw natuurlijk ook vaak wel heel erg met onszelf te doen. En zitten boordevol complexen, sorry dat ik het zeg, onder meer over ons uiterlijk. Maar ik kan er niet omheen. Dus......de polarisering, om het maar zo te noemen, berust grotendeels op een flink stuk onbegrip en ook veel zelfbeklag van de afzonderlijke sexen.
Alhoewel klagende vrouwen wel eerder geaccepteerd worden dan klagende mannen. Binnen een relatie schijnt een man dan weer wel vaak te mogen klagen, vooral als ze ziek thuis zijn........Dat kun je maar beter niet te vaak meemaken! Misschien dat vrouwen zich daarom vaker ziek melden op hun werk, omdat hun ziek zijn niet wordt geaccepteerd, en dit hun manier is om aandacht te vragen?
En een man is natuurlijk wel echt ziek als hij zich afmeldt, toch? Mmmm....
Natuurlijk heeft dit alles weinig te maken met de feestdagen waar we nu middenin zitten. Tussen Kerst en Oud en Nieuw om precies te zijn. Maar ach......dit is toch een onderwerp van alle tijden? Ik zou het liefst bruggen slaan tussen al die verschillende mensen, als het even kon. Dat iedereen mekaar waardeert juist omdat we verschillend zijn, de ander anders is dan wij zelf, bedoel ik dan. Zowel wat uiterlijk betreft als wat de denkwijze en opvattingen betreft.
Heerlijk toch? Dat is juist inspiratie! We kunnen ons aan mekaar spiegelen. Bovendien is het vaak zo dat we ons het meeste schijnen te ergeren aan de mensen met wie we veel gemeen hebben.......dus leve het (sexe)verschil en de les die we daaruit kunnen leren!
Spoedcursus: hoe ben ik een mens, of (als je nog geen mens bent,) hoe word ik er eentje? ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten