Een dag na het Groot Dictee der Nederlandse taal op tv, dat erg leuk was, wil ik toch eens filosoferen op de gedachte dat we het (soms) gewoon moeten doen met wat we toebedeeld krijgen. Want, hoe hard je soms ook knokt, soms is het simpelweg zo dat je even geduld moet hebben. Geduld tot je aan het werk kan, geduld tot je iets kan kopen, ergens naartoe kan gaan, iemand weer tijd voor je heeft, en noem nog maar even op.
Want waar het om draait, je kunt het niet alleen, hoe graag je dat soms ook zou willen. Dus ben je afhankelijk van de medewerking van de mensen om je heen, of van het lot, hoe je het ook noemen wil....
Gelukkig ben ik zelf de frustratie al voorbij, maar dat geldt duidelijk niet voor iedereen! Terwijl ik juist geloof dat juist in deze tijd creativiteit hoogtij kan vieren, en dit dan in de breedste zin van het woord. Vooral belangrijk bij alles is: jezelf blijven! Dicht bij jezelf blijven, zelfs al lijk je jezelf wel gewoon even kwijt te zijn.
Denk niet dat het mij altijd lukt. Maar ben wel dit jaar flink aan het schrijven en schilderen geslagen, en sinds twee maanden gestart met elke week zwemmen en ook met mediteren! Ik vind mezelf goed bezig zijn. Schouderklopje voor mezelf. Ik kan mezelf gewoon opbeuren en opkrikken tegenwoordig. Ok, toegegeven, er zijn nog steeds zaken waarbij ik niet aan moet denken, zoals dat mijn dierbaren iets zal overkomen, dan raak ik vrijwel meteen in paniek bij het idee alleen al....
Er zijn natuurlijk uitersten.....
Toch is het zo, dat in principe niemand verdriet, lijden en afscheid nemen bespaard kan blijven. Onmogelijk. Vergeet het maar. En ook pogingen om alles in het leven te begrijpen, staak die maar meteen. Want de mensen die het hardst lijken te knokken voor wat dan ook, lijkt het meestal juist niet te lukken.
Ze zijn er niet voor in de wieg gelegd, of voor iets heel anders in de wieg gelegd, dat ze zelf nog niet helemaal kunnen ontwaren. Kan een ieder van ons leren wat de bedoeling van ons leven is nog tijdens ons leven?
Zoveel mensen lijken een antwoord te hebben op grote vragen, ze roepen massaal op tot geloof, hebben inmiddels een medicijn voor zo'n beetje alle ziekten binnen handbereik, boeken en therapieen te over om maar vooral gelukkig leren te zijn, en toch.......strandt menigeen, zoals een walvis op een strand in veel te ondiep water. Waarom?
Gaat het er om, dat we moeten accepteren dat het is zoals het is. Dat we moeten aanvaarden dat, wat we niet kunnen veranderen, is en zo moet zijn?
Onbedoeld is deze blog nogal zwaar geworden. Terwijl ik ALLEEN maar wilde zeggen: we moeten roeien met de riemen die we hebben! Geloof me maar, ik kan het weten, want ik heb vaker met het bijltje gehakt..........
Want waar het om draait, je kunt het niet alleen, hoe graag je dat soms ook zou willen. Dus ben je afhankelijk van de medewerking van de mensen om je heen, of van het lot, hoe je het ook noemen wil....
Gelukkig ben ik zelf de frustratie al voorbij, maar dat geldt duidelijk niet voor iedereen! Terwijl ik juist geloof dat juist in deze tijd creativiteit hoogtij kan vieren, en dit dan in de breedste zin van het woord. Vooral belangrijk bij alles is: jezelf blijven! Dicht bij jezelf blijven, zelfs al lijk je jezelf wel gewoon even kwijt te zijn.
Denk niet dat het mij altijd lukt. Maar ben wel dit jaar flink aan het schrijven en schilderen geslagen, en sinds twee maanden gestart met elke week zwemmen en ook met mediteren! Ik vind mezelf goed bezig zijn. Schouderklopje voor mezelf. Ik kan mezelf gewoon opbeuren en opkrikken tegenwoordig. Ok, toegegeven, er zijn nog steeds zaken waarbij ik niet aan moet denken, zoals dat mijn dierbaren iets zal overkomen, dan raak ik vrijwel meteen in paniek bij het idee alleen al....
Er zijn natuurlijk uitersten.....
Toch is het zo, dat in principe niemand verdriet, lijden en afscheid nemen bespaard kan blijven. Onmogelijk. Vergeet het maar. En ook pogingen om alles in het leven te begrijpen, staak die maar meteen. Want de mensen die het hardst lijken te knokken voor wat dan ook, lijkt het meestal juist niet te lukken.
Ze zijn er niet voor in de wieg gelegd, of voor iets heel anders in de wieg gelegd, dat ze zelf nog niet helemaal kunnen ontwaren. Kan een ieder van ons leren wat de bedoeling van ons leven is nog tijdens ons leven?
Zoveel mensen lijken een antwoord te hebben op grote vragen, ze roepen massaal op tot geloof, hebben inmiddels een medicijn voor zo'n beetje alle ziekten binnen handbereik, boeken en therapieen te over om maar vooral gelukkig leren te zijn, en toch.......strandt menigeen, zoals een walvis op een strand in veel te ondiep water. Waarom?
Gaat het er om, dat we moeten accepteren dat het is zoals het is. Dat we moeten aanvaarden dat, wat we niet kunnen veranderen, is en zo moet zijn?
Onbedoeld is deze blog nogal zwaar geworden. Terwijl ik ALLEEN maar wilde zeggen: we moeten roeien met de riemen die we hebben! Geloof me maar, ik kan het weten, want ik heb vaker met het bijltje gehakt..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten