Emoties........ dat ligt nog steeds vrij moeilijk hier in ons kikkerlandje volgens mij. Die emoties tonen.
Tja, ik ben nu eenmaal hier geboren, toevallig. Alhoewel, toeval bestaat niet zeggen ze......maar goed.
De laatste tijd merk ik steeds meer dat ik last heb van een chronisch 'hug'-tekort. Zowel letterlijk als figuurlijk wil ik meer geknuffeld worden. Het punt is alleen dat je mensen hiertoe niet kunt dwingen; het moet immers van hen zelf uitgaan?
Dat is dan meteen ook het lastige punt; ik ben niet iemand die om zoiets makkelijk vraagt, zelfs al heb ik een schreeuwend behoefte op dat moment. Ik moet dan eerst over een flinke drempel heen.... En het rare is, als ik dit feit ga relativeren, ik dan denk: waar ben ik bang voor en wat heb ik te verliezen? Niks, zou je denken. Maar, helaas komt er dan een IMMENS grote angst om de hoek kijken: angst voor afwijzing en niet geaccepteerd worden. Dus, gedraag ik me uiteindelijk maar zoals de meeste mensen doen. Afstandelijk, nuchter, onafhankelijk, kritisch, niet te spontaan.
Hiermee heb ik al een tijdlang een flink stuk van mezelf weggegeven. Ik ben ik al een tijd niet meer. Dit is toch al wel zeker vijf jaar aan de gang, wie weet al wel langer. Want ik ben een gevoelsmens, creatief, iemand die houdt van schoonheid en harmonie, muziek, warmte, liefde en gezelligheid. Als iemand vandaag tegen me zou zeggen dat ik er fantastisch uitzie, zou ik er nog eerder wat achter zoeken dan het aanvaarden als een compliment. Terwijl het hoogstwaarschijnlijk echt als een compliment bedoeld is! Dat gewoon ook verdiend is, in ieder geval in de ogen van de complimentenmaker. Want gebeurt er? Alles wordt weggeredeneerd en gerelativeerd. Het is net alsof, net zoals in de Nederlandse taal zelf, alles ingewikkelder en langdradiger wordt gemaakt dan het eigenlijk is.........Get back to basic, lijkt mij in dit geval een beter motto. Zie dingen zoals ze zijn, leef in het heden, doe dingen die goed voelen en bij je passen.
Het voelt al beter als ik het alleen al opschrijf..... tegelijk komt bij mij het besef dat ik zelf ook niet zo'n spontane hugger ben. Emoties delen als het zou moeten lukt me nog lang niet altijd. Ik moet me eerst veilig voelen voordat ik dat durf. Net zoals het 'huggen' zelf ook alleen gebeurt met mensen die van zichzelf al die neiging hebben of met wie ik die click heb.
Hierdoor overkomt het me maar al te vaak dat ik me heel alleen en verloren voel temidden van veel mensen. Ik wil een hug........kan ook iemand zijn die ik niet of nauwelijks ken. Read my mind please..... want zelf durf ik mijn gevoelens niet te vertalen.
Zo werkt het bij mij dus.......hoe werkt het bij jou?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten