Malen, malen, kan iemand me een beetje opvrolijken aub? Of me vertellen dat de troep die ik al wekenlang aan het opruimen ben thuis, ook binnenkort eens echt weg zal zijn? Ik wil schoon schip maken, maar het lukt niet. Het lijkt wel of ik een beetje wordt tegengewerkt......Maar door wie of wat dan?
Nee, het zit in mijn hoofd. Zoals de bladeren al bijna allemaal naast de bomen liggen in plaats van eraan, wil ik me van heel veel dingen bevrijden. Zoals mensen in mijn leven die me geen goed doen. Die zoek ik niet meer op. Dat geldt ook voor mensen die heel laks zijn in hun contact en telkens het initiatief aan mij overlaten. Dat ben ik ook zat. Er moet namelijk balans zijn in menselijke relaties.
Ons huis moet leger, geordender en mooer worden. Ik zie het resultaat nog niet genoeg, maar blijf eraan werken. Gisteren weer een schilderijtje gemaakt dat 1 van de muren kan gaan sieren. We hebben heel veel onnodige rommel hier liggen waar we ook niemand meer blij mee zouden kunnen maken. Dus bij het afval.......In zekere zin is het een opluchting om met dit soort dingen bezig te zijn. Ik ben een tornado in mijn huis, en pas op......als je het toe laat ook in dat van jou! Ik zit midden in een proces.
Alleen hoop ik wel......dat de rust wel snel terug zal zijn. In mijn huis en mijn hoofd. Ik kan me momenteel nergens lang op concentreren, wil eruit breken. Is dit normaal! Paar dagen naar het buitenland gaan anders? Dat lijkt me wel een goede optie. Als ik daar naar uit kan kijken, kan ik ergens naartoe werken.
Lange tijd heb ik veel te veel dingen bewaard, op allerlei gebied, als je snapt wat ik bedoel. He, gelukkig, nu weet ik weer waar ik heen wilde. Godzijdank, ik heb leren loslaten. Want wat voelde dat toch lange tijd ontzettend eng. En nu voelt het fijn. Zelfs als niemand begrijpt waar ik momenteel mee bezig ben, boeit me niet. Zolang ik me mezelf nog maar kan volgen.
Ik voel me als een losgeraakt dwarrelend herfstblad. Waar ik terecht kom, is nog onbekend. Ik blijf even daar liggen en dan weer daar. Weer opgetild door een windvlaag blijf ik liggen op de hoed van een wandelaar. Thuisgekomen ziet zijn kleindochter het en zij bewondert het blad en bewaart het. Of misschien val ik van de hoed op de grond en word ik verpulverd door de volgende wandelaar? Ook een mogelijkheid.....Ik vrees het ergste, maar ik vrees ook het mooiste.
Angst voor het onbekend is er dus toch nog wel een heel klein beetje, maar loslaten lukt al beter.
Het is mooi stukje geworden, vind ik.
Nee, het zit in mijn hoofd. Zoals de bladeren al bijna allemaal naast de bomen liggen in plaats van eraan, wil ik me van heel veel dingen bevrijden. Zoals mensen in mijn leven die me geen goed doen. Die zoek ik niet meer op. Dat geldt ook voor mensen die heel laks zijn in hun contact en telkens het initiatief aan mij overlaten. Dat ben ik ook zat. Er moet namelijk balans zijn in menselijke relaties.
Ons huis moet leger, geordender en mooer worden. Ik zie het resultaat nog niet genoeg, maar blijf eraan werken. Gisteren weer een schilderijtje gemaakt dat 1 van de muren kan gaan sieren. We hebben heel veel onnodige rommel hier liggen waar we ook niemand meer blij mee zouden kunnen maken. Dus bij het afval.......In zekere zin is het een opluchting om met dit soort dingen bezig te zijn. Ik ben een tornado in mijn huis, en pas op......als je het toe laat ook in dat van jou! Ik zit midden in een proces.
Alleen hoop ik wel......dat de rust wel snel terug zal zijn. In mijn huis en mijn hoofd. Ik kan me momenteel nergens lang op concentreren, wil eruit breken. Is dit normaal! Paar dagen naar het buitenland gaan anders? Dat lijkt me wel een goede optie. Als ik daar naar uit kan kijken, kan ik ergens naartoe werken.
Lange tijd heb ik veel te veel dingen bewaard, op allerlei gebied, als je snapt wat ik bedoel. He, gelukkig, nu weet ik weer waar ik heen wilde. Godzijdank, ik heb leren loslaten. Want wat voelde dat toch lange tijd ontzettend eng. En nu voelt het fijn. Zelfs als niemand begrijpt waar ik momenteel mee bezig ben, boeit me niet. Zolang ik me mezelf nog maar kan volgen.
Ik voel me als een losgeraakt dwarrelend herfstblad. Waar ik terecht kom, is nog onbekend. Ik blijf even daar liggen en dan weer daar. Weer opgetild door een windvlaag blijf ik liggen op de hoed van een wandelaar. Thuisgekomen ziet zijn kleindochter het en zij bewondert het blad en bewaart het. Of misschien val ik van de hoed op de grond en word ik verpulverd door de volgende wandelaar? Ook een mogelijkheid.....Ik vrees het ergste, maar ik vrees ook het mooiste.
Angst voor het onbekend is er dus toch nog wel een heel klein beetje, maar loslaten lukt al beter.
Het is mooi stukje geworden, vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten