Vandaag heb ik besloten om voor een betere verwerking van het einde van mijn relatie een dagboek bij te gaan houden. Of ik dit aan anderen ga laten lezen, valt nog even te bezien.
Ik doe het namelijk voornamelijk voor mezelf! Dingen weer wat meer op een rijtje te krijgen is nu eerst vooral het doel.
Kijk, gevoelens heb ik nog steeds voor hem, hij ook voor mij denk ik. Maar daar lag het niet aan. Hij kan me niet echt laten gaan, wil me niet kwijt, wil nog wel vriendschap maar dat kan ik niet. Ik wil alles of niets. En hoe pijnlijk dat ook zal zijn, dat houdt in dat verbreking dus een tijdlang zal inhouden in mijn geval.........GEEN CONTACT!
Wat zie ik er tegenop. De timing is echt loosy, want heel veel dingen zitten in mijn leven nu juist in de lift, maar nu zak ik voor mijn gevoel tijdelijk even terug.
Om half 11 vanmorgen op het werk had ik gewoon zin om naar huis te gaan en me ziek te melden.......toch niet gedaan maar ik weet echt niet hoe ik mijn tijd door moet komen vandaag. Was het maar even heel erg druk hier! Dat is dus ook niet het geval, dus de tijd kruipt voorbij.
Zo'n gevoel van: wat moet ik met de rest van mijn leven? bekruipt me.....Vast een hoop onzin, maar tegelijk.....ik had voor deze persoon gekozen. Maar hij geeft nu duidelijk aan het niet meer te zien zitten. Dat komt hard aan, had ik niet verwacht ook. Niet op deze manier, niet op dit moment. Nog niet zo lang geleden dacht ik dat we allebei wat toevoegden aan elkaars leven. Eerst dacht ik nog dat het was omdat de muziek weer in zijn leven is, maar dit is duidelijk niet de enige reden............hij wil zijn vrienden weer meer zien en daarbij ben ik niet altijd even gewenst.
Ik krijg hem, ik krijg het niet meer terug, het klopt niet meer, werkt niet meer. Daarnaast natuurlijk ook vooral de vraag of ik wel gelukkig zou kunnen worden/ blijven met hem. Een partner moet helemaal voor je kiezen, niet half. Want dan krijg je anders een minderwaardig gevoel over jezelf, alsof je niet beter zou verdienen. En dan doe je jezelf heel erg tekort. Zo kan het leven niet bedoeld zijn. Hij wordt niet meer blij van mij en dus kan hij me ook niet geven wat ik nodig heb.
Onmogelijk.
Ik zal me er bij neer moeten leggen.
Leven is loslaten.
Ik doe het namelijk voornamelijk voor mezelf! Dingen weer wat meer op een rijtje te krijgen is nu eerst vooral het doel.
Kijk, gevoelens heb ik nog steeds voor hem, hij ook voor mij denk ik. Maar daar lag het niet aan. Hij kan me niet echt laten gaan, wil me niet kwijt, wil nog wel vriendschap maar dat kan ik niet. Ik wil alles of niets. En hoe pijnlijk dat ook zal zijn, dat houdt in dat verbreking dus een tijdlang zal inhouden in mijn geval.........GEEN CONTACT!
Wat zie ik er tegenop. De timing is echt loosy, want heel veel dingen zitten in mijn leven nu juist in de lift, maar nu zak ik voor mijn gevoel tijdelijk even terug.
Om half 11 vanmorgen op het werk had ik gewoon zin om naar huis te gaan en me ziek te melden.......toch niet gedaan maar ik weet echt niet hoe ik mijn tijd door moet komen vandaag. Was het maar even heel erg druk hier! Dat is dus ook niet het geval, dus de tijd kruipt voorbij.
Zo'n gevoel van: wat moet ik met de rest van mijn leven? bekruipt me.....Vast een hoop onzin, maar tegelijk.....ik had voor deze persoon gekozen. Maar hij geeft nu duidelijk aan het niet meer te zien zitten. Dat komt hard aan, had ik niet verwacht ook. Niet op deze manier, niet op dit moment. Nog niet zo lang geleden dacht ik dat we allebei wat toevoegden aan elkaars leven. Eerst dacht ik nog dat het was omdat de muziek weer in zijn leven is, maar dit is duidelijk niet de enige reden............hij wil zijn vrienden weer meer zien en daarbij ben ik niet altijd even gewenst.
Ik krijg hem, ik krijg het niet meer terug, het klopt niet meer, werkt niet meer. Daarnaast natuurlijk ook vooral de vraag of ik wel gelukkig zou kunnen worden/ blijven met hem. Een partner moet helemaal voor je kiezen, niet half. Want dan krijg je anders een minderwaardig gevoel over jezelf, alsof je niet beter zou verdienen. En dan doe je jezelf heel erg tekort. Zo kan het leven niet bedoeld zijn. Hij wordt niet meer blij van mij en dus kan hij me ook niet geven wat ik nodig heb.
Onmogelijk.
Ik zal me er bij neer moeten leggen.
Leven is loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten