DAAR heb ik toch wel zo vaak last van! Ik wil vrij zijn/ vrijgezel, en tegelijk 1 persoon hebben waar ik me heel geborgen bij kan voelen. Vaak ook wil ik lachen en huilen tegelijk; ook dat blijkt best erg lastig te zijn. Herkenbaar? Zo willen we ook mooi weer, maar als het dat eenmaal is, is het snel weer TE warm.....dus dan krijg je zeg maar wat je wil, en dan is het toch weer niet helemaal goed.
Niets veranderlijker dan de mens, en dat geldt zeker voor mij! Vanaf deze plek wil ik me dan ook maar meteen excuseren voor al diegenen die af en toe gek worden van mijn wispelturigheid. Ik ben ook zo'n type dat best wel soms de baas kan spelen maar die toch ook stiekem soms wil dat iemand de boel bepaalt voor mij, zodat ik de teugels 'even kan laten vieren'. Die het heft in handen neemt als ik dat niet kan, om maar bij de spreekwoorden te blijven.
Of zijn mensen simpelweg gewoon zulke ingewikkelde mensen? De heer heeft rare kostgangers. Mensen zeggen vaak ook niet direct wat ze denken, maar indirect of gewoon niet (of achter iemand zijn rug om). Wat moet je daarmee? Niks, je kunt daar net geen vlees of vis van maken. Ook niet met mensen die binnenvetter zijn, of mensen die pas achteraf zeggen dat ze iets eigenlijk TOCH wel of niet wilden.....
Een relatie ten einde......wie heeft er dan geen gemengde gevoelens? Ik dus duidelijk wel! Je bent zo gewend geraakt aan een bepaald persoon, zelfs aan de dingen waar je je aan ergerde.......en nu moet je toch ineens zonder doen. Ik voel me tijdelijk vooral erg leeg en ronddobberend op een wijde en onbekende oceaan. Bang dat ik ook weer heel snel als loslopend wild en vogelvrij zal worden gezien. Want dat ben ik namelijk niet! En ik zal hier ook zeker tijd voor nodig hebben. Verwerking.
Ik ben niet eens echt verdrietig maar voel me wel een beetje ziek en erg moe. Was dit het dan echt? Gooien we het bijltje erbij neer? Alles wat ik uit liefde had gegeven lijkt verspild te zijn geweest. Werd niet (meer) gezien of landde gewoon niet. Naar mijn verhalen werd allang niet meer geluisterd of ze werden 'gezeur' gevonden. Ik mis een gevoel van zekerheid, van zeker weten dat het klopt. Geen puf om iemand te gaan zoeken, dat al helemaal niet.........
Deze man is in mijn hart, deze man houdt me bezig, als hij dit leest weet hij dat over hem gaat, want ik denk ook dat het wederzijds is. Jij met je blauwe ogen, jij met je gitaar. Ik zal nooit helemaal van je los komen. Voor mij zal er even een tijdje niemand anders zijn.
Niets veranderlijker dan de mens, en dat geldt zeker voor mij! Vanaf deze plek wil ik me dan ook maar meteen excuseren voor al diegenen die af en toe gek worden van mijn wispelturigheid. Ik ben ook zo'n type dat best wel soms de baas kan spelen maar die toch ook stiekem soms wil dat iemand de boel bepaalt voor mij, zodat ik de teugels 'even kan laten vieren'. Die het heft in handen neemt als ik dat niet kan, om maar bij de spreekwoorden te blijven.
Of zijn mensen simpelweg gewoon zulke ingewikkelde mensen? De heer heeft rare kostgangers. Mensen zeggen vaak ook niet direct wat ze denken, maar indirect of gewoon niet (of achter iemand zijn rug om). Wat moet je daarmee? Niks, je kunt daar net geen vlees of vis van maken. Ook niet met mensen die binnenvetter zijn, of mensen die pas achteraf zeggen dat ze iets eigenlijk TOCH wel of niet wilden.....
Een relatie ten einde......wie heeft er dan geen gemengde gevoelens? Ik dus duidelijk wel! Je bent zo gewend geraakt aan een bepaald persoon, zelfs aan de dingen waar je je aan ergerde.......en nu moet je toch ineens zonder doen. Ik voel me tijdelijk vooral erg leeg en ronddobberend op een wijde en onbekende oceaan. Bang dat ik ook weer heel snel als loslopend wild en vogelvrij zal worden gezien. Want dat ben ik namelijk niet! En ik zal hier ook zeker tijd voor nodig hebben. Verwerking.
Ik ben niet eens echt verdrietig maar voel me wel een beetje ziek en erg moe. Was dit het dan echt? Gooien we het bijltje erbij neer? Alles wat ik uit liefde had gegeven lijkt verspild te zijn geweest. Werd niet (meer) gezien of landde gewoon niet. Naar mijn verhalen werd allang niet meer geluisterd of ze werden 'gezeur' gevonden. Ik mis een gevoel van zekerheid, van zeker weten dat het klopt. Geen puf om iemand te gaan zoeken, dat al helemaal niet.........
Deze man is in mijn hart, deze man houdt me bezig, als hij dit leest weet hij dat over hem gaat, want ik denk ook dat het wederzijds is. Jij met je blauwe ogen, jij met je gitaar. Ik zal nooit helemaal van je los komen. Voor mij zal er even een tijdje niemand anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten