Once there were........happy times.
Een paar foto's van pakweg 10 jaar geleden volstaan om me een sterk gevoel van weemoed te bezorgen. Een gevoel van: wat was ik toen gelukkig. Zo ziet er uit als je de foto's bekijkt. Alleen ik ken natuurlijk de pijn die ik toen ook vaak had.
Toch was ik voor mijn gevoel gelukkiger toen; alleen met 3 kids. Nu, zoveel jaar verder, niet veel geld, momenteel geen werk en vaak gedoe met relaties. Dus beter af zonder? Ik denk dat het hier niet alleen aan ligt. Ik had denk ik toch gehoopt wat meer te zullen bereiken EN wat meer van de wereld te zullen zien.
Vooral ook wil ik mijn kinderen gelukkig zien. Vaak vraag ik me af of ze dat wel zijn op dit moment. Ze zijn niet meer zo vaak blij, klagen vooral erg veel. Heb ik het dan zo slecht gedaan? Vraag ik me dus ook geregeld af.
De kinderen begrijpen niet waarom ik op dit moment niet werk. Alsof ik er zelf voor gekozen heb! Nee hoor, zeker niet, ik wil alleen geen baan meer onder mijn niveau. Dat heb ik een aantal jaren geaccepteerd, en dat doe ik nu dus niet meer....
Dus een opleiding volgen of verder met schilderen, schrijven en mijn website onder andere.... ook wil ik weer vaker zelf muziek gaan maken. Maarre......ik zie hierbij wel dat ik dus echt een aantal schepen achter me zal moeten verbranden. Oude, zware energie gaat overboord, en lichte vernieuwende energie......welkom in mijn leventje!
Op naar het weidse, grote, enge onbekende. Als een transparante luchtbrug waar ik pas van droomde, smal en omringd door lucht, maar ik wist gewoon PRECIES waar ik heen moest gaan!
Over dromen gesproken.....2 a 3 maanden terug droomde ik een paar keer over een verwaarloosde baby. En ik ben er van overtuigd dat ik dat kind was, dat gekwetste, kleine kind. Uitgedroogd en aan zijn lot overgelaten, maar toch overleefde ik. En nu ga ik mezelf met slingers versieren, gewoon omdat het kan!
Voor alle mensen die dit stukje wazig vinden of raar......stop met lezen! (als je dat niet al had gedaan) Dan is deze tekst gewoonweg niet voor jou bedoeld.
Als laatste schepje bovenop, wil ik mezelf een schouderklopje geven voor het grotendeels in mijn eentje groot brengen van 3 kinderen; ik heb het toch maar gedaan. Mensen kunnen dan kritiek hebben op de manier waarop en dat ik 'ze' teveel heb vrij gelaten.....ik zeg dan: ga er zelf maar eens aan staan!
Dus......ik ga genieten van mijn avondeten en wens jullie een fijne avond toe!
Een paar foto's van pakweg 10 jaar geleden volstaan om me een sterk gevoel van weemoed te bezorgen. Een gevoel van: wat was ik toen gelukkig. Zo ziet er uit als je de foto's bekijkt. Alleen ik ken natuurlijk de pijn die ik toen ook vaak had.
Toch was ik voor mijn gevoel gelukkiger toen; alleen met 3 kids. Nu, zoveel jaar verder, niet veel geld, momenteel geen werk en vaak gedoe met relaties. Dus beter af zonder? Ik denk dat het hier niet alleen aan ligt. Ik had denk ik toch gehoopt wat meer te zullen bereiken EN wat meer van de wereld te zullen zien.
Vooral ook wil ik mijn kinderen gelukkig zien. Vaak vraag ik me af of ze dat wel zijn op dit moment. Ze zijn niet meer zo vaak blij, klagen vooral erg veel. Heb ik het dan zo slecht gedaan? Vraag ik me dus ook geregeld af.
De kinderen begrijpen niet waarom ik op dit moment niet werk. Alsof ik er zelf voor gekozen heb! Nee hoor, zeker niet, ik wil alleen geen baan meer onder mijn niveau. Dat heb ik een aantal jaren geaccepteerd, en dat doe ik nu dus niet meer....
Dus een opleiding volgen of verder met schilderen, schrijven en mijn website onder andere.... ook wil ik weer vaker zelf muziek gaan maken. Maarre......ik zie hierbij wel dat ik dus echt een aantal schepen achter me zal moeten verbranden. Oude, zware energie gaat overboord, en lichte vernieuwende energie......welkom in mijn leventje!
Op naar het weidse, grote, enge onbekende. Als een transparante luchtbrug waar ik pas van droomde, smal en omringd door lucht, maar ik wist gewoon PRECIES waar ik heen moest gaan!
Over dromen gesproken.....2 a 3 maanden terug droomde ik een paar keer over een verwaarloosde baby. En ik ben er van overtuigd dat ik dat kind was, dat gekwetste, kleine kind. Uitgedroogd en aan zijn lot overgelaten, maar toch overleefde ik. En nu ga ik mezelf met slingers versieren, gewoon omdat het kan!
Voor alle mensen die dit stukje wazig vinden of raar......stop met lezen! (als je dat niet al had gedaan) Dan is deze tekst gewoonweg niet voor jou bedoeld.
Als laatste schepje bovenop, wil ik mezelf een schouderklopje geven voor het grotendeels in mijn eentje groot brengen van 3 kinderen; ik heb het toch maar gedaan. Mensen kunnen dan kritiek hebben op de manier waarop en dat ik 'ze' teveel heb vrij gelaten.....ik zeg dan: ga er zelf maar eens aan staan!
Dus......ik ga genieten van mijn avondeten en wens jullie een fijne avond toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten