Dat wil ik, eruit springen. Waarom weet ik eigenlijk ook niet zo goed. Ik weet dat het zo is en ik hoef er natuurlijk niet echt een verklaring voor te geven.
Op zich wel handig aangezien ik nu dit stukje aan het schrijven ben om dat dan toch maar te doen....
Ok, daar gaan we.
Er is best wel wat misgelopen in mijn leven. Dan heb je op een gegeven moment drie kinderen en ben je weg bij je ex-man. Maar ergens hoop je dan toch dat je uiteindelijk iemand tegen komt ooit later, met wie je kinderen op kunnen schieten en die je kinderen accepteert, met wie je gelukkig bent en ook gaat samenwonen of trouwen. Het overkomt toch veel mensen??
Maar ja, nog steeds, nu 48, woon ik nog steeds niet samen met iemand die serieus met me is EN tegen me opgewassen is. O moet ik zeggen, iemand die me echt begrijpt?
We zullen het zien.
Aangezien het dus nogal anders is gelopen allemaal, wil ik nu echt nog wat bereiken en wat zien van de wereld. Niet vergeten worden door de wereld, of zoiets. Dit alles om de verloren tijd waarin ik niet heb kunnen genieten, te kunnen inhalen.
Ooit in Utrecht was ik gelukkig. Ik had nog weinig zorgen en weinig verplichtingen, ik studeerde en ging vaak uit, had leuke vriendinnen en over aandacht van de andere sexe ook niet bepaald te klagen.
Het is niet dat ik weer uit de band wil springen zoals ik vroeger deed. Het was trouwens nooit echt iets met drugs. Dat was niet mijn ding. Een drankje en sigaret was genoeg bij het stappen. Blowen werd wel gedaan toendertijd en soms deed ik mee (zelf nooit geld aan uitgegeven in mijn herinnering), maar ik vond er simpelweg niet zo heel veel aan.
Feesten, dansen, verliefd zijn en reizen trok me meer aan. Ik was nog lang niet toe aan een carriere, en al helemaal niet aan kinderen! Toch overkwam dat laatste me veel te snel.....
En dan nu, hoop ik bekend te worden en/ of succes te krijgen met wat ik schrijf, schilder, ontwerp, noem maar op. Te slagen, iets achter te kunnen laten. Met succes in hoofdletters!
Maar tegelijkertijd ook gewoon gelukkig zijn. Gewoon, met wat ik heb. Drie bijzondere kinderen.
En niet te veel meer denken aan gemiste kansen en wat ik vooral NIET heb.
Op zich wel handig aangezien ik nu dit stukje aan het schrijven ben om dat dan toch maar te doen....
Ok, daar gaan we.
Er is best wel wat misgelopen in mijn leven. Dan heb je op een gegeven moment drie kinderen en ben je weg bij je ex-man. Maar ergens hoop je dan toch dat je uiteindelijk iemand tegen komt ooit later, met wie je kinderen op kunnen schieten en die je kinderen accepteert, met wie je gelukkig bent en ook gaat samenwonen of trouwen. Het overkomt toch veel mensen??
Maar ja, nog steeds, nu 48, woon ik nog steeds niet samen met iemand die serieus met me is EN tegen me opgewassen is. O moet ik zeggen, iemand die me echt begrijpt?
We zullen het zien.
Aangezien het dus nogal anders is gelopen allemaal, wil ik nu echt nog wat bereiken en wat zien van de wereld. Niet vergeten worden door de wereld, of zoiets. Dit alles om de verloren tijd waarin ik niet heb kunnen genieten, te kunnen inhalen.
Ooit in Utrecht was ik gelukkig. Ik had nog weinig zorgen en weinig verplichtingen, ik studeerde en ging vaak uit, had leuke vriendinnen en over aandacht van de andere sexe ook niet bepaald te klagen.
Het is niet dat ik weer uit de band wil springen zoals ik vroeger deed. Het was trouwens nooit echt iets met drugs. Dat was niet mijn ding. Een drankje en sigaret was genoeg bij het stappen. Blowen werd wel gedaan toendertijd en soms deed ik mee (zelf nooit geld aan uitgegeven in mijn herinnering), maar ik vond er simpelweg niet zo heel veel aan.
Feesten, dansen, verliefd zijn en reizen trok me meer aan. Ik was nog lang niet toe aan een carriere, en al helemaal niet aan kinderen! Toch overkwam dat laatste me veel te snel.....
En dan nu, hoop ik bekend te worden en/ of succes te krijgen met wat ik schrijf, schilder, ontwerp, noem maar op. Te slagen, iets achter te kunnen laten. Met succes in hoofdletters!
Maar tegelijkertijd ook gewoon gelukkig zijn. Gewoon, met wat ik heb. Drie bijzondere kinderen.
En niet te veel meer denken aan gemiste kansen en wat ik vooral NIET heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten