Hardop denken.
De titel zegt het eigenlijk al helemaal. Gisterochtend nog begon ik de dag vol goede moed! Maar ja, de dag bleek al snel weer heel anders te gaan lopen dan ik had verwacht. Om vervolgens te merken dat ik daar dus helemaal niet zo goed tegen kan...... het is een hele waslijst van dingen die ik nu niet allemaal op ga noemen. Maar om het samen te vatten, wenste ik al mijn naasten in gedachten goede moed toe, om er dus achter te komen dat nog 2 uur daarna bij mij zelf de moed me in de schoenen gezonken was!
Heeft het te maken met het naderend afscheid van de zomer? Ik die zo graag buiten loop en fiets, die dat de komende tijd een stuk minder zal kunnen gaan doen? Of al een jaar moeite om aan te werk te komen, met een website die nog moet worden afgemaakt, een boek dat moet worden geschreven, mijn blogs gebundeld?
Mogelijk is het dat ik de lat voor mezelf wat te hoog heb gelegd. Daardoor krijg je dan weer gepieker. Ik zal moeten leren omgaan met tegenslag. Die is er nu eenmaal regelmatig. Blij zijn met wat ik heb, hoe bescheiden dat ook mag zijn. Een klein huisje, een (kapotte) auto voor de deur, kinderen, een relatie.
Ik zit er een beetje mee dat ik meen meerdere talenten te hebben maar dat ze niet uit de verf komen. Daarbij merk ik ook dat ik toch ook wel hard mensen nodig heb die me regelmatig stimuleren bij mijn aktiviteiten! Dat ben ik blijkbaar toch ooit flink tekort gekomen. Van mij denkt men altijd 'dat ik het wel even doe' en dat 'ik het meteen ook wel door heb hoe dat moet'; dat soort zaken loop ik regelmatig tegenaan. Maar niets is minder waar jongens! Ik zoek naar een kader, een ritme, een systeem.
Kijk, discipline kan ik wel opbrengen. Discipline voor vroeg opstaan, hard werken, iets afmaken, controleren, analyseren. Graag zelfs, zou ik willen zeggen. Maar wanneer krijg ik de kans eens om dat te laten zien? Let wel, het moet wel iets zijn dat mij me past. En dat kunnen meerdere dingen zijn. Maar zo thuis zitten zoals op dit moment zonder te weten wat er komen gaat, is werkelijk killing. Ik zou het heel knap vinden van mezelf als ik hier niet depressief van ga raken....
De titel zegt het eigenlijk al helemaal. Gisterochtend nog begon ik de dag vol goede moed! Maar ja, de dag bleek al snel weer heel anders te gaan lopen dan ik had verwacht. Om vervolgens te merken dat ik daar dus helemaal niet zo goed tegen kan...... het is een hele waslijst van dingen die ik nu niet allemaal op ga noemen. Maar om het samen te vatten, wenste ik al mijn naasten in gedachten goede moed toe, om er dus achter te komen dat nog 2 uur daarna bij mij zelf de moed me in de schoenen gezonken was!
Heeft het te maken met het naderend afscheid van de zomer? Ik die zo graag buiten loop en fiets, die dat de komende tijd een stuk minder zal kunnen gaan doen? Of al een jaar moeite om aan te werk te komen, met een website die nog moet worden afgemaakt, een boek dat moet worden geschreven, mijn blogs gebundeld?
Mogelijk is het dat ik de lat voor mezelf wat te hoog heb gelegd. Daardoor krijg je dan weer gepieker. Ik zal moeten leren omgaan met tegenslag. Die is er nu eenmaal regelmatig. Blij zijn met wat ik heb, hoe bescheiden dat ook mag zijn. Een klein huisje, een (kapotte) auto voor de deur, kinderen, een relatie.
Ik zit er een beetje mee dat ik meen meerdere talenten te hebben maar dat ze niet uit de verf komen. Daarbij merk ik ook dat ik toch ook wel hard mensen nodig heb die me regelmatig stimuleren bij mijn aktiviteiten! Dat ben ik blijkbaar toch ooit flink tekort gekomen. Van mij denkt men altijd 'dat ik het wel even doe' en dat 'ik het meteen ook wel door heb hoe dat moet'; dat soort zaken loop ik regelmatig tegenaan. Maar niets is minder waar jongens! Ik zoek naar een kader, een ritme, een systeem.
Kijk, discipline kan ik wel opbrengen. Discipline voor vroeg opstaan, hard werken, iets afmaken, controleren, analyseren. Graag zelfs, zou ik willen zeggen. Maar wanneer krijg ik de kans eens om dat te laten zien? Let wel, het moet wel iets zijn dat mij me past. En dat kunnen meerdere dingen zijn. Maar zo thuis zitten zoals op dit moment zonder te weten wat er komen gaat, is werkelijk killing. Ik zou het heel knap vinden van mezelf als ik hier niet depressief van ga raken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten