Dit keer zal ik eens wat lichtvoetiger zijn.
Ondanks het feit dat ik veel meegemaakt heb dit jaar, en nu ook nog steeds veel zorgen en stress, wil ik in dit stukje optimistisch zijn. Want, hoe vreemd ook, ik heb namelijk nog voor hetere vuren gestaan dan het vuur dat men mij nu aan de schenen lijkt te willen leggen door vooral veel en snel geld te willen voor van alles maar vooral NIET met geld op de proppen te komen waar ik zelf nog recht op heb!
Ik heb namelijk ontdekt dat ik een overlever ben. Ik zie altijd nog een sprankje hoop aan het einde van de licht, en licht in de duisternis, al is het nog maar zo weinig.......het is er wel.
De dingen blijven niet zo, dat is onmogelijk. Dat kan nooit de bedoeling zijn! Het kan wel zo zijn dat deze dingen gebeurd zijn de laatste 7 maanden zodat ik er wat van zou kunnen leren. Dat geloof ik dus weer wel. Alleen, wat de les is, daar heb ik nog wat tijd voor nodig om daarachter te komen....
Een nieuwe partner zoeken is zeker niet een van mijn prioriteiten! Er is nog zoveel meer te doen dan dat. Al wil ik volgend jaar wel op vakantie en dan liever niet alleen, maar dat kan ik ook doen met mijn 3 toffe kinderen bijvoorbeeld. Die hebben dat namelijk echt verdiend! Ik wil ook graag dat mijn oudste zoon snel op eigen benen gaat staan. Wat spullen regelen, bankje, koelkast, wasmachine en servies......moet kunnen. En als hij het wil zal hij zien dat hij het echt wel kan. In februari wordt hij alweer 23 toch!
Vandaag...weer verder schrijven. 18 mei is het nu alweer. Snipverkouden, pas weer wat kleine teleurstellingen achter de rug. Maar nu dus echt vastbesloten om op niemand meer te rekenen of te hopen. behalve natuurlijk op mijn twee zoons. De overige familie lijkt twee handen op één buik, dus dat hou ik voor gezien.
Het lijkt er op dat ik een nieuwe kennisje heb sinds 2 weken en ook een gezellige buurman sinds gisteren! Dat is toch al iets. Voor het overige zal ik toch meer op mezelf moeten gaan rekenen, vrees ik. Mezelf wat vaker die knuffel geven die ik vaak mis. Wamt helaas zijn degenen die die knuffel wel willen geven meestal andere dingen van plan, en dat geeft een knap eenzaam gevoel!
Dus vandaag ga ik weer heel erg lief zijn voor mezelf en mezelf op een voetstuk plaatsen. Tot de volgende!
Ondanks het feit dat ik veel meegemaakt heb dit jaar, en nu ook nog steeds veel zorgen en stress, wil ik in dit stukje optimistisch zijn. Want, hoe vreemd ook, ik heb namelijk nog voor hetere vuren gestaan dan het vuur dat men mij nu aan de schenen lijkt te willen leggen door vooral veel en snel geld te willen voor van alles maar vooral NIET met geld op de proppen te komen waar ik zelf nog recht op heb!
Ik heb namelijk ontdekt dat ik een overlever ben. Ik zie altijd nog een sprankje hoop aan het einde van de licht, en licht in de duisternis, al is het nog maar zo weinig.......het is er wel.
De dingen blijven niet zo, dat is onmogelijk. Dat kan nooit de bedoeling zijn! Het kan wel zo zijn dat deze dingen gebeurd zijn de laatste 7 maanden zodat ik er wat van zou kunnen leren. Dat geloof ik dus weer wel. Alleen, wat de les is, daar heb ik nog wat tijd voor nodig om daarachter te komen....
Een nieuwe partner zoeken is zeker niet een van mijn prioriteiten! Er is nog zoveel meer te doen dan dat. Al wil ik volgend jaar wel op vakantie en dan liever niet alleen, maar dat kan ik ook doen met mijn 3 toffe kinderen bijvoorbeeld. Die hebben dat namelijk echt verdiend! Ik wil ook graag dat mijn oudste zoon snel op eigen benen gaat staan. Wat spullen regelen, bankje, koelkast, wasmachine en servies......moet kunnen. En als hij het wil zal hij zien dat hij het echt wel kan. In februari wordt hij alweer 23 toch!
Vandaag...weer verder schrijven. 18 mei is het nu alweer. Snipverkouden, pas weer wat kleine teleurstellingen achter de rug. Maar nu dus echt vastbesloten om op niemand meer te rekenen of te hopen. behalve natuurlijk op mijn twee zoons. De overige familie lijkt twee handen op één buik, dus dat hou ik voor gezien.
Het lijkt er op dat ik een nieuwe kennisje heb sinds 2 weken en ook een gezellige buurman sinds gisteren! Dat is toch al iets. Voor het overige zal ik toch meer op mezelf moeten gaan rekenen, vrees ik. Mezelf wat vaker die knuffel geven die ik vaak mis. Wamt helaas zijn degenen die die knuffel wel willen geven meestal andere dingen van plan, en dat geeft een knap eenzaam gevoel!
Dus vandaag ga ik weer heel erg lief zijn voor mezelf en mezelf op een voetstuk plaatsen. Tot de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten